ေနာက္နာမ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းရဲ႕ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ရွာေဖြစူးစမ္းႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါမ်က္စိပိတ္ျပီး စိတ္ဆုိတာဘာလဲလုိ႔ အာရုံျပဳတဲ့အခါ စိတ္ရဲ႕အေၾကာင္း ၾကားဖူးတာေတြ၊ ဖတ္ဖူးတာေတြ ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ ဒီဟာ စိတ္ကို တကယ္အမွန္ သိရ ေတြ႕ရေသးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ဆုိတာ ဘာလဲဆုိတာကို သိဖုိ႔ရာမွာ စိတ္ေပၚမွာ တစ္ခုတစ္ခုေပၚလာမွ သိႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ လက္ေတြ႕မခံစား မသိရွိႏုိင္ပါဘူး။
ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခုအေပၚမွာ ေ၀ဒနာတစ္ခုေပၚလာမွ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းက လက္ခံေတြ႕ထိ ခံစားႏုိင္သလိုပါပဲ။ စိတ္မွာလည္း အၾကံအစည္တစ္ခုခု၊ စိတ္ခံစားရမူ တစ္ခုခု ေကာင္းတဲ့ စိတ္ေစတနာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္စိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပၚလာမွ သိႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နာမ္တရားကို စူးစမ္းဖုိ႔ရာအတြက္ စိတ္မွာေပၚလာတာေတြကို ဓမၼလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီေပၚလာတဲ့ ဓမၼေတြက အေရးၾကီးပါတယ္။
ရုပ္တရားအတြက္ကေတာ့ ေ၀ဒနာေတြက အေရးၾကီးပါတယ္။ ရူတဲ့အခါမွာေတာ့ အာတာပီ သမၸဇာေနာ သတိမာ၊ ေတြ႕ထိ ခံစားမူေတြကို ကြဲကြဲျပားျပားသိတဲ့ ဆင္ျခင္စူးစမ္းႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္အသိနဲ႔ သတိရွိရွိ သတိျမဲျမဲနဲ႔ ရူဖို႔ရာ လုိပါတယ္။ သမၸဇဥ္ဉာဏ္ဆုိတာကေတာ့ စိတ္နဲ႔ရုပ္တုိ႔ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကို အျပည့္အစံု သိျခင္းပါပဲ။ခံစားမူေ၀၏နာအဆင့္ကို ေရာက္ေတာ့မွ ေ၀ဒနာကို ကိုယ္ေတြ႕ လက္ေတြ႕ ခံစားႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေ၀ဒနာကိုေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ မခံစားနုိင္ရင္ သတိပ႒ာန္းအားထုတ္တယ္လုိ႔ မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားဟာ နာမ္တရားကို ဆက္လက္ျပီး စူးစမ္း ရွာေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့ ရုပ္နဲ႔နာမ္ဟာ တြဲျပီးရွိေနတယ္။ သီးျခား ခြဲျခားလုိ႔ မရဘူးဆိုတာဟာ ရွင္းလင္းလာပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အၾကံအစည္ တစ္ခုပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ခံစားမူ တစ္ခုျဖစ္ျဖစ္ ေမတၱာစိတ္၊ ကရုဏာစိတ္၊ ကုသိုလ္စိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္စိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေပၚလာရင္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ခႏၶာကိုယ္ရုပ္ေပၚမွာလည္း ေ၀ဒနာတစ္ခု ေပၚလာပါတယ္။
“သေဗၺ ဓမၼာ ေ၀ဒနာ သေမာသရဏာ”လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္တဲ့။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဉာဏ္ေတာ္ အလင္းပါပဲ။ “ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ သေဘာတရားတုိ႔သည္ ေ၀ဒနာႏွင့္ ေပါင္းဆံုကုန္၏” မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္တဲ့၊ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာသမွ်တုိ႔ဟာ ကိုယ္ခႏၶာေပၚမွာ ေ၀ဒနာအျဖစ္နဲ႔ ေပၚလာတယ္ဆိုတဲ့ သဘာ၀တရား၊ သစၥာတရားကို သိရွိေတာ္မူပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေယာဂီတုိ႔ဟာ ေ၀ဒနာကို မေတြ႕ထိ မခံစားနုိင္ဘူးဆုိရင္ ရုပ္နာမ္ ၂-ပါးရဲ႕ အမွန္တရားကို မသိရွိနားမလည္ ႏုိင္ေသးပါဘူး။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ စိတ္ရဲ႕အေပၚယံအပိုင္းကိုသာ ခံစားေနတာျဖစ္ျပီး အတြင္းပိုင္းမွာရွိတဲ့ အမွန္တရားကိုေတာ့ မေရာက္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ကိုယ္ခႏၶာရဲ႕ ထိေတြ႕မူ ခံစားရမူ ေ၀ဒနာကို အထူးအေရးေပးျပီး ေဟာၾကားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သတိပ႒ာန္းတရားပါပဲ။
ေယာဂီတုိ႔ အခုစျပီး က်င့္သံုးေနၾကတာဟာလဲ ဒါပါပဲ။ ေ၀ဒနာကို ဒီမွ်ေလာက္ အေရးေပးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေယာဂီတုိ႔ဟာ စိႏၱာမယဉာဏ္နဲ႔ စိတ္ရဲ႕ အေပၚယံပုိင္းေလးမွာတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အတြင္းဆံုးအပိုင္းထိေရာက္ျပီး နာမ္တရားစုတစ္ခုလံုးအတြင္းေရာ အျပင္ေရာကိုယ္ေတြ႕ေတြ႕ျပီး ကမၼ႒ာန္းလုပ္ငန္းကို က်င့္သံုးေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေယာဂီတုိ႔ဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ တစ္သက္တာအတြင္းမွာ အေရးအၾကီးဆံုး ေျခလွမ္းကို လွမ္းခဲ့ၾကရပါျပီလုိ႔ ေျပာတာေပါ့။
ေယာဂီမ်ားအတြက္ ဆရာၾကီးဦးဂိုအင္ကာ၏ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေဟာေျပာခ်က္ကို ၾကည္ၾကည္၀ိန္ ျမန္မာဘာသာျပန္ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပထားသည္။
No comments:
Post a Comment