မိဘေတြက သားသမီးေတြဆီကေန ဘာေငြေၾကး၊ ဘာလက္ေဆာင္မွ မေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကဘူး။
သူက အဖမဲ့သား အေမနဲ႔ပဲ ၾကီးျပင္းခဲ့သူျဖစ္တယ္။ မူလတန္းကစအထက္တန္းျပီးတဲ့အထိ အေမရဲ႕ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈေအာက္မွာ သူၾကီးျပင္းခဲ့တယ္။
သူၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ပထမအဆင့္မွာ သူအျမဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ အေမကသူ႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ အိမ္အလုပ္ေတာင္ ေပးမလုပ္ဘဲ ပညာကို သင္ယူေစခဲ့တယ္။
သူ႔ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ အေမ အလုပ္ေတြပိုလုပ္ခဲ့တယ္။ အေမပင္ပန္းတာကိုၾကည့္ျပီး သူ႔ရင္ထဲမွာ သံဓိဌာန္တစ္ခုခ်ခဲ့တယ္။ စာၾကိဳးစားမယ္၊ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ရင္ အေမ့ကိုတစ္လွည့္ ျပဳစုမယ္လို႔.....
အဲဒီေနာက္ သူ႔ၾကိဳးစားမႈနဲ႔ ရည္မွန္းထားတဲ့ တကၠသိုလ္ကိုသူတက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အေမက မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ့ သူ႔အေဆာင္ကိုရထားတစ္တန္၊ ကားတစ္တန္စီးျပီး လာၾကည့္ခဲ့တယ္။ သူၾကိဳက္တဲ့ အစားေကာင္းေတြ
ယူလာေပးခဲ့တယ္။သူ႔အဝတ္ေတြေလွ်ာ္ေပးခဲ့တယ္။သန္႔ရွင္းေရးေတြလုပ္ေပးခဲ့တယ္။အိမ္မျပန္ခင္အေမကသူ႔ကို"အေဆာင္ကေကြ်းတဲ့ထမင္းဟင္းေတြစားမေကာင္းရင္ဝယ္စားေနာ္သား၊ပိုက္ဆံေတြေခြ်တာသံုးစရာမလိုဘူး။
အေမအသက္ၾကီးျပီး ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား မလိုေတာ့ဘူး" လို႔ မွာတတ္တယ္။အေမမ်က္ႏွာေပၚက အရစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဆံျဖဴေတြကိုၾကည့္ရင္း သူအဓိဌာန္ခ်မိျပန္တယ္။ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရွာျပီးအေမ့ကိုေက်းဇူးဆပ္မယ္လို႔...
ရာသီအလီလီေျပာင္းလို႔ သူေက်ာင္းျပီး အလုပ္ရသြားခဲ့ျပီ။ စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲကလက္တဲြေဖာ္ခ်စ္သူနဲ႔ သူ႔ဘဝက အစစအရာရာ ျပည့္စံုေနခဲ့တယ္။မရင္းႏွီးတဲ့ျမိဳ႔ျပတစ္ခုမွာအေျခစိုက္ရပ္တည္ရင္းသူအလုပ္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။
တစ္ႏွစ္တစ္ခါႏွစ္ကူးမွအေမ့အိမ္ကိုသူတစ္ေခါက္ျပန္ႏုိင္ခဲ့တယ္။အေမ့အိမ္ေရာက္တိုင္းအေမက"သား..သားအလုပ္စလုပ္တာမၾကာေသးဘူး။ဘယ္ေလာက္မွစုေဆာင္းမိေသးမွာမဟုတ္ဘူး။အိမ္ျပန္ရင္ကားခကေစ်းၾကီးသဘိနဲ႔။ ဟိုမွာလုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ။ အေမေနေကာင္းက်န္းမာပါတယ္.. သားစိတ္ခ်ပါ"
အေမ့စကားနားေထာင္ျပီး သူ႔စိတ္ထဲမွာ "အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရာထူးေတြတိုးမွ အေမငါ့ကို ေမြးရက်ဳိးနပ္မွာ" လို႔ ေတြးထင္ျပီး အလုပ္ေတြပိုၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ တစ္လတစ္ခါ အေမ့ကို ေငြပို႔ေပးျပီး တစ္ႏွစ္မွတစ္ၾကိမ္
အိမ္ျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႔ၾကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္တိုက္၊ကိုယ္ပိုင္ကားေတြသူပိုင္ဆိုင္လာခဲ့တယ္။ဒိ့ထက္ေငြေတြရွာျပီးအေမ့အတြက္တိုက္တစ္လံုးဝယ္မယ္၊အေမ့ကိုသူနဲ႔ပဲလာေနေစေတာ့မယ္လို႔သူအဓိဌာန္ခ်မိျပန္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ အေမအသည္းအသန္ျဖစ္တ့ဲ အေၾကာင္းၾကားစာတစ္ေစာင္ သူ႔ဆီေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူစိတ္ေတြလႈပ္ရွားျပီး အေမ့အိမ္ကိုျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေရာက္သြားခ်ိန္ အေမစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အခ်ိန္မီေရာက္လာတဲ့ သူ႔လက္ကို အေမဆုတ္ကိုင္ျပီး ခပ္ဖြဖြေလး ျပံဳးျပတယ္။အဲဒီေနာက္ အျပံဳးနဲ႔ အေမထာဝရ အိပ္စက္သြားခဲ့တယ္။
သူ႔ရင္ေတြနာက်င္ေနမိတယ္။အေမ့ကိုမျပဳစု၊ေက်းဇူးမဆပ္လိုက္ရခင္သူ႔အပါးကေနအေမထာဝရထြက္သြားခဲ့တဲ့အတြက္သူေနာင္တရမိတယ္။သူ႔ေမြးေန႔ေတြအၾကိမ္ၾကိမ္က်င္းပခဲ့ဖူးေပမယ့္အေမ့ေမြးေန႔ကိုသူတစ္ခါမွမက်င္းပေပးခဲ့ဖူးဘူး။ အဝတ္တစ္စံု ဝယ္မေပးခဲ့ဖူးဘူး။ အေမနဲ႔အတူလမ္းမေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးဘူး။ အေမ့က်န္းမာေရးကို မေမးခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါေတြသူလုပ္ႏိုင္ရက္နဲ႔ သူမလုပ္ခဲ့မိဘူး။
နာက်င္ျခင္းတစ္မ်ဳိးက ဘယ္လိုမွ အစားထိုးလို႔မရဘူး။ ကိုယ္သတိရ၊အသိစိတ္ဝင္တဲ့အခ်ိန္ အရမ္းေႏွာင္းသြားခဲ့ျပီ။ မိဘေတြက သားသမီးေတြဆီကေနဘာေငြေၾကး၊ ဘာလက္ေဆာင္မွ မေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးေတြကသူတို႔ကိုမၾကာခဏအေဖာ္ျပဳမယ္၊အိမ္ျပန္မယ္၊ေခြ်းထြက္ခ်ိန္ကမ္းလိုက္တဲ့ပုဝါပါး၊လမ္းျဖတ္ကူးခ်ိန္ေဖးမလိုက္တဲ့လက္တစ္စံု၊ေမြးေန႔မွာေတာင္းဆုျပဳတဲ့စကားတစ္ခြန္းကမိဘေတြရဲ႕ရင္ကိုပိုေႏြးေထြးေစပါ
တယ္။
မိဘေတြက်န္းမာဆဲ၊ မိဘေတြ ဒီကမာၻေျမေပၚကေန ထြက္မသြားခင္တုန္းမွာသူတို႔နဲ႔အတူေနတဲ့ တစ္စကၠန္႔၊ တစ္မိနစ္ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထားေပးပါ။အေဖာ္ျပဳေပးၾကပါ။
လူသားအားလံုး သားသမိးအားလံုး မိဘေမတၱာကိုနားလည္လုိ႔ မိဘေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစလို႔.......
No comments:
Post a Comment