ရွင္သာမေဏမျပဳသင့္ေသာ အရြယ္

အသက္တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္မျပည့္သူကို ရွင္ျပဳမေပးရဟု ျမတ္စြာဘုရား ပထမဦးစြာ ပညတ္ေတာ္မႈခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မိမိ ဆြမ္းခြက္၌ က်ီးကႏႈိက္သည့္အခါ ထိုက်ီးကို ေျခာက္လွန္႕နုိင္ေလာက္လွ်င္ ရွင္ျပဳႏုိင္ျပီဟု ထပ္မံခြင့္ျပဳေတာ္မႈသည္။ ဤခြင့္ျပဳခ်က္မွာ ထူးျခားေသာ အေျခအေနအရသာ ခြင့္ျပဳေတာ္ မႈရျခင္း ျဖစ္သည္။ မႈလက ပညတ္ခ်က္သည္သာ ေယဘုယ်အားဖျင့္ သာမေဏေလာင္းမ်ားအတြက္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အသက္အရြယ္ျဖစ္ေပသည္။

ရွင္သာမေဏအျဖစ္ ခံယူမႈအတြက္ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သံသာရ၀ဋ ဒုကၡေတာ ေမာစနတၳာယ - သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အသက္အ၇ြယ္ လြန္စြာငယ္ေသာ သူတို႔အတြက္ အသိဥာဏ္ မရင့္သန္ႏုိင္ေသးသျဖင့္ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာဆုိသကဲ့သုိ႔ အက်ိဳးထက္အျပစ္ကပိုမ်ားႏုိင္သည္။ ေဆးအတြက္ေလးႏုိင္သည္။ “အျမင္ကပ္ သကၤန္ႏွင့္ သတ္” ဟူေသာ စကားကဲ့သို႔ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ကစားလြန္း၍ ရွင္ျပဳျပီး ေက်ာင္းပို႔ထားျခင္းသည္ လုပ္ေကာင္းေသာ အလုပ္မ်ိဳးမဟုတ္ေပ၊ ရွင္သာမေဏအျဖစ္သည္ ဆရာႏွင့္ သာမေဏေလာင္း ႏွစ္ဦးစ လံုး သရဏဂံု ပီပီသသ ဌာန္ကရုိဏ္းက်က် အသံ အျပင္း အေပ်ာ့၊ အဖြင့္ အပိတ္ မွန္ကန္မွသာ ရွင္သာ မဏအစစ္ ျဖစ္နုိင္သည္။ အစစ္ ျဖစ္မွသာ နတ္လူဦးခိုက္ ရွိခိုးထုိက္ေပသည္။

ရွင္ေလာင္းတုိ႔ျပဳက်င့္ရမည့္ အရာမ်ားကို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ မရွိဘဲ ေက်င္းေခၚလာျပီး ေန႔ခ်င္းျပီး ၀တ္ေပးျခင္း၊ သကၤန္းမနုိင္ အလြန္ငယ္သူမ်ားကို ၀တ္ေပးျခင္း၊ သရဏံဂံုကို ပီသေအာင္ မရြတ္ဆုိႏုိင္သူ မ်ားကို ၀တ္ေပးျခင္း၊ “ပဏ္၊ ေထ၊ ပက္၊ ဆန္၊ ပဥၥာန္၊ ဒူသံ၊ ဥေဘာပါ၊ ရွင္မျပဳရ၊ ဆယ့္တစ္မွ်၊ မွတ္ၾကအဘဗၺာ” ေဆာင္ပုဒ္လကၤာအရ ရွင္ျပဳခြင့္မေပးခဲ့သူမ်ားကို ၀တ္ေပးျခင္း၊ ျမင့္ျမတ္သော သာသနာေတာ္၏ဂုဏ္ျဒပ္ႏွင့္ မကိုက္ညီသည့္ လက္ျပတ္၊ ေျချပတ္စေသာ ရွင္ရဟန္းမျပဳထုိက္သူ ၃၂- ဦးကို ၀တ္ေပးျခင္း စသည္တုိ႔ကို ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ေပသည္။