သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ၌ လ်စ္လ်ဴရူျခင္းသေဘာသည္ ဥေပကၡာတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ရူသည္လ်စ္လ်ဴ၊ ေပကၡျပဳေလာ့”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ (ဤဥေပကၡာကို အဘိဓမၼာက်မ္းမ်ား၌ “တၾတမဇၥ်တၱတာ ေစတသိက္”ဟု ေခၚသည္။) လ်စ္လ်ဴရူ ဟူသည္ ေမတၱာကဲ့သို႔ ခ်စ္လည္းမခ်စ္၊ ကရုဏာကဲ့သို႔ သနားလည္းမသနား၊ မုဒိတာကဲ့သို႔ ၀မ္းလည္းမေျမာက္၊ ေဒါသကဲ့သို႔ မုန္းလည္းမမုန္းဘဲ “မေကာင္းလည္း သူ႔ကံ၊ ေကာင္းလည္း သူ႔ကံ”ဟု ကမၼသကာ ခ်ထားျခင္းတည္း။ (ကမၼ = မိမိျပဳအပ္ေသာ ကံသာ + သက = မိမိဥစၥာျဖစ္သည္”ဟု သေဘာထားျခင္း)
ယခုကာလ၌ ေျပာဆိုဆံုးမ၍ မရေသာ တပည့္သားသမီးမ်ားကို “လ်စ္လ်ဴရူထားသည္”ဟု ေျပာၾက၏။ ထုိသို႔ လ်စ္လ်ဴရူျခင္းကား တပည့္(သို႔မဟုတ္)သားသမီးကို စိတ္၌ ထည့္၍ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ ေနခ်င္သလုိ ေနပေစဟု ပစ္စလက္ခတ္ထားျခင္းတည္း။ ထုိပစ္စလက္ခတ္ ထားျခင္းသည္ ဤေနရာ၌ ျပေနေသာ ဥေပကၡာမ်ိဳးမဟုတ္။ ဤဥေပကၡာ၏ လ်စ္လ်ဴရူျခင္းကား စိတ္ထဲမွာထည့္၍ စဥ္းစားပါေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ အမုန္းဘက္သို႔လည္း မေရာက္ေစ၊ အခ်စ္ဘက္သို႔လည္း မေရာက္ေစဘဲ အလယ္အလတ္ စိတ္ထား၍ ရူစားႏုိင္ေသာ သေဘာတည္း။ ဤဥေပကၡာသည္ သာမန္လူတုိ႔၌ ျဖစ္ႏုိင္ပါ၏။ စ်ာန္ရေအာင္ ရူေသာ ဥေပကၡာကား ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ တစ္ပါးပါးျဖင့္ တရားေပါက္ျပီးသူ၌သာ တုိးတက္အားထုတ္မွ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment