ပရိကမၼဘာ၀နာသည္ ပရိကမၼနိမိတ္ႏွင့္ ဥဂၢဟနိမိတ္တို႔ကို အာရုံျပဳ၏။ ဥပစာရဘာ၀နာႏွင့္ အပၸနာဘာ၀နာတို႔သည္ ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို အာရုံျပဳၾက၏။
၁။ ပရိကမၼနိမိတ္ႏွင့္ ပရိကမၼဘာ၀နာ = တစ္ထြာလက္ေလးသစ္ခန္႔ရွိေသာ ပထ၀ီကသိုဏ္း၀န္းကို မ်က္စိပကတိ အေနထားျဖင့္ ၾကည့္ရူ၍ `ပထ၀ီ-ပထ၀ီ´ သို႔မဟုတ္ `ေျမ-ေျမ´ဟု ႏူတ္ကရြတ္ဆုိ၍ျဖစ္ေစ၊ မရြတ္ဆုိဘဲ စိတ္ျဖင့္ရူမွတ္၍ျဖစ္ေစ အဖန္ဖန္ပြားမ်ားအပ္၏။ ရံခါ မ်က္စိကို မွိတ္၍ ကသိုဏ္း၀န္းအာရုံကို မွန္းဆ၍ ပြားမ်ားအပ္၏။ ဤသို႔ ယူအပ္ေသာ အာရုံကို `ပရိကမၼနိမိတ္´ဟုေခၚျပီး ရူမွတ္ပြားမ်ားမူကို `ပရိကမၼဘာ၀နာ´ဟုေခၚ၏။
၂။ ဥဂၢဟနိမိတ္ႏွင့္ ပရိကမၼဘာ၀နာ = ပရိကမၼနိမိတ္ကို ရူမွတ္ဖန္မ်ားသည့္အခါ ထိုနိမိတ္သည္ မ်က္စိကိုမွိတ္ထားလွ်င္လည္း မ်က္စိျဖင့္ တုိက္ရုိက္ျမင္ေနရသကဲ့သို႔ စိတ္ထဲ၌ ထင္ထင္ရွားရွားထင္ေပၚလာ၏။ ဤသို႔စိတ္ျဖင့္ေကာင္းစြာ ယူမိေသာအာရုံကို `ဥဂၢဟနိမိတ္´ဟု ေခၚ၏။ ဤနိမိတ္ကို ပြားမ်ားေသာ ဘာ၀နာသည္ ေရွးကထက္ သမာဓိရင့္က်က္ တည္ၾကည္လာေသာ္လည္း `ပရိကမၼဘာ၀နာ´ဟုပင္ ေခၚဆုိရ၏။
၃။ ပဋိဘာဂနိမိတ္ႏွင့္ ဥပစာရဘာ၀နာ = ဥဂၢဟနိမိတ္ကို ပရိကမၼဘာ၀နာျဖင့္ ဆက္လက္ပြားမ်ားျပန္ေသာအခါ တစ္ခ်ိန္၌ ထုိ ဥဂၢဟနိမိတ္ႏွင့္ ပံုသဏၭာန္အရြယ္တူေသာ အာရုံတစ္မ်ိဳးသည္ စိတ္၌ ျငိမ္သက္စြာ တည္လာ၏။ စိတ္ထဲ၌ ေကာင္းစြာ သြင္းထားအပ္ သကဲ့သို႔ တည္ျငိမ္ေန၏။ မေပ်ာက္မပ်က္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ထင္ေပၚေန၏။ ဤကား ပဋိဘာဂနိမိတ္တည္း။ ပဋိဘာဂ နိမိတ္ေပၚလာသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ဘာ၀နာ စိ္တ္အစဥ္သည္ ပရိကမၼဘာ၀နာ အဆင့္ကို လြန္၍ ဥပစာရဘာ၀နာအဆင့္သို႔ ေရာက္ေလျပီ။
ဥပစာရဘာ၀နာ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ နီ၀ရဏမ်ား ကင္းကြာ၍ စ်ာန္အဂၤါ ၅-ပါးတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ ဆုိင္ရာကိစၥမ်ားကို အထင္အရွား ေဆာင္ရြက္ၾကေလျပီ။ သို႔အတြက္ ဥပစာရဘာ၀နာကို `ဥပစာရစ်ာန္´ဟုလည္း ေခၚ၏။
၄။ ပဋိဘာဂနိမိတ္ႏွင့္ အပၸနာဘာ၀နာ = ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို အာရုံျပဳ၍ ဆက္လက္အားထုတ္သည့္အခါ ဉာဏ္ပညာ ထက္ျမက္သူျဖစ္လွ်င္ မၾကာမတင္ပင္ `အပၸနာဘာ၀နာ´ဟုေခၚေသာ ရူပါ၀စရစ်ာန္ ျဖစ္ပၚလာ၏။ ဉာဏ္ပညာ မထက္ျမက္သူတို႔လည္း ရအပ္ျပိးေသာ ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ အထူးေစာင့္ေရွာက္၍ အဆက္မျပတ္ ပြားမ်ားအားထုတ္လွ်င္ `အပၸနာဘာ၀နာ´သို႔ အေႏွးႏွင့္အျမန္ ေရာက္ရွိႏုိင္၏။
ပထမအၾကိမ္ အပၸနာဘာ၀နာသို႔ ေရာက္ေသာ ေယာဂီသည္ ရူပါ၀စရ ပထမစ်ာန္ကို ရေလျပီ။ (အထက္ပါ ၁ မွ ၄ အထိ စကားစဥ္သည္ ပထမစ်ာန္ကို ရေအာင္ အားထုတ္မူပင္တည္း။)
ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္ စတုတၳအၾကိမ္ထုတ္ေ၀ေသာ ဗုဒၶအဘိဓမၼတရားေတာ္ အႏွစ္ခ်ဳပ္ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပေပးသည္။
၁။ ပရိကမၼနိမိတ္ႏွင့္ ပရိကမၼဘာ၀နာ = တစ္ထြာလက္ေလးသစ္ခန္႔ရွိေသာ ပထ၀ီကသိုဏ္း၀န္းကို မ်က္စိပကတိ အေနထားျဖင့္ ၾကည့္ရူ၍ `ပထ၀ီ-ပထ၀ီ´ သို႔မဟုတ္ `ေျမ-ေျမ´ဟု ႏူတ္ကရြတ္ဆုိ၍ျဖစ္ေစ၊ မရြတ္ဆုိဘဲ စိတ္ျဖင့္ရူမွတ္၍ျဖစ္ေစ အဖန္ဖန္ပြားမ်ားအပ္၏။ ရံခါ မ်က္စိကို မွိတ္၍ ကသိုဏ္း၀န္းအာရုံကို မွန္းဆ၍ ပြားမ်ားအပ္၏။ ဤသို႔ ယူအပ္ေသာ အာရုံကို `ပရိကမၼနိမိတ္´ဟုေခၚျပီး ရူမွတ္ပြားမ်ားမူကို `ပရိကမၼဘာ၀နာ´ဟုေခၚ၏။
၂။ ဥဂၢဟနိမိတ္ႏွင့္ ပရိကမၼဘာ၀နာ = ပရိကမၼနိမိတ္ကို ရူမွတ္ဖန္မ်ားသည့္အခါ ထိုနိမိတ္သည္ မ်က္စိကိုမွိတ္ထားလွ်င္လည္း မ်က္စိျဖင့္ တုိက္ရုိက္ျမင္ေနရသကဲ့သို႔ စိတ္ထဲ၌ ထင္ထင္ရွားရွားထင္ေပၚလာ၏။ ဤသို႔စိတ္ျဖင့္ေကာင္းစြာ ယူမိေသာအာရုံကို `ဥဂၢဟနိမိတ္´ဟု ေခၚ၏။ ဤနိမိတ္ကို ပြားမ်ားေသာ ဘာ၀နာသည္ ေရွးကထက္ သမာဓိရင့္က်က္ တည္ၾကည္လာေသာ္လည္း `ပရိကမၼဘာ၀နာ´ဟုပင္ ေခၚဆုိရ၏။
၃။ ပဋိဘာဂနိမိတ္ႏွင့္ ဥပစာရဘာ၀နာ = ဥဂၢဟနိမိတ္ကို ပရိကမၼဘာ၀နာျဖင့္ ဆက္လက္ပြားမ်ားျပန္ေသာအခါ တစ္ခ်ိန္၌ ထုိ ဥဂၢဟနိမိတ္ႏွင့္ ပံုသဏၭာန္အရြယ္တူေသာ အာရုံတစ္မ်ိဳးသည္ စိတ္၌ ျငိမ္သက္စြာ တည္လာ၏။ စိတ္ထဲ၌ ေကာင္းစြာ သြင္းထားအပ္ သကဲ့သို႔ တည္ျငိမ္ေန၏။ မေပ်ာက္မပ်က္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ထင္ေပၚေန၏။ ဤကား ပဋိဘာဂနိမိတ္တည္း။ ပဋိဘာဂ နိမိတ္ေပၚလာသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ဘာ၀နာ စိ္တ္အစဥ္သည္ ပရိကမၼဘာ၀နာ အဆင့္ကို လြန္၍ ဥပစာရဘာ၀နာအဆင့္သို႔ ေရာက္ေလျပီ။
ဥပစာရဘာ၀နာ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ နီ၀ရဏမ်ား ကင္းကြာ၍ စ်ာန္အဂၤါ ၅-ပါးတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ ဆုိင္ရာကိစၥမ်ားကို အထင္အရွား ေဆာင္ရြက္ၾကေလျပီ။ သို႔အတြက္ ဥပစာရဘာ၀နာကို `ဥပစာရစ်ာန္´ဟုလည္း ေခၚ၏။
၄။ ပဋိဘာဂနိမိတ္ႏွင့္ အပၸနာဘာ၀နာ = ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို အာရုံျပဳ၍ ဆက္လက္အားထုတ္သည့္အခါ ဉာဏ္ပညာ ထက္ျမက္သူျဖစ္လွ်င္ မၾကာမတင္ပင္ `အပၸနာဘာ၀နာ´ဟုေခၚေသာ ရူပါ၀စရစ်ာန္ ျဖစ္ပၚလာ၏။ ဉာဏ္ပညာ မထက္ျမက္သူတို႔လည္း ရအပ္ျပိးေသာ ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ အထူးေစာင့္ေရွာက္၍ အဆက္မျပတ္ ပြားမ်ားအားထုတ္လွ်င္ `အပၸနာဘာ၀နာ´သို႔ အေႏွးႏွင့္အျမန္ ေရာက္ရွိႏုိင္၏။
ပထမအၾကိမ္ အပၸနာဘာ၀နာသို႔ ေရာက္ေသာ ေယာဂီသည္ ရူပါ၀စရ ပထမစ်ာန္ကို ရေလျပီ။ (အထက္ပါ ၁ မွ ၄ အထိ စကားစဥ္သည္ ပထမစ်ာန္ကို ရေအာင္ အားထုတ္မူပင္တည္း။)
ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္ စတုတၳအၾကိမ္ထုတ္ေ၀ေသာ ဗုဒၶအဘိဓမၼတရားေတာ္ အႏွစ္ခ်ဳပ္ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပေပးသည္။
No comments:
Post a Comment