အေျခခံရူမွတ္သည့္အဆင့္တြင္ သတိထင္ေန၊ ခိုင္ျမဲေနေစရန္ ရူမွတ္သူက တမင္ျပဳလုပ္ရ၏၊ ထုိသတိသည္ တျဖည္းျဖည္း ရင့္က်က္လာေသာအခါ သတိထင္ေစရန္ ရူမွတ္သူက ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေနဖြယ္ မလုိေတာ့ေခ်။ သမၸဇညေခၚအသိႏွင့္ ယွဥ္တြဲသည့္ အဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္၊ ယင္းသို႔ သတိသည္အသိႏွင့္ ယွဥ္တြဲလာေသာအခါ ပထမစတုကၠနည္းမ်ားမွ နည္း(၁)၊ နည္း(၂)တုိ႔ျဖင့္ အားထုတ္ရန္ လိုအပ္လာသည္။ ဤနည္းမ်ားသည္ ထြက္ေလ၀င္ေလကို ရွည္လွ်င္ ရွည္မွန္းသိ၊ တုိလွ်င္ တုိမွန္းသိေသာ နည္းမ်ားျဖစ္သည္။
ထြက္သက္ ၀င္သက္ေလသည္ တစ္ထုိင္တည္းမွာပင္ ရွည္လုိက္ တုိလုိက္ ျဖစ္တတ္သည္၊ “ရွည္လွ်င္ ရွည္သည္၊ တုိလွ်င္ တုိသည္”ဟုသိေနရမည္ ဤ၌ ထြက္သက္ ၀င္သက္ေလတုိ႔ အထြက္ အ၀င္ေႏွးျခင္းကို ရွည္သည္၊ ျမန္ဆန္ျခင္းကို တုိသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထြက္သက္ ၀င္သက္ေလတုိ႔ ေႏွးလွ်င္ ေႏွးသည္ ျမန္လွ်င္ ျမန္သည္ဟု အေႏွးအျမန္၊ အရွည္အတုိ တစ္ခုမွ်မလြတ္ေစဘဲ သိေနေအာင္ ရူမွတ္ရမည္။ ဤနည္းျဖင့္ အားထုတ္လွ်င္ ရူမွတ္သူ၏ ႏွာသီးဖ်ား၌ ထြက္သက္ရွည္၊ ထြက္သက္တုိ၊ ၀င္သက္ရွည္၊ ၀င္သက္တုိဟူေသာ အျခင္းအရာေလးမ်ိဳး ထင္လာသည္။
ဤနည္းအရ သတိထင္ေအာင္ အားထုတ္ရာတြင္ သတိႏွင့္တကြ သမၸဇညေခၚ အသိပါ ပူးတြဲပါလာသည္။ ဤနည္းအရ ထင္လာေသာ သတိသည္ ရူမွတ္သူ ပုဂၢိဳလ္က လုပ္ယူရျခင္းမဟုတ္ဘဲ သူ႔အလုိလုိ ထင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိသို႔သတိသည္ အသိႏွင့္ တြဲလာေသာအခါ တည္ၾကည္ျငိမ္သက္မူ ရွိလာျပီ ျဖစ္သည္။
ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပသည္။
Wednesday, 2 November 2011
(၁)(၂) ရွည္လွ်င္ ရွည္မွန္းသိ၊ တုိလွ်င္ တုိမွန္းသိေအာင္ ရူမွတ္ျခင္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment