ဤမေထရ္သည္ သာကီ၀င္မင္းမ်ိဳးျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ကပိလ၀တ္ျပည္သို႔ ၾကြ၍ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တုိ႔ကို တရားေဟာေတာ္မူေသာအခါ တရားေတာ္ကို သေဘာက်၍ ရဟန္းျပဳျပီးသည္ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားကို အလုပ္အေကြ်း ၀တၱရားေဆာင္ရြက္ဖူးေသာ မေထရ္ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ျမိဳ႕တြင္းသုိ႔ ဆြမ္းခံၾကြေသာအခ်ိန္တြင္ လွလွပပ တန္ဆာဆင္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီး ကေခ်သည္တစ္ေယာက္သည္ အတီး၊ အမူတ္ တူရိယာ၀ုိင္းႏွင့္ လမ္းေပၚတြင္ ပရိသတ္တုိ႔အၾကား၌ သီဆုိ ကျပေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ထိုကေခ်သည္၏ ဆုိပံု ကပံုကို ၾကည့္လ်က္ ကိေလသာစိတ္ ျဖစ္မည့္အခ်ိန္တြင္ ခ်က္ခ်င္းသတိရ၍...
“အယံ၊ ဤကေခ်သည္သည္။ စိတၱကိရိယ၀ါေယာ ဓာတု၀ိပၹာရ၀ေသန၊ ကလုိေသာစိတ္သည္ ျပဳစီရင္အပ္ေသာ လူပ္ရွားမူ ဓာတ္သတၱိ လြန္ကဲေသာ ေဖာက္ျပန္မူ သေဘာ၏ တုန္လူပ္ျခင္း၏ အစြမ္းျဖင့္။ ကရဇကာယႆ၊ ဓာတ္ေလးပါး အစုအေ၀း၏။ တထာတထာ၊ ထုိထုိသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္။ ပရိ၀တၱိ၊ လည္ပတ္ျခင္းသည္။ ေဟာတိ၊ ျဖစ္၏။ သခၤါရာ၊ ဘံုသံုးပါး၌ျဖစ္ေသာ သခၤါရတရားတုိ႔သည္။ အေဟာအနိစၥာ၊ ေၾသာ္... မျမဲသျဖင့္ ပ်က္ေနၾကပါတကား”
ဤကေခ်သည္၏ ေျခလက္ ေကြးေကာက္ ခ်ီးေျမွာက္နိမ့္ခ် အမ်ိဳးမ်ိဳး ကျပေနသည္ဆုိရာတြင္ စင္စစ္မွာကား ကခ်င္ေသာ ၎၏စိတ္၊ ထိုကခ်င္ေသာစိတ္က တုိက္တြန္းႏူိးေဆာ္ ျပဳျပင္စီရင္အပ္ေသာ လူပ္ရွားမူ(၀ါေယာဓာတ္)၏ သတၱိလြန္ကဲေသာ ရုပ္ကလာပ္တုိ႔၏ အဆင့္ဆင့္ ေဖာက္ျပန္မူသေဘာ၏ တုန္လူပ္ကူးစက္မူေၾကာင့္ ဤမဟာဘုတ္ အစုအေ၀းျဖစ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္၏ ထုိမွ ဤမွ ေျပာင္းလဲေနသည့္ သေဘာအျခင္းအရာတုိ႔ လွည့္လည္လူပ္ရွားျခင္းကို “က ေနသည္”ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
ယင္းသို႔ ေဖာက္ျပန္သေဘာတုိ႔၏ လူပ္ရွားျဖစ္ပ်က္ေနျခင္းမွာ ထုိစိတ္၏ ႏူိးဆြမူေၾကာင့္ ခႏၶာတစ္ခုလံုး တရြရြ တလူပ္လူပ္ တသုတ္သုတ္ႏွင့္ ပင့္ေျမွာက္ႏွိပ္ခ် လည္ပတ္မူသည္ သက္သက္ ရုပ္နာမ္ပရမတ္တုိ႔၏ ကိစၥသာတည္း၊ ငါဟူ၍လည္း စြဲယူစရာမရွိ၊ ႏွစ္သက္စရာမရွိ၊ တြယ္တာမက္ေမာစရာ မရွိေသာ အမွန္သိျမင္ရမည့္ ပရမတ္သေဘာကို မသိေသာ ပုထုဇဥ္တုိ႔မွာ မ်က္စိအာရုံ ကာမဂုဏ္ နားအာရုံ ကာမဂုဏ္တုိ႔ ျဖစ္ၾကေပမည္။
သေဘာမွန္ပရမတ္ကို ဧကန္ အမွန္သိေသာ ငါတုိ႔ကား ထုိထုိ ပညတ္အာရုံ ကာမဂုဏ္တုိ႔ အျဖစ္မခံ၊ ထြက္ေျမာက္ရန္ တြန္းလွန္မည္။
“အေဟာ အနိစၥာ သခၤါရာ”
“ေဖာက္ျပန္ ျဖစ္ပ်က္ သခၤါရအခ်က္တုိ႔သည္ ေၾသာ္... ျဖစ္လွ်င္ ပ်က္ၾက သဘာ၀မုိ႔ မျမဲပါတကား...”
ဟု ကုန္တတ္ ပ်က္တတ္ေသာ သေဘာသို႔ ဉာဏ္သက္၀င္၍ ပရမတ္ရုပ္နာမ္ကို အေျခတည္မိေသာ မေထရ္သည္ ထုိပရမတ္ သေဘာတုိ႔၏ မျမဲသေဘာ၊ ဆင္းရဲသေဘာ၊ အစိုးမရသူ႔သေဘာတုိ႔ကို ရူမွတ္ ပြားမ်ားေလရာ အရဟတၱဖုိလ္ေရာက္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားေလသည္။
(ေထရဂါထာ အ႒ကထာ - ၁)။
မေထရ္၏ ႏွလံုးသြင္းပံုသည္ ရွင္းလွသည္။ မဟာသတိပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ ဣရိယာပထမပိုင္းတြင္ သြားျခင္းကို ရူမွတ္ရာ၌ ေရွးဦးစြာ သြားခ်င္ေသာ စိတ္ ျဖစ္၍ ေနာက္ လူပ္ရွားတတ္ေသာ ၀ါေယာကို တုိက္တြန္းသည္။ ေနာက္ လူပ္ရွားမူ အမူအရာကို ျဖစ္ေစသည္။ ေနာက္ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ၀ါေယာဓာတ္၏ သတၱိလြန္ကဲေသာ ျပဳျပင္စီရင္မူေၾကာင့္ သြားသည္ဟု ဆုိၾကသည္။
သြားလို၊ ရပ္လို၊ ထုိင္လုိ၊ ကလိုေသာ ကိစၥအားလံုးသည္ (စိတ္)ဟူေသာ “သိသေဘာ” သာျဖစ္သည္။ ဘာမွ်မလုပ္တတ္၊ သြားျခင္း, ထုိင္ျခင္း, ကျခင္း စသည္သည္ ျပဳလုပ္မူ၊ လူပ္ရွားမူ (၀ါေယာ) ဓာတ္၏ ကိစၥပင္။ ေရြ႕လ်ားျခင္း၊ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းစသည့္ ထုိထုိေသာ အမူအရာသည္ (စိတၱဇ ၀ါေယာ) ျပဳလုိေသာ စိတ္၏ အလုိသတၱိအတုိင္းခႏၶာ၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ပင္ျဖစ္၍ အမွန္သေဘာကို မသိမျမင္သူတို႔အတြြက္ “သြားေနသည္၊ ကနေသည္၊ ငါသြားသည္၊ ငါကသည္” စသည္ျဖင့္ ထင္မွားသည္။ ဤသည္ကို အ႒ကထာ၌...
“ပဥၥကာမ ေကာ႒ာသာ ၀ိေသသေတာ ၀ိသဘာဂ ၀တၳဳ သႏၷိႆယာ ၀ိပလႅာသု ပနိႆေယန အေယာနိေသာ မနသိကာေရန ပရိကၡိတၱာနံ အႏၶပုထုဇၨနာနံ မေနာရေမေႏၱာ ကိေလသ၀တၳဳ တာယ အနတၳာ၀ဟ ဘာ၀ေတာ”
“ပဥၥကာမ ေကာ႒ာသာ ၀ိေသသေတာ ၀ိသဘာဂ ၀တၳဳ သႏၷိႆယာ ၀ိပလႅာသု ပနိႆေယန အေယာနိေသာ မနသိကာေရန ပရိကၡိတၱာနံ အႏၶပုထုဇၨနာနံ မေနာရေမေႏၱာ ကိေလသ၀တၳဳ တာယ အနတၳာ၀ဟ ဘာ၀ေတာ”
(ေထရဂါထာ အ႒ကထာ - ၁၂၁)
အာရုံငါးပါး ကာမဂုဏ္ တရားဟူသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ ၀တၳဳအာရုံ တုိက္ဆံုသည္တြင္ ေဖာက္ျပန္ မွားယြင္းစြာ ျမင္မူစေသာ အေၾကာင္းအေျခခံ၍ မမွန္မကန္ ႏွလံုးသြင္းျခင္းသည္ ျခံရံအပ္ေသာ ပရမတ္ကို မျမင္မသိ ဉာဏ္မ်က္စိမရွိေသာ ထုိပုထုဇဥ္တုိ႔သည္ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ဟု ကိေလသာ စိတ္တို႔ ျဖစ္ျခင္းသည္ ထုိပုထုဇဥ္တုိ႔အတြက္ အက်ိဳးမဲ့ကို ယူေဆာင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမွန္ျဖစ္ရွိေနေသာ ပရမတ္တုိ႔၏ အရွိကို အရွိအတုိင္း ျမင္သိေသာ ဤမေထရ္မွာ ထုိကာမဂုဏ္တုိ႔မွ ထြက္ေျမာက္ရာ အရဟတၱဖုိလ္ကို ရသြားျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ဆရာၾကီး ဦးၾကည္ (သစၥာဒီပက-မူလဓမၼာစရိယ) မဟာဒုကၡကၡႏၶသုတ္ အဖြင့္စာအုပ္မွ ျပန္လည္ ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment