၀ီထိစိတ္မ်ားသည္ အခြင့္သာလွ်င္ သင့္ရာ၌ျဖစ္ဖို႔ရန္ ခႏၶာကိုယ္တြင္း၌ စုေ၀း တည္ရွိေနၾကသည္မဟုတ္၊ အျပင္ဘက္၌ တစ္စံုတစ္ခုေသာေနရာတြင္ စုေါင္း သိမ္းဆည္းထားႏုိင္သူလည္းမရွိ၊ ၀တၳဳ၊ အာရုံ၊ မနသိကာရ စေသာ ဆုိင္ရာအေၾကာင္းတုိ႔ ေပါင္းဆံုမိၾကသည့္အခါမွသာ ရုတ္တရက္ျဖစ္ေပၚလာၾကေပသည္။
ဤသို႔ ၀ီထိစိတ္မ်ားျဖစ္ၾကရာ၌ ဘ၀င္၏အျခားမဲ့၌ အာ၀ဇၨန္းျဖစ္ရမည္၊ အာ၀ဇၨန္း၏ အျခားမဲ့၌ စကၡဳ၀ိညာဥ္စိတ္ျဖစ္ရမည္ စသည္ျဖင့္ ျပဳျပင္စီမံႏုိင္သူ နတ္၊ လူ၊ ျဗဟၼာ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ်မရွိေခ်။ သို႔မရွိပါဘဲလ်က္ ျပခဲ့ေသာ ဥပမာအရ- အာရုံ၏ ပသာဒ၌ ထိုခိက္ျခင္းကိစၥ၊ ဘ၀င္အစဥ္ျပတ္ျခင္းကိစၥ၊ ျမင္ျခင္းကိစၥ စသည္တုိ႔ ကိုယ္စီကိုယ္င ေရွ႕ေနာက္မတူေအာင္ အသီးသီးေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွည္လ်ားစြာ တစီတတန္းၾကီး အခ်က္က်ေအာင္ျဖစ္ေနပံုသည္ မ်က္ျမင္ မဟုတ္ေစကာမူ သဘာ၀ဓမၼအားျဖင့္ လြန္စြာထင္ရွားလ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ ဆန္းၾကယ္၍ အံ့ဖြယ္ေကာင္းေသာ စိတၱနိယာမပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment