၂။ ေလာက၀ယ္ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္မသိတာေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းသည္မွာ မရွိ၊ သူ႔အေၾကာင္းကား သူ႔သဘာ၀အတုိင္းသာ ျဖစ္ေနရာ မသိလည္း ကိစၥမရွိ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကား ကိုယ့္မ်က္စိ၊ ကိုယ့္နား၊ ကိုယ့္စိတ္၊ ကိုယ့္ေစတနာအၾကားတုိ႔မွ ဘြားဘြားၾကီး ေဖာ္ျပေနပါလ်က္က မသိရသည္မွာ အထိနာလွေခ်၏။
အေမ့ႏွင့္ အမက္ ဖက္ထားသူသည္ -
(က) သင္ ေယာက္်ားဆုိက တစ္ဖက္ရွိ မိန္းမကို ျမင္သည္ႏွင့္ မိန္းမစိတ္ ေပါက္သြားျပီ။
ထုိအခါ သင္ကား ေယာက္်ားကိုယ္ႏွင့္ မိန္းမစိတ္ပင္မဟုတ္ေလာ။
(ခ) သင္ မိန္းမဆုိကလည္း တစ္ဖက္ရွိ ေယာက္်ားကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေေယာက္်ားစိတ္ ၀င္သြားျပီ။
သင္သည္လည္း မိန္းမကိုယ္ႏွင့္ ေယာက္်ားစိတ္တည္း။
တစ္ဖန္ သင္ လူျဖစ္၏၊ တစ္ဖက္ရွိ ေခြးကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေခြးစိတ္ ေပါက္သြားျပီျဖစ္ရာ -
သင္ကား လူကိုယ္ႏွင့္ ေခြးစိတ္တည္း။
ဤသို႔လွ်င္ အာရုံတုိ႔ေနာက္ စိတ္ေရာက္ေလတုိင္း တစ္ဖက္အာရုံမ်ားအတုိင္းခ်ည္း စိတ္ကူး၀င္ေနေခ်ရာ အခ်ိန္ျပည့္ ငါးတစ္ပိုင္း၊ ဖားတစ္ပိုင္းဘ၀ ေရာက္ေနၾကရျပီး အခ်ိန္ျပည့္လွ်င္ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ ကိုယ္ကိုယ္ မတည့္ၾကျပီ။
ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ မတည့္ေလသူ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္မသိ၊ သူ႔အေၾကာင္းလည္း ကိုယ္မသိ၊ ေယာင္တိေယာင္ခ်ာမွ်သာတည္း။
ထုိအျဖစ္ဆုိးကို ထုိးေဖာက္လိုလွ်င္ -
ကိုယ့္အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားတတ္ရန္ ကိုယ့္ဘက္သို႔ မွတ္ခ်က္ သြင္းေပးထားရပါေတာ့မည္။ အမွတ္မိေနလွ်င္ အသိ၀င္လာပါေတာ့မည္။ အသိသည္ အမွတ္၏ ေနာက္မွသာ ကပ္ေနေလ့ ရွိပါသည္။ မွတ္ရာဘက္ သိသိေပးေနရသည္မွာ ကိုယ္ပိုင္အသိ၏ တာ၀န္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သတိျမဲေလ အသိစြဲေလျဖင့္ မွတ္ရာအထဲ စိတ္၀င္စားလာေစျခင္းမွာလည္း ယင္းအသိ၏ တာ၀န္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
မွတ္ရာကိုယ့္ဘက္ ထုိအသိ စိတ္ဦးလွည့္လာေသာအခါ -
ကိုယ့္အရွိ ကိုယ့္အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကေလေသာ တစ္ဖက္အာရုံတုိ႔ တုိက္ခိုက္မူအတုိင္းလွ်င္ အေဟာင္းအေဟာင္းရုပ္တုိ႔ လြင့္စင္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနပါသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ရုပ္ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ရာ နာမ္လုိက္ပါျပီး ထုိနာမ္ေလးလည္း လြင့္က်ပ်က္သုဥ္းသြားပါျပီကို လည္းေကာင္း၊ အရွိအရွိအတုိင္း အမွတ္၏ ေနာက္ရွိ မွတ္သိဉာဏ္မ်ားက အသိေပးလာပါမည္။
ေရႊေက်ာင္းကုန္းဆရာေတာ္ ၀န၀ါသီ ေဉယ်ဓမၼသာမိေထရ္ ေရးသားစီရင္ေတာ္မူသည့္ သတိမူသူတို႔၏ နားရာစခန္း၊ သတိမဲ့သူတို႔၏သြားရာလမ္း စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏူတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment