ဉာဏ္ပညာကင္း၍ ဖ်င္းအ ထုိင္းမူိင္းမူ၊ သတိကင္းေပါ့ ေမ့ေလ်ာ့မူ၊ ၀ီရိယကင္း၍ ပ်င္းရိမူမ်ားသည္ “ပေယာဂ၀ိပတၱိ” ခ်ည္းတည္း။ ထုိ႔ျပင္ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ဣႆာမစၦရိယအားၾကီးမူ အရာရာ၌ စိတ္တုိလ်က္ ေဒါသၾကီးမူ၊ မာန္မာနၾကီးမူမ်ားလည္း ၾကီးပြားေရး စီးပြားေရးကို ေႏွာက္ယွက္တတ္သျဖင့္ ပေယာဂ၀ိပတၱိမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ယခု လူတုိ႔ သႏၱာန္၌ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရလွ်င္ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၾကီးမားေသာ အကုသိုလ္ကံမ်ားသည္ အက်ိဳးေပးခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ ထုိအကုသိုလ္ကံၾကီးမ်ား လူတုိင္း ရွိေတာ့မည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ပေယာဂ၀ိပတၱိ ျဖစ္ေနလွ်င္ မေကာင္းက်ိဳးေပးမည့္ အကုသိုလ္ကေလးမ်ားကား ကိုယ္စီကိုယ္င ပါရွိၾကသည္။
ဥပမာ - အမ်ိဳးေကာင္း သားသမီးမ်ားပီပီ ပညာတတ္ေအာင္သင္ျခင္း၊ ဥစၥာကို တရားနည္းလမ္းအတုိင္း ရေအာင္ ရွာေဖြျခင္း၊ ကံ ၅-ပါးကို မက်ဴးလြန္ျခင္း စသည္ျဖင့္ အျပစ္ကင္းေအာင္ ေနသူတို႔၌ အကုသိုလ္ကံ ပါရွိေသာ္လည္း ထုိ အကုသိုလ္ကံက အက်ိဳးေပးခြင့္ မရေတာ့ေခ်။ ငယ္ရြယ္စဥ္က ပညာကိုလည္း မသင္၊ ဥစၥာရွာခ်ိန္၌လည္း မတရားရွာေဖြ၏။ သို႔မဟုတ္ လံုးလံုးမရွာဘဲ ေန၏။ ကံ ၅-ပါးကိုလည္း အခါအခြင့္ သင့္သလုိ က်ဴးလြန္၏ ထုိသူ၌ ပေယာဂ၀ိပတၱိ ဆုိက္ေနရကား တစ္ေန႔ေန႔မွာ အကုသိုလ္ကံမ်ား ဧကန္မုခ် အက်ိဳးေပးခြင့္ ရၾကေပေတာ့မည္။
အခ်ဳပ္ကား - အလြန္ၾကီးက်ယ္ေသာ ကုသိုလ္-အကုသိုလ္ကံမ်ားမွတစ္ပါး မ်ားစြာေသာ ကုသိုလ္ - အကုသိုလ္ကံတုိ႔၏ အက်ိဳးေပးခြင့္ ရမူ - မရမူမွာ ပေယာဂအေပၚ၌ အေျခစိုက္လ်က္ ရွိရကား ပေယာဂသမၸတၱိ အျမဲရွိသူမ်ား၌ (ကံဇာတာ နိမ့္ခိုက္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ) အကုသိုလ္ကံ အခြင့္မရ၍ ကုသိုလ္ကံေတြသာ အခြင့္ရၾကေပသည္။ ပေယာဂ၀ိပတၱိရွိေနသူ၌ကား (ကံဇာတာ ျမင့္ေနတုန္း၌ “ေခြးရူးေကာင္းစား တစ္မြန္းတည့္” ဆုိသလုိ ေကာင္းစားေနေစကာမူ) တစ္ေန႔မွာ အကုသိုလ္အခြင့္သာ၍ ခ်ဴနာပါေတးဘ၀သို႔ နိမ့္က်ရမည္သာတည္း။ ဤအရာ၀ယ္ ပေယာဂ၀ိပတၱိ ျဖစ္သည့္အတြက္ အကုသိုလ္ကံ အခြင့္ရ၍ ပ်က္စီးသူေတြကို မိမိတုိ႔ရပ္ရြာ အနီးအပါးမွာပင္ ပံုျပင္၀တၳဳပမာ ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။
ျပခဲ့ေသာ၀ိပတၱိမ်ား ဆုိက္ေရာက္ေနသူတုိ႔မွာ ျပဳျပင္၍ ရႏုိင္ေသာ အခ်က္လည္း ရွိ၊ မရႏုိင္ေသာ အခ်က္လည္းရွိသည္။ ရျပီးေသာ ဂတိဘ၀ကို ျပဳျပင္၍ မရေတာ့ျပီ။ သို႔ေသာ္ မိမိဖြားျမင္ရာ ေဒသက ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္၍ ညံ့ဖ်င္းလွသျဖင့္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး ေကာင္းသျဖင့္ ပဋိရူပေခၚေသာ ေဒသေကာင္းသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းေသာအားျဖင့္ ျပဳျပင္ႏုိင္ေသး၏။ ႏုိင္ငံျခားသားတုိ႔ ျမန္မာျပည္လာ၍ စီးပြားရွာပံု၊ ေရွးေခတ္ အထက္ အညာသားမ်ားေအာက္ျပည္သို႔ဆင္း၍ စီးပြားရွာပံု၊ ပညာေကာင္းေသာ ေက်ာင္းသို႔ သြား၍ ပညာသင္ပံုမ်ိဳးတည္း။ ထုိသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သင့္ေသာ္လည္း မိမိမွာ လူစြမ္းလူစ အရည္အခ်င္း ရွိမွသာ သင့္ေလ်ာ္၏။ အရည္အခ်င္း ရွိသူမ်ားအတြက္ “တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္”ဟု လည္းေကာင္း၊ “ထုိင္ေနလွ်င္ အေကာင္းသား ထ,သြားမွ က်ိဳးမွန္းသိ”ဟု လည္းေကာင္း ဆုိၾကသည္။
ရုပ္အဆင္း ဥပဓိလည္း မ်ားမ်ားၾကီး ျပဳျပင္၍ မရေတာ့ျပီ။ သို႔ေသာ္ “လူ႔အ၀တ္၊ ေတာင္းအကြပ္”ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳသည့္အတုိင္း ၀တ္စားဆင္ယင္ ျပဳျပင္တတ္လွ်င္ကား နဂိုဥပဓိညံ့ေသာ္လည္း ၾကည့္သာပါေသး၏။ ေတာသူေတာသားႏွင့္ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားတုိ႔ ကြာျခားပံုကို သတိျပဳပါ။ ထုိ႔ျပင္ ဖြားျမင္ခါစ လသားအရြယ္ သူငယ္မ်ား၏ လက္ေျခအဂၤါတုိ႔ အခ်ိဳးက်ေအာင္ ဥပဓိကို ျပင္ႏုိင္ေသး၏။ ယခုေခတ္ကာလ၌ မိခင္တုိ႔က ျပဳျပင္၍ မေပးၾကေသာေၾကာင့္ တစ္ဖက္သတ္ အိပ္ေလ့ရွိေသာ ကေလးတုိ႔၌ ဦးေခါင္း မတည့္ဘဲ ေစာင္းရႊဲ႕ေနတတ္ၾက၏။ ေမြးဖြားျပီး ကေလးခါးကုန္းလွ်င္ ေက်ာေအာက္၌ ပ်ဥ္ျပားခံေပးကာ ျပဳျပင္ႏုိင္ပါလ်က္ႏွင့္ ျပဳျပင္မေပးၾက။ အထက္ပိုင္းေလး၍ ေျခသလံုး ေပါင္ရုိးတုိ႔ မေတာင့္တင္းေသးမီ “ရပ္ႏုိင္ေပ့၊ ရပ္ႏုိင္ေပ့”ဟု အရပ္သင္ေပးၾကသျဖင့္ ကေလးမ်ား ေျခခြင္ေနတတ္ၾကသည္။
လက္ ၂-ဖက္ျဖင့္ ခ်ိဳင္းေအာက္ကို ေပြ႕ယူ ေျမွာက္ခ်ီၾကေသာေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ေသးလ်က္ ပခံုး ၂-ဖက္လည္း ေသးေနတတ္၏။ ပက္လက္ယူ၍ ခ်ီေသာအခါ တင္ပါးအထက္ခါးေပၚမွ ကိုင္ယူ၍ ခ်ီယူၾကေသာေၾကာင့္ တင္ပါးေကာ့၍ ေနတတ္၏။ ႏုနယ္ေသာ လက္ေျခ အဂၤါ ႏွာေခါင္းမ်ားကို နဂိုက မလွေသာ္လည္း ျပဳျပင္ေပးလွ်င္ အထုိက္အေလ်ာက္ ေျဖာင့္စင္းလွပႏုိင္လ်က္ ျပဳျပင္၍ မေပးၾက။ သင့္ျမတ္ေသာ အစာနုိ႔ရည္မ်ားကို တုိက္ေကြ်းဖုိ႔ရန္ မနားမလည္၍ ေရာဂါထူေျပာလ်က္ ကေလးမ်ား ရုပ္အဆင္း ပ်က္ၾကရ၏။ ဤအခ်က္မ်ားသည္ မိဘေဆြမ်ိဳးတုိ႔၏ ပေယာဂသမၸတၱိ မရွိမူေၾကာင့္ ကေလး၌ ကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးခြင့္သာျခင္း ျဖစ္ရကား ထုိကဲ့သို႔ မျဖစ္ရေအာင္ မိဘလုပ္သူမ်ားက (နားလည္မူဉာဏ္၊ မပ်င္းမရိမူ) ပေယာဂသမၸတၱိျဖင့္ ျပဳျပင္၍ ေပးထုိက္လွေပသည္။
ကာလသမၸတၱိျဖစ္ေအာင္ကား “ေခါင္းေဆာင္၊ မင္း” စသူတို႔ ျပဳျပင္မွ ျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ျပဳျပင္လုိ႔ မရႏုိင္။ သို႔ေသာ္ အင္မတန္ဆုိးရြား၍ တစ္ကမၻာလံုး ပ်က္ျပားေနေသာအခါမဟုတ္လွ်င္ မင္းေကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတုိ႔ရွိရာ အရပ္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းႏုိင္၏။ ရပ္ရြာလူၾကီး၊ ဆရာသမား၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတို႔ကမူ မိမိတုိ႔ ရပ္ရြာနယ္ပယ္၌ အထုိက္အေလ်ာက္ ကာလသမၸတၱိျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ႏုိင္ၾကပါသည္။ ဤစကားစဥ္အရ ဂတိ၊ ဥပဓိ၊ ကာလတုိ႔ကို အကုန္မျပင္ႏုိင္ေသာ္လည္း တတ္သိနားလည္လွ်င္ အထုိက္အေလ်ာက္ ျပဳျပင္ႏုိင္သည္ဟု သိသာျပီ။
ပေယာဂကိုကား ျပဳျပင္လုိ႔ ရလြယ္၏။ သတိ ေမ့တတ္လွ်င္ ၾကိဳးစား၍ သတိထားက သတိေကာင္းသူ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ နဂိုက ၀ီရိယ ညံ့ဖ်င္းလွ်င္ “ငါမပ်င္းဘူး”ဟု ျပဳျပင္က ၀ီရိယေကာင္းသူ ျဖစ္ႏုိင္၏။ ေဒါသၾကီးလွ်င္ ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ စိတ္ပါလက္ပါ ေစာင့္စည္းသြားပါက အလြန္ေအးျမသူ ျဖစ္ႏုိင္၏။ မာနၾကီးလွ်င္မာနကို ျပဳျပင္ႏုိင္၏။ အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာ မရွိလွ်င္ တတ္သိနားလည္သူတို႔၏ စကားကို နားေထာင္၍ ယခု ျပဳျပင္လွ်င္ ယခုအလိမၼာေတြ တုိးလာ၏။ (စာက်က္၍ မရသျဖင့္ သတိမေကာင္းသူဟု ဆုိၾကေသာ္လည္း၊ ယခုကာလ ဉာဏ္မေကာင္းသူဟု ဆုိၾကေသာ္လည္း) အလိမၼာနည္းမွာ အရမက်က္ဘဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဤ အလိမၼာကို ျပဳျပင္ေလ့ရွိသူသည္ အလိမၼာဓာတ္ လုိက္ပါလ်က္ တစ္သံသရာလံုး အလိမၼာတံုး ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment