အာဟာရကိုမွီလ်က္က ကာမရာဂအား ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္ကို အထက္၌ ျပခဲ့ျပီးျပီ။ အသားစားသမား၏ ကာမအား၊ သီးႏွံစားမ်ား၏ ကာမအားကိုလည္းခ်င့္တြက္ျပခဲ့ျပီ။
(က) ထုိတြင္ အခုိးဓာတ္ေခၚ ေတေဇာဓာတ္ကို ကိုယ္ထည္ထား၊ က်န္ဓာတ္မ်ားကို အျခံအရံအျဖစ္ျဖင့္ ခႏၶာတည္ေဆာက္ခြင့္ရ တိရစၦာန္မ်ိဳးတုိ႔ကား ရာဂေနာက္ ေဒါသအေထာက္ အားၾကီးလွသျဖင့္ ခႏၶာပူျပင္းလွေခ်၏။ ေရစာျဖင့္လည္း မကူေထာက္ႏုိင္ရာျပီ။
သို႔ေၾကာင့္ အရည္ဓာတ္မွ်ပါေသာ သီးႏွံမ်ိဳးတုိ႔ျဖင့္ မတင္းတိမ္ႏုိင္။ အပူလႊမ္းသျဖင့္ ေသြးခမ္းသူ လူနာကို သူတစ္ပါး ေသြးသြင္းေပးေလမွ ေနသာထုိင္သာ ရွိေလသည့္ပမာ၊ ေသြးအားျပည့္ေစေသာ သူ တစ္ပါးအသားကိုခ်ည္းသာ ဖမ္းယူစားသံုးရေလရွာေတာ့၏။ အမူတ္ဓာတ္ေခၚ ၀ါေယာဓာတ္ ကိုယ္ထည္ထားလ်က္က က်န္ဓာတ္ကို အျခံအရံမွ်သာထားကာ ခႏၶာတည္ေဆာက္ခြင့္ရ တိရစၦာန္မ်ိဳးသည္လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။ အခိုးဓာတ္ ေလဓာတ္တုိ႔သည္ ပူးတြဲမိတ္ဖက္ၾက၏။
ထုိႏွစ္မ်ိဳးတုိ႔တြင္ ေတေဇာေဆာင္ကား က်ား၊ သစ္၊ ေျမြ စသည္ ေျမသြားသတၱ၀ါမ်ား ျဖစ္တတ္ၾကျပီး ၀ါေယာေဆာင္ကား သိန္း၊ လင္းယုန္၊ ဒီးဒုတ္စသည္ ေကာင္းကင္သြား တိရစၦာန္ေကာင္မ်ား ျဖစ္လာတတ္ၾကေခ်၏။
(ခ) တစ္ဖန္ ေျမဓာတ္ေခၚ ပထ၀ီဓာတ္ကို ကိုယ္တည္ထားျပီး က်န္ဓာတ္မ်ားကို အျခံအရံအျဖစ္ျဖင့္ ခႏၶာတည္ေဆာက္ခြင့္ရတုိ႔သည္ ျမက္၊ သီးႏွံ စသည့္အစာတို႔ကိုသာ အားျပဳၾက၏။
ေရဓာတ္ကိုယ္ထည္ထားမ်ားလည္း ထုိနည္းမျခားပင္ ျဖစ္ၾက၏။
၎တုိ႔သည္ ေဒါသမဖက္၊ ကာမသက္သက္မွ်သာ အားၾကီးျခင္း၊ အပူအခိုး မထၾကြျခင္း၊ သူတစ္ပါးအမ်ိဳးဘက္ မ်က္ႏွာမလွည့္တတ္ျခင္း၊ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမူ ကင္းစင္သျဖင့္ သေဘာထား ရုိးသားျခင္းမ်ားတုိ႔ေၾကာင့္ သီးႏွံျဖင့္ပင္ တင္းတိမ္၏။
၎ႏွစ္မ်ိဳးတြင္လည္း ေျမဓာတ္အားၾကီးသမားကား ေျမသြား သတၱ၀ါအျဖစ္ ႏြား၊ ကြ်ဲ၊ သိုး၊ ဆိတ္၊ သမင္၊ ဒရယ္ စသည္မ်ားျဖစ္လာၾကရျပီး၊ ေရဓာတ္အားၾကီးသမားမွာမူကား အခ်ိဳ႕ကား ေရေန ငါးၾကီးမ်ား၊ လင္းပိုင္၊ မိေက်ာင္း စသည္မ်ား ျဖစ္ၾကရျပီး အခ်ိဳ႕ကား ေကာင္းကင္သြား ငွက္မ်ားဘ၀ ျဖစ္ၾကရ၏။ ငူ စေသာ ငွက္မ်ိဳးတုိ႔သည္လည္းေကာင္း၊ ခိုစသည္တုိ႔သည္လည္းေကာင္း ျဖစ္ၾကရကုန္၏။
ေရႊေက်ာင္းကုန္းဆရာေတာ္ ၀န၀ါသီ ေဉယ်ဓမၼသာမိေထရ္ ေရးသားစီရင္ေတာ္မူသည့္ သတိမူသူတို႔၏ နားရာစခန္း၊ သတိမဲ့သူတို႔၏ သြားရာလမ္း စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment