“ဆုိပိမ့္မညွာ၊ ေစ့ေစ့နာေလာ့၊ ဂဂၤါသမွ်၊ ပြင့္ကုန္ၾကသား၊ ဘုရားသာသနာ၊ ေခတ္အခါ၀ယ္၊ လူ႕ရြာနတ္၌၊ နင္ၾကံဳၾကိဳက္ လည္း၊ အမုိက္မေျခြ၊ အလိုက္ေန၍၊ အေျခမၾကီး၊ အခ်ည္းႏွီးလွ်င္၊ ယီးတီးေယာင္ေတာင္၊ ခုတုိင္ေအာင္တည့္၊ သန္ေခါင္လကြယ္၊ ေတာအုပ္လယ္၌၊ ရွစ္နယ္ပတ္ကံုး၊ အျပည့္ဖံုးသည့္၊ မုိးလံုးတိမ္တုိက္။
လွ်ပ္မၾကိဳက္သား၊ အမုိက္အျပား၊ အင္ေလးပါးထက္၊ နင္ကားရာေထာင္၊ မကေမွာင္၏၊ လူ႕ေဘာင္လူ႕ရြာ၊ သာသနာ၌၊ ၾကမၼာေတာ္၍၊ ယခုေတြ႕လည္း၊ အေလ့မလြဲ၊ အမ်ားနည္းလွ်င္၊ မုိက္ျမဲႏွင္ႏွင္၊ မုိက္စရႊင္၏၊ မ်က္ျမင္ေလာက၊ ဤဘ၀ကား၊ ဒုကၡ စင္းစင္း၊ ခ်မ္းသာကင္း၏၊ ေသမင္းအစာ၊ နင့္ခႏၶာကို၊ တဏွာ ဘီလူး၊ အေမွာင့္ပူး၍၊ အရူးျပင္ျပင္၊ နင့္ကိုယ္ထင္၏၊ နင္ႏွင့္မဆုိင္၊ နင္ပိုင္မဟုတ္၊ နင့္ရုပ္ နင့္နာမ္၊ နင့္သႏၱာန္ကို၊ နင္ဉာဏ္မစူး၊ အေပၚ ျဖဴး၍၊ မူးမူးေမ့ေမ့၊ အမ်ားေလ့ျဖင့္၊ ေန႕ရက္အပံု၊ လြန္ခဲ့တံုျပီ၊ အာရုံ၀တၳဳ၊ မီးစာစုကို၊ မူမူရရ၊ နင္အားက်လည္း၊ ဓားျပေသမင္း၊ သူ႕တပ္နင္းက၊ မျငင္းဆန္သာ၊ နင့္ခႏၶာသည္၊ ျပာပံုအျပီး၊ ျဖစ္လုနီးျပီ၊ ယီးတီးယားတား၊ ေသ၍သြားလည္း၊ တရားမၾကြယ္၊ အထုပ္ငယ္လ်က္၊ အပါယ္စခန္း၊ သြားျမဲလမ္း၌၊ တပန္းဟုိက္ဟုိက္၊ တရူိက္ငင္ငင္၊ တျငင္ျငိဳျငိဳ၊ ဆင္းရဲပိုလ်က္၊ ထုိထုိဘ၀၊ အနႏၱလွ်င္၊ အစမဆံုး၊ အမ်ားထံုးတည့္၊ အႏူန္းမပ်က္၊ ေအာက္နရက္၀ယ္၊ တစ္သက္ႏြယ္ႏြယ္၊ အျမစ္တြယ္ဖုိ႔၊ အပါယ္ထုိထုိ၊ ဥဒဟုိသည္၊ နင္လိုလူမုိက္ သြားလမ္းတည္း။”(ဂမၻီရကဗ်ာ) မွ။
No comments:
Post a Comment