ေနာက္ ဥပမာတစ္ခု ေပးပါဦးမယ္။ လူတစ္ေယာက္က ေနမေကာင္းလုိ႔ ဆရာ၀န္ထံသြားပါတယ္။ ဆရာ၀န္က ေဆးလက္မွတ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာျပီး ဘုရားစင္မွာ တင္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ရုပ္တုကို ဦးသံုးၾကိမ္ခ်ျပီး ပန္း၊ အေမႊးတုိင္၊ ဆီမီးတုိ႔နဲ႔ ပူေဇာ္ပသျပီး ေဆးညႊန္းကို ထုတ္ျပီး မနက္ ၂-လံုး၊ ေန႔လယ္ ၂-လံုး၊ ညေန ၂-လံုးလုိ႔ ရြတ္ေနရင္ေတာ့ အရူးေပါ့။ ဒါဟာအဓိပၸာယ္မွ မရွိတဲ့ ကိစၥပဲ။ ဆရာ၀န္ကို မ်က္ကန္းယံုၾကည္မူပါပဲ။
ဒုတိယအဆင့္က်ေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီသြားျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါက်ေတာ့ ဦးေႏွာက္အသိဉာဏ္ကို သံုးပါတယ္ “ဆရာ ဒါကဘယ္လုိ ေဆးပါလဲ။ ဘယ္လုိ အာနိသင္ရွိပါသလဲ”လုိ႔ ေမးပါတယ္။ ဆရာ၀န္က “ခင္ဗ်ား ေရာဂါက ဒီလုိဒီလုိျဖစ္ပါတယ္၊ ေရာဂါျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဒီလုိဟာျဖစ္ပါတယ္။ အခု ကြ်န္ေတာ္ေပးတဲ့ေဆးဟာ ေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ ေပ်ာက္ကင္းေစတဲ့ ေဆးျဖစ္ပါတယ္။ ေရာဂါအျမစ္ျပတ္သြားရင္ ခင္ဗ်ားေရာဂါအျပီး ေပ်ာက္သြားမွာပဲ”လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။
ဒီေတာ့သူက “ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္။ ငါ့ဆရာ၀န္က တယ္ေတာ္ပါလား”လို႔ဆုိျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေဆးကိုေတာ့ မေသာက္ပါဘူး။ အိမ္နီးနားခ်င္ေတြကို သြားျပီး ရန္စပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ္ဆရာ၀န္က အေကာင္းဆံုး၊ အေတာ္ဆံုး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဆရာ၀န္က အသံုးမက်ပါဘူး”လို႔ဆုိပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးဟာ တစ္သက္လံုးျဖစ္ေနက်ပါပဲ။
လူေတြဟာကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာေတြ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားအစရွိတဲ့ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျပီးခဲ့တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ားက ေမတၱာကရုဏာေတြ ေရွ႕ထားျပီးလူေတြကို ေဆးညႊန္းေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေဆးကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ပါ။ ဒီဓမၼေဆးဟာျဖင့္ ဒီဒုကၡေတြက ကင္းလႊတ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္သြားပါတယ္။ လူေတြကေတာ့ ဓမၼေဆးကို ေသာက္ဖုိ႔ သတိမရၾကပါဘူး။ ဓမၼေဆးကို ေသာက္ကိုမေသာက္ၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ယံုၾကည္မူနဲ႔သာ ကိုယ္အစြဲနဲ႔ပဲ ေနၾကပါတယ္။ ငါ့တရားကသာ အမွန္တရားဆုိျပီ ရန္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
တရားကို ဦးေႏွာက္အသိဉာဏ္နဲ႔သာ သိေနၾကပါတယ္။ ဆင္ကန္းေတာတုိး ယံုၾကည္ေနၾကပါတယ္။ ေဆးကိုကိုယ္တုိင္ တကယ္ေသာက္လုိက္တဲ့ အခါက်ေတာ့မွ ဘာ၀နာမယဉာဏ္အဆင့္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဓမၼရဲ႕လက္ေတြ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ခံစားရနုိင္ ပါတယ္။ အခုလိုေယာဂီတုိ႔ တရားစခန္းကိုလာၾကတာဟာ ဘာ၀နာမယဉာဏ္ကို ရရွိဖို႔ရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္လက္ေတြ႕ပညာကို ပြားၾကပါ။ လက္ဆင့္ကမ္း အသိေတြဟာ လမ္းျပေပးရုံ စိတ္အားထက္သန္မူေပးရုံမွ်သာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရား မဟုတ္ၾကေသးပါဘူး။
ေယာဂီမ်ားအတြက္ ဆရာၾကီးဦးဂိုအင္ကာ၏ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေဟာေျပာခ်က္ကို ၾကည္ၾကည္၀ိန္ ျမန္မာဘာသာျပန္ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပထားသည္။
ဒီေတာ့သူက “ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္။ ငါ့ဆရာ၀န္က တယ္ေတာ္ပါလား”လို႔ဆုိျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေဆးကိုေတာ့ မေသာက္ပါဘူး။ အိမ္နီးနားခ်င္ေတြကို သြားျပီး ရန္စပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ္ဆရာ၀န္က အေကာင္းဆံုး၊ အေတာ္ဆံုး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဆရာ၀န္က အသံုးမက်ပါဘူး”လို႔ဆုိပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးဟာ တစ္သက္လံုးျဖစ္ေနက်ပါပဲ။
လူေတြဟာကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာေတြ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားအစရွိတဲ့ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျပီးခဲ့တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ားက ေမတၱာကရုဏာေတြ ေရွ႕ထားျပီးလူေတြကို ေဆးညႊန္းေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေဆးကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ပါ။ ဒီဓမၼေဆးဟာျဖင့္ ဒီဒုကၡေတြက ကင္းလႊတ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္သြားပါတယ္။ လူေတြကေတာ့ ဓမၼေဆးကို ေသာက္ဖုိ႔ သတိမရၾကပါဘူး။ ဓမၼေဆးကို ေသာက္ကိုမေသာက္ၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ယံုၾကည္မူနဲ႔သာ ကိုယ္အစြဲနဲ႔ပဲ ေနၾကပါတယ္။ ငါ့တရားကသာ အမွန္တရားဆုိျပီ ရန္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
တရားကို ဦးေႏွာက္အသိဉာဏ္နဲ႔သာ သိေနၾကပါတယ္။ ဆင္ကန္းေတာတုိး ယံုၾကည္ေနၾကပါတယ္။ ေဆးကိုကိုယ္တုိင္ တကယ္ေသာက္လုိက္တဲ့ အခါက်ေတာ့မွ ဘာ၀နာမယဉာဏ္အဆင့္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဓမၼရဲ႕လက္ေတြ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ခံစားရနုိင္ ပါတယ္။ အခုလိုေယာဂီတုိ႔ တရားစခန္းကိုလာၾကတာဟာ ဘာ၀နာမယဉာဏ္ကို ရရွိဖို႔ရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္လက္ေတြ႕ပညာကို ပြားၾကပါ။ လက္ဆင့္ကမ္း အသိေတြဟာ လမ္းျပေပးရုံ စိတ္အားထက္သန္မူေပးရုံမွ်သာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရား မဟုတ္ၾကေသးပါဘူး။
ေယာဂီမ်ားအတြက္ ဆရာၾကီးဦးဂိုအင္ကာ၏ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေဟာေျပာခ်က္ကို ၾကည္ၾကည္၀ိန္ ျမန္မာဘာသာျပန္ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပထားသည္။
No comments:
Post a Comment