အေျခခံရူမွတ္ျခင္း

အာနာပါနရူမွတ္သူသည္ ထြက္ေလ ၀င္ေလတုိးထိရာ ႏွာသီးဖ်ားကို သတိစုိက္၍ ထြက္လွ်င္ ထြက္ေလ၊ ၀င္လွ်င္ ၀င္ေလဟု အဖန္ဖန္ ႏွလံုးသြင္းရူမွတ္ရမည္။ ဤအေျခခံ ရူမွတ္သည့္အဆင့္တြင္ အသက္ကို ရွဴသြင္း ရွဴထုတ္တုိင္း ရွဴသြင္း ရွဴထုတ္မွန္းသိေအာင္ သတိထားရမည္၊ ထုိ႔ျပင္ ထြက္ေလ ၀င္ေလကို ႏွာသီးဖ်ားတြင္ သတိကပ္ရူမွတ္ရမည္။ ထြက္ေလ ၀င္ေလေနာက္သို႔ စိတ္ကလုိက္ပါျပီး မရွဴမွတ္ရ၊ ႏွာသီးဖ်ား၌ သတိကပ္ထားျပီး ၀င္တုိင္း ထြက္တုိင္း သိသိေရပါမည္၊ ထြက္ေလ ၀င္ေလ ႏွာသီးဖ်ား၌ တုိးေန ထိေနသည္ကို သိရမည္၊ သတိေကာင္းေလ ပုိ၍ ထင္ရွားလာေလ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဤႏွာသီးဖ်ား၌ စိတ္စိုက္ထားျပီး ထြက္ေလ ၀င္ေလကို ထြက္လွ်င္ ထြက္မွန္းသိ၊ ၀င္လွ်င္ ၀င္မွန္းသိေနေအာင္ ရူမွတ္ရမည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဤအေျခခံရူမွတ္ျခင္းသည္ သတိကို ဦးစားေပးထူေထာင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ သတိခိုင္ျမဲရန္ ဦးစြာေလ့က်င့္ျပီး ဆက္လက္ေဖာ္ျပမည့္ ရူမွတ္နည္းမ်ားကို အားထုတ္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤအာနာပါနရူမွတ္နည္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ နည္းေပါင္း(၁၆)နည္း ရွိေသာ္လည္း အဓိကက်ေသာ ပထမစတုကၠ=ပထမေလးခ်က္ကိုသာ ေဖာ္ျပမည္၊ ပထမစတုကၠနည္းသည္ အာနာပါနကို စတင္အားထုတ္သူႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ျပီး သမထ၀ိပႆနာ နည္းႏွစ္ျဖာျဖင့္ အားထုတ္ႏုိင္ေသာ နည္းျဖစ္သည္၊ ဤနည္းေလးခ်က္ကို ပိုင္ႏုိင္စြာ ရူမွတ္ႏုိင္လွ်င္ စ်ာန္ရလုိသူသည္ ဒုတိယ၊ တတိယ ေလးခ်က္နည္းမ်ားကို ဆက္လက္ရူမွတ္ႏုိင္သည္။ စ်ာန္စခမ္းသို႔ မတက္လွမ္းေတာ့ဘဲ မဂ္ဖုိလ္စခန္းသို႔ တက္လွမ္းလုိသူသည္ စတုတၳေလးခ်က္နည္းကို တုိက္ရုိက္အားထုတ္ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ အဓိကက်သည့္ ပထမေလးခ်က္နည္းတြင္ နည္း(၄)မ်ိဳးပါ၀င္သည္၊ ထုိနည္း (၄)မ်ိဳးမွာ -

(၁) ထြက္သက္ ၀င္သက္ေလကို ရွဴရူိက္ေသာအခါ ထြက္သက္ ၀င္သက္ေလ ရွည္လွ်င္ ရွည္သည္ဟု သိေအာင္ ရူမွတ္ျခင္း (ရွည္လွ်င္ ရွည္မွန္းသိ)၊

(၂) ထြက္သက္ ၀င္သက္ေလ တုိလွ်င္ တုိသည္ဟုသိေအာင္ ရူမွတ္ျခင္း (တုိလွ်င္ တုိမွန္းသိ)၊

(၃) ထြက္သက္ ၀င္သက္ေလ၏ အစ-အလယ္-အဆံုး သံုးခ်က္လံုး ထင္ရွားေအာင္ ေလ့က်င့္ ရူမွတ္ျခင္း (စ-လယ္-ဆံုးကို သိေအာင္က်င့္)၊

(၄) ထြက္သက္ ၀င္သက္ေလကို တျဖည္းျဖည္း သိမ္ေမြ႕ျငိမ္သက္သြားေအာင္ ေလ့က်င့္ရူမွတ္ျခင္း (ျငိမ္သက္ေအာင္ ေလ့က်င့္) တုိ႔ျဖစ္သည္။

ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပသည္။