ယခုကာလလည္း ၎နည္း

ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာအျပင္ဘက္ တိတိၳတို႔ သာသနာအလုပ္မ်ားမွာ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာပိုင္အလုပ္ႏွင့္ ဆင္တူယိုးမွား ျပဳလုပ္ၾကသည္ကို ထားဘိဦး၊ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔၏ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာတြင္း၌ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ ျပဳလုပ္အပ္ေသာ အလုပ္တူပါလ်က္ မိမိတို႔ အလိုရွိသလို ၾကံစည္ယူဆ လုပ္ကိုင္ၾကသူတို႔ ယေန႔ အေျခအေနအရ အလြန္တုိးပြားလ်က္ရွိေလသည္။

အထက္ပါ နိဂ႑တုိ႔ ယူဆအားထုတ္ၾကသကဲ့သို႔...

(နေခါ အာ၀ုေသာ ေဂါတမ သုေခနသုခံ အဓိဂႏၱဗၺံ)

“ငါ့ရွင္... ေဂါတမ၊ ခ်မ္းသာကို ခ်မ္းသာေလာ ကိုယ္ႏွင့္ ရင္းႏွီး၍မရ”

(ဒုေကၡန ေခါ သုခံ အဓိဂႏၱဗၺံ)

“ဆင္းရဲဒုကၡႏွင့္ရင္းႏွီးမွ ခ်မ္းသာေသာ နိဗၺာန္ကိုရမည္”

ယခုအခါ အခ်ိဳ႕ တရားအားထုတ္သူတုိ႔ ဤအတုိင္းယူ၍ ဤအတုိင္း အားထုတ္ေနၾကသည္။ ဒုကၡေ၀ဒနာ အျပင္းအထန္ေတြ႕လွ်င္ ခ်က္ခ်င္း နိဗၺာန္ကို ရေတာ့မည္ဟု ထင္၍ ကိုယ္ကို စိတ္ကို ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္၍ က်င့္ေနၾကသည္၊ ယခု ဒုကၡကို ခ်ဳပ္ေအာင္ ျပဳတ္ေအာင္ အက်င့္လုပ္၍ အားထုတ္ထားမွ ေသခါနီး ဒုကၡေတြ႕လွ်င္ ခံႏုိင္မည္ဟုဆို၍ ထုိဒုကၡကို ရွာေဖြ၍ပင္ အားထုတ္ၾကေလသည္။ စင္စစ္ အထက္ပါစကားမွာ ဘုရားစကားမဟုတ္၊ နိဂ႑တုိ႔ေျပာေသာ သာသနာပစကား ျဖစ္ေၾကာင္း ၎သုတ္ နံပါတ္ (၁၃၁)တြင္ ဆက္ၾကည့္ႏုိင္သည္။

ထိုတြင္မက မဇၥ်ိမပဏၰာသ ပါဠိေတာ္ ေဗာဓိရာဇသုတ္တြင္ ေဗာဓိမင္းသားက အထက္ပါ နိဂ႑တုိ႔ စကားမ်ိဳးအတုိင္း...

“နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ရွာ၍မရႏုိင္၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ဆင္းရဲႏွင့္ရင္း၍ ရွာမွရႏုိင္မည္”

ဟု ၎၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေလွ်ာက္ထားသည္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားက “ကပိလ၀တ္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ၾကီးက်ယ္ေသာ မင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားခဲ့ျပီး ေတာထြက္ခဲ့ပံု၊ ထိုေနာက္ ဥရုေ၀လေတာတြင္ ဒုကၡဆင္းရဲႏွင့္ (၆)ႏွစ္ ရင္းႏွီး၍ က်င့္ေသာ္လည္း တရားမရပံု၊ ေနာက္ ေသနာနိဂံုးေရာက္၍ “သုခ-ဒုကၡ” ခ်မ္းသာဆင္းရဲကုိ ပယ္ခြာ၍ မဇၥ်ိမပဋိပဒါမွ်တေအာင္ အားထုတ္မွ တရားရပံု ျပန္ေဟာထားသည္။

(က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ႏွင့္ အတိအက်သိလုိသူမ်ား မဇၥ်ိမပဏၰာသ ပါဠိေတာ္ ေဗာဓိရာဇကုမာရ သုတ္ ၂၂၇ တြင္ ေလ့လာပါ)

တိတိၳပရိဗိုဇ္တုိ႔၏ အဆံုးအမတြင္ ဗုဒၶဘုရား၏ အဆံုးအမ အသံအမ်ိဳးပါေသာ္လည္း အလုပ္သေဘာအားျဖင့္ ထိေရာက္မူ မရွိရုံသာမက အမွန္တရားကို မသိမူေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို မိမိညွင္းပန္းႏွိပ္စက္သည့္ သေဘာသို႔ ေရာက္ကုန္သည္၊ ဗုဒၶသာသနာ အလုပ္အားထုတ္သူတုိ႔သည္လည္း ၀ိပႆနာအလုပ္၏ ပရမတ္အာရုံေရာက္ေအာင္ မရူႏုိင္မူေၾကာင့္ လိုအပ္ေသာ တရားလမ္းေၾကာင္းသို႔ မ၀င္မေရာက္ဘဲ ပညတ္အာရုံကိုပင္ ပရမတ္ထင္၍ ရူေနတတ္ရာ အေရးၾကီးေသာ သံသရာျပတ္မူလုပ္ငန္းတြင္ ယထာဘူတက်ေအာင္ ေလ့လာအပ္ေလသည္။

ယခု ပရိဗုိဇ္တုိ႔က “ကာမဂုဏ္တရားကို ရွင္ေဂါတမလည္း လြန္ေျမာက္ဖုိ႔ ပညတ္သည္၊ ငါတုိ႔ကလည္း လြန္ေျမာက္ဖို႔ ပညတ္ကုန္၏”ဟု ဆုိရာတြင္...

“တထာဂေတာ ကာမာနံ ပရိညံ အနာဂါမိမေဂၢန ပညေပတိ၊ ရူပေ၀ဒနာနံ အရဟတၱမေဂၢန”

(၎အ႒ကထာ - ၃၅၉)။

“အနာဂါမိမဂ္ျဖင့္ ကာမကို ပိုင္ပုိင္သိသျဖင့္ ပယ္ေၾကာင္းကို ပညတ္၍ အဆင္း(ရုပ္)ကို၊ ခံစားမူ(ေ၀ဒနာ)ကို အရဟတၱမဂ္ျဖင့္ ပယ္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ပညတ္သည္”

ပရိဗုိဇ္တုိ႔သည္ လြန္ေျမာက္ရန္မဆိုထားဘိ၊ လြန္ေျမာက္ေၾကာင္းမဂၢင္အလုပ္ကို အလုပ္ဟူ၍မသိ ကာမရာဂထၾကြ ျဖစ္ေပၚလာမွ ေရငုပ္ျခင္း၊ မီးလူံျခင္း၊ ေရစိမ္ျခင္း၊ ဆူးေပါက္အိပ္ျခင္းစေသာ အာရုံေျပာင္းေအာင္၊ ေခတၱျငိမ္၀ပ္ေအာင္ ကာကြယ္ေနရသည္ကိုပင္ “ငါတုိ႔လည္း ပညတ္ကုန္၏”ဟု ဆုိေသာစကားမွာ ပရိဗုိဇ္တုိ႔ႏွင့္ မတန္မရာေသာ စကားသာ ျဖစ္ေခ်သည္။ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ ျပဳခါနီးတြင္ ဥပကၾကီး၏သား သုဘဒၵပရိဗုိဇ္ ေရာက္လာလ်က္ “သာသနာပတြင္ ရဟန္းသံဃာမ်ား ရွိပါသလား” ဟူေသာ အေမးကို ေျဖၾကားရာ၌ ျမတ္စြာဘုရားက...

“သမဏာ နတၳိ ဗာဟိေယ”

“သာသနာပတြင္ ရဟန္းသံဃာ မရွိေခ်။ တိတိၳတုိ႔၏ သာသနာတြင္လည္း ရဟန္းသံဃာမရွိေခ်”ဟု ေဟာေတာ္မူသည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူ...

ပရမတၳရဟန္းသံဃာျဖစ္ေအာင္ အရိယာဘ၀သို႔ ပို႔ေဆာင္တတ္ေသာ တရားမွာ(မဂၢင္ရွစ္ပါး) အက်င့္တရားျဖစ္၍ ပရိဗုိဇ္တုိ႔ သာသနာတြင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးအက်င့္တရား မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိမဂၢင္အလုပ္မလုပ္လွ်င္ “ေသာတာပန္ ဟူေသာ ပထမ သမဏကိုမရအပ္” ဆုိေသာေၾကာင့္ ကာမဂုဏ္တရားတို႔ကို လြန္ေျမာက္မူ အနာဂါမ္ အျဖစ္ကား အလြန္ေ၀းေသးသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ “ဤကာမဂုဏ္ကို လြန္ေျမာက္ေၾကာင္း ပညတ္ျခင္းသည္ ပရိဗုိဇ္တုိ႔၏ အရာပင္မဟုတ္”ဟု ဆုိေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။

(၆)
ပါဠိေတာ္

“ေကာစ ဘိကၡေ၀ ကာမာနံ အသာေဒါ။ ပဥၥိေမ ဘိကၡေ၀ကာမဂုဏာ၊ ကတေမပဥၥ။ လ။ ယံေခါဘိကၡေ၀ ဣေမပဥၥ ကာမဂုေဏ ပဋိစၥဥပၸဇၨတိ သုခံ ေသာမနႆံအယံ ကာမာနံအႆာေဒါ”

ကာမဂုဏ္တုိ႔၏ သာယာဖြယ္
ျမန္မာျပန္

“ရဟန္းတုိ႔-ကာမဂုဏ္တုိ႔၏ သာယာဖြယ္သည္ အဘယ္နည္း၊ ရဟန္းတုိ႔-ကာမဂုဏ္တုိ႔သည္ ငါးပါးတုိ႔တည္း၊ အဘယ္ငါးပါးတုိ႔တည္းဟူမူ- လုိခ်င္ဖြယ္၊ ႏွစ္သက္ဖြယ္၊ ျမတ္ႏုိးဖြယ္၊ ခ်စ္ခင္ဖြယ္သေဘာရွိ၍ ကာမရာဂႏွင့္ စပ္သြယ္လ်က္ တပ္မက္ဖြယ္ျဖစ္ေသာ ျမင္သိျဖင့္သိရေသာ အဆင္း၊ ၾကားသိျဖင့္သိရေသာ အသံ၊ နံသိျဖင့္သိရေသာ အနံ႔၊ လ်က္သိျဖင့္သိရေသာ အရသာ၊ ကိုယ္သိျဖင့္သိရေသာ အေတြ႕အထိတို႔ပင္တည္း။ ရဟန္းတုိ႔ ကာမဂုဏ္တုိ႔သည္ ဤငါးပါးတုိ႔ပင္တည္း၊ ထုိငါးပါးတုိ႔တြင္ တစ္ပါးပါးကို အစြဲျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္းတုိ႔သည္ ကာမဂုဏ္တရားတုိ႔၏ သာယာဖြယ္တည္း”

အဓိပၸာယ္ရွင္းလင္းခ်က္

“အာရုံငါးပါး ကာမဂုဏ္တရား ဆုိသည္မွာ ျမင္တတ္ေသာ မ်က္စိသည္ ျမင္အပ္ေသာ အဆင္းကိုျမင္၏၊ ထုိျမင္ဆဲတြင္ အဆင္းကို အစြဲျပဳ၍ လုိခ်င္ဖြယ္၊ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးဖြယ္ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ဟုု ယူမွတ္လ်က္ ထုိအဆင္းေပၚ၌ ကပ္ျငိေသာ (ရာဂ)စိတ္ ျဖစ္လာသည္။ ထုိစိတ္သည္ ထုိအာရုံဟူေသာ အဆင္းအား တပ္မက္ေသာ အားျဖင့္ အဖန္ဖန္ေအာက္ေမ့ျခင္း၊ မၾကာခဏ ၾကည့္လုိျမင္လိုသျဖင့္ ၾကည့္၍ ျမင္၍ တုိးပြားလာေသာ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္းသည္ ထုိအခုိက္ထုိခဏ၌ ျဖစ္ေသာ မ်က္စိအာရုံ ကာမဂုဏ္၏ သာယာဖြယ္တည္း။

(က်န္ေသာ ၄-ပါးလည္း ဤနည္းတူပင္)

သာယာဖြယ္ဆုိသည္မွာ မ်က္စိႏွင့္အဆင္း တုိက္ေတြ႕ဆဲ ကာလခဏ၊ နားႏွင့္အသံကို တုိက္ေတြ႕ဆဲ ကာလခဏ၊ ႏွာေခါင္းႏွင့္အနံ႔ တုိက္ေတြ႕ဆဲ ကာလခဏ၊ လွ်ာႏွင့္အရသာ တုိက္ေတြ႕ဆဲ ကာလခဏ၊ ကိုယ္နဲ႔ တုိက္ေတြ႕ဆဲ ကာလခဏတုိ႔၌ သဘာက် ေက်နပ္ေသာ အခုိက္သာျဖစ္၍ အလြန္တုိေတာင္းလွသည္။ သို႔ရာတြင္ တုိက္ေတြ႕မိေသာ ပုထုဇဥ္တုိ႔ကား အျမဲပင္ ဆက္၍ဆက္၍ တုိက္ေတြ႕ျပီး ထိုသာယာဖြယ္ကိုပင္ ၾကီးထြားေအာင္ ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ သို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရား သည္…

“အပၸႆာဒါကာမာ ဗဟုဒုကၡာ ဗဟုပါယာသာ အာဒိနေ၀ါ ဧတၳဘိေယ်ာ”ဟု ေဟာေတာ္မူ သည္။

“ကာမာ - ကာမဂုဏ္တုိ႔သည္၊ အပၸႆဒါ - သာယာဖြယ္နည္းကုန္၏၊ ဗဟုဒုကၡာ - ဆင္းရဲမ်ားကုန္၏၊ ဗဟုပါယာသာ - ပူေလာင္မူမ်ားကုန္၏၊ ဧတၳ - ဤကာမဂုဏ္ဟူေသာ တရား၌၊ အာဒီနေ၀ါ - အျပစ္သည္၊ ဘိေယ်ာ - လြန္ကဲကုန္၏”

ထိုထုိအဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕တုိ႔ကို “၀တၳဳကာမ”ဟု ေခၚသည္။ ထုိ၀တၳဳကာမျဖစ္ေသာ အာရုံတစ္ခုခုကို သက္ဆုိင္ရာ မ်က္စိ စသည္ျဖင့္ တုိက္ေတြ႕ေသာအခါ ႏွစ္သက္ တပ္မက္ေသာ စြဲျငိမူကို “ကိေလသာကာမ”ဟု ေခၚေလသည္။ ယင္းကိေလသာ စိတ္ျဖစ္ေသာ အခိုက္တြင္ ကာမဂုဏ္၏ သာယာဖြယ္ျဖစ္၍ ထုိစိတ္တို႔ မျပတ္မျပတ္ျဖစ္ေအာင္ တုိက္ေပးမူ၊ ႏွလံုးသြင္းမူတုိ႔ေၾကာင့္ အခိုက္အတန္႔ သာယာဖြယ္သည္ အေကာင္အထည္ အလံုးအခဲၾကီးအျဖစ္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ၾကီးက်ယ္ ပြားမ်ားလာေလသည္။ ၎သည္ ခုိင္မာေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕(သံေယာဇဥ္) ျဖစ္လာရကား ထုိကာမဂုဏ္ ခ်ည္တုိင္မွ မလြတ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ စင္စစ္မွာ စိတၱကၡဏ တစ္ခ်က္စာမွ်သာ ရွိေလသည္။ ထိုအနည္းငယ္မွ်ေသာ ကာလခဏ သာယာဖြယ္အတြက္ ရင္းႏွီးရေသာ ဆင္းရဲကား ေရွ႕တြင္ လာလတၱံ႔။

ဆရာၾကီး ဦးၾကည္ (သစၥာဒီပက-မူလဓမၼာစရိယ) မဟာဒုကၡကၡႏၶသုတ္ အဖြင့္စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။