ဆုေပးတယ္ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရက တြင္က်ယ္ေနေပမယ့္ အမွန္မွာေတာ့ ဆုေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိ ရတနာသံုးပါး ဆရာသမားေတြကို ရွိခိုးရတဲ့အတြက္ ဒီအက်ိဳး-ဒီအက်ိဳးေတြကို ရႏုိင္တယ္လုိ႔ နည္းညႊန္လမ္းျပေဟာေျပာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ ရွိခိုးကန္ေတာ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ေတာင္းတဲ့ဆုေတြဟာ ျပည့္စံုပါေစလုိ႔ထပ္ဆင့္ ဆႏၵျပဳေပးတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ တစ္စံုတစ္ရာကို ရခ်င္လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို လုပ္ျဖစ္သြားေအာင္ အားေပးတုိက္တြန္းတဲ့ သေဘာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆုေတာင္းခန္းမွာ ဆုဟာေတာင္းလုိ႔ မရေပမယ့္ တကယ္ရေစမယ့္ လက္ေတြ႕ လုပ္ေဆာင္မူကို ႏူိးေဆာ္ေပးသလုိျဖစ္လုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္တာလုိ႔ပဲ ဆုဟာ ေပးလုိ႔မရေပမယ့္ ဆုေပးခံရတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ဒီဆုေတြကို လုိခ်င္စိတ္ျဖစ္လာျပီး လက္ေတြ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်င္စိတ္ကို ႏူိးဆြေပးရာေရာက္တဲ့အတြက္ ဒီႏူိးဆြခ်က္အရ လက္ေတြ႕တကယ္ လုပ္ေဆာင္ တကယ္အက်ိဳးရႏူိင္တဲ့အတြက္ ဆုဟာ ေပးသင့္ပါတယ္။ ဆုေပးမႈဟာ တုိက္ရုိက္ အက်ိဳးမရေစေပမယ့္ အခုလုိ သြယ္၀ုိက္တဲ့နည္းနဲ႕ အက်ိဳးရေစတာကို ေျမာ္ျမင္ျပီး ေရွးဆရာေတာ္မ်ားက ဆုေပးတဲ့အစဥ္အလာကို တီထြင္ထားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
Friday, 1 October 2010
ဘုန္းၾကီးေတြက ဆုေပးေပမယ့္ ေပးတုိင္းမရဘူးဆုိရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆုေပးတဲ့ အစဥ္အလာကို ေရွးဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား တီထြင္ခဲ့ပါသလဲ?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
ဆုေတာင္းျခင္း။ ။ ဆုေတာင္းျခင္းဆိုတာ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာဝင္တို ့ အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အေၾကာင္းတရားတစ္ခု လို ့ ယူဆပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့ လဲ.? အေၾကာင္းေကာင္းရွိမွ အက်ဳိးေကာင္းဆိုတာျဖစ္ လာရတာပါ။ အေၾကာင္းေကာင္းေတြ သတိတရရွိေနဖို ့ အတြက္၊ ကုသိုလ္အေၾကာင္းတရားေတြမေမ့မေပ်ာက္ ျဖစ္ေနရဖို ့ အတြက္၊ လုပ္မိေနဖို ့အတြက္ သတိေတြ၊ အသိေတြ အျမဲတမ္းရွိေနဖို ့ အတြက္ရည္ရြယ္ခ်က္အားျဖင့္ ဆုေတာင္းဆိုတာရွိေန ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ အတြက္ေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဟာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ဆိုတဲ့ ရတနာသုံးပါး ကိုယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ ့ မကိုးကြယ္ မဆည္းကပ္ေသးလို ့ပါ။ ရတာသုံးပါးကို ယုံၾကည္မႈ အျပည့္နဲ ့ ကိုးကြယ္ၿပီ၊ ဆည္းကပ္ၿပီဆိုရင္ ဆုေတာင္းတိုင္းျပည့္စုံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အကုသိုလ္ ကံ အက်ဳိးေပးဟာ မကုန္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအကုသိုလ္ ကံရဲ ့ အေႏွာက္အယွက္ေတြက ရွိေနအုံးမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆုေတာင္းဟာ ရသည္ရွိ၊ မရသည္ရွိအေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ ေကာင္းတာျဖစ္ဖို ့ အတြက္ ေကာင္းတာေတြကိုလုပ္ေနဖို ့ ကအဓိကပါ။
ReplyDeleteပုလဲနက္