၂။ ထုိမီးတြင္းေသကေလး အတိတ္ကံေၾကြးက ေဒါသျဖင့္ေနအံ့၊ ထုိေစာင့္ေနေသာေဒါသ၏ ဆြဲေဆာင္ရာ ငရဲဘံုသို႔သာ လုိက္ပါသြားရရွာေခ်မည္။ ထုိေဒါသသည္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ရာမွ ရေသာ ေဒါသျဖစ္က မိမိ သတ္ျဖတ္ခဲ့ရာအတုိင္း မိမိေဒါသကပင္ မိမိကို ခ်ေတာ့မည္။ ငရဲသားအမူထမ္းကား အကူမွ်သာ။
လူ႔ငရဲေကာင္အျဖစ္ျဖင့္ လူ႔ေလာကရွိ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံရရာ၌ ဤသူ အလုပ္ၾကမ္းျဖင့္ ေထာင္ငါးႏွစ္က်ေစ အမိန္႔သည္ တရားသူၾကီးေပးေသာ္လည္း တရားသူၾကီးက မဟုတ္၊ မိမိက်ဴးလြန္ခဲ့ရာ ေစတနာသတၱိသို႔ လုိက္၍ ယင္းတရားသူၾကီးက ရာျဖတ္ ျဖတ္ေပးျခင္းမွ်သာ ရွိေခ်၏။
ထုိမွတစ္ဆင့္ ေထာင္ထဲသို႔ ေရာက္ကာလ၌လည္း -
မစင္အိုးထမ္းရျခင္း၊ သစ္ပင္သီးႏွံစိုက္ပ်ိဳးရျခင္း စသည္မ်ားသည္လည္း ေထာင္အမူထမ္းမ်ားက ခိုင္းသည္မဟုတ္၊ မိမိေစတနာၾကမ္းမွ တန္ျပန္ ထိခိုက္လာေသာ အလုပ္ၾကမ္းမွ်သာ ျဖစ္ေခ်သည္။ ယင္း ေထာင္အမူထမ္းမ်ားကား ထိုသူ ထုိအလုပ္ မလုပ္မေန လုပ္ရန္ကိုသာ ၾကပ္မတ္ေပးျခင္းတည္း။
သည့္အတူပင္လွ်င္ -
စိတ္အစြဲျဖင့္ စြဲ၀င္သြားရေသာ ငရဲဘံုခန္းတြင္း၌လည္း ငရဲသို႔ ပို႔သူသည္ မိမိေစတနာတြန္း ေဒါသအေလ်ာက္ က်ဴးမိခဲ့ေသာ ကံသတၱိကပင္တည္း။
တစ္ဖန္ မေသမီ သတိအလြတ္ ပင္ကိုစိတ္ ကြ်တ္သျဖင့္ စြဲစိတ္တုိ႔ တက္လာစဥ္ -
(က) မိမိ ျပဳက်င့္ခဲ့ဖူးရာ သတ္ျဖတ္မူၾကီးက ဦးစြာ ျမင္ကြင္း ထင္းထင္းေပၚလာမည္။
(ခ) ေအာ္-ငါသည္ကား ဤသူကို ဤသို႔ လုပ္မိခဲ့ေခ်တကား၊ စြဲစိတ္က ဒုတိယ ၀င္လာမည္။
(ဂ) ထုိ႔ေနာက္ မိမိခံရေတာ့မည့္ပံု အာရုံ၌ ထင္လ်က္က တုန္လူပ္စိတ္ျဖင့္ ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္လာမည္။
ထိုအခ်ိန္အတြင္း လူ႔ဘ၀၏ လူ႔၀ိညာဥ္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားေသာ္ ထုိထင္ျမင္ေနဆဲ အစြဲစိတ္က ထုိ ထင္ျမင္ေနရာ အရပ္သို႔ အေရာက္ပို႔အပ္ေတာ့သည္သာ ျဖစ္ရကား ငရဲဘံု မည္သူပို႔ သင့္အစြဲက သင့္ကိုပို႔၏တည္း။ ငရဲဒုကၡ မည္သူေပး သင့္အစြဲက သင့္ကို ေပးသတည္း။
ဤအတုိင္းလွ်င္ ေဒါသသည္ လုယက္ရာမွ ရေသာ ေဒါသျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထုိ လုယက္စဥ္က ေစတနာအတုိင္း အစြဲဒဏ္ အစြဲပင္ ခံယူရမည္။
ထုိေဒါသသည္ သူ႔မယားနဴး ကံက်ဴးစဥ္က ရေသာ ေဒါသျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထုိ ကံက်ဴးစဥ္က ေစတနာအတုိင္းလည္း အပိုင္းခံရမည္။
ထိုေဒါသသည္ လိမ္လည္မူ ျပဳစဥ္ကရေသာ ေဒါသျဖစ္ခဲ့လွ်င္လည္း ထုိကံက်ဴးစဥ္က ေစတနာအထားမွားအတုိင္းလွ်င္ တန္ျပန္ခံရမည္။
မွန္ကို မ်က္ႏွာအပ္၍ ရူၾကည့္ရာ၌ -
မွန္ျပင္ေပၚ၀ယ္ မိမိအရိပ္ ေရာင္ျပန္သဘာ၀အတုိင္း ေပၚထင္လာေလ့ ရွိျမဲသာ။
ထုိငရဲအျပစ္က်သမား၌လည္း -
မိမိက ျပန္လည္ျပဳက်င့္ခြင့္ အလ်င္းမရွိေသာ အခံသက္သက္မွ် ျဖစ္၏။
မိမိေစတနာဆုိး အတိုးၾကမ္းေနသျဖင့္ ေကာင္းလမ္းကိုလည္း ဘာမွ မွန္း၍မရ။
မိမိ၏အမွား ေနာင္တထားျပီး တစ္ဖန္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရန္ အခြင့္လည္း မရွိေတာ့။
သို႔ေၾကာင့္ ထုိငရဲခံ ဘ၀မ်ိဳးသည္လည္း အေသဘ၀ ဆုိရ၏။ အညႊန္႔ မထြက္ အခက္မေ၀၊ ပင္ေျခ ရိေဆြးေနေသာ သစ္ပင္ကို ပင္ေသေခၚရပါသည္။ ေကာင္းက်ိဳးေကာင္းစု တစ္ခုမွ ျပဳထြက္မလာေသာ ဘ၀မွန္သမွ်သည္လည္း -
ရွင္လည္းပဲ ေသ၊ ေသလည္း ေသပင္တည္း။
ေရႊေက်ာင္းကုန္းဆရာေတာ္ ၀န၀ါသီ ေဉယ်ဓမၼသာမိေထရ္ ေရးသားစီရင္ေတာ္မူသည့္ သတိမူသူတို႔၏ နားရာစခန္း၊ သတိမဲ့သူတို႔၏သြားရာလမ္း စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏူတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment