နယ္က်ယ္ကို က်ဥ္းေျမာင္းေစမည့္ ထုိသတိ

ေမ့သူ၌ အခ်ဲ႕ႏွင့္ အလွည့္တုိ႔၏ လွည့္စားျခင္း ခံေနရရာ နယ္က်ယ္၏။ သို႔ေၾကာင့္ ခရီးရွည္၏။

သတိသည္ကား -

ထုိနယ္က်ယ္အားလံုးကိုပင္ နယ္က်ဥ္းအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲေပးျပီး ခရီးတာ တုိေအာင္ျပဳျပင္ ေပးပါမည္။ ခရီးတာ တုိေသာ္လည္း မပင္မပမ္း၊ ခရီးလမ္းလည္း ဆံုးေစပါမည္။

ထုိသတိသည္ အမွားကို ပလပ္၍ အမွန္ကိုသာ အမွတ္ေပးပါမည္။

ထိုသတိသည္ အမွန္အမွတ္ရတုိင္းလည္း ဟုတ္မဟုတ္ စိစစ္သံုသပ္ေပးပါမည္။

သိဆုိေသာ္ -

ထုိသတိ လက္ကိုင္ရွိသင့္သည္ ေအာက္သို႔ေရာက္ေစမည့္ အေမွာက္သမားဘ၀ မဟုတ္ အထက္သို႔ ဆန္ေစမည့္ အလွန္သမားမ်ား ျဖစ္ရမည္ ဧကန္တည္း။

ေအာက္စာစားမည္ အမွားသမားလည္း မဟုတ္၊ အထက္စာစားမည့္ အမွန္သမားသာ ျဖစ္ရမည္ ဧကန္တည္း။ အေမွာက္ကား ေအာက္ၾကည့္ၾကည့္၍ ေအာက္သိသာ သိခ်မ့္မည္။ အလွန္ကား အထက္ၾကည္ၾကည့္၍ အထက္သိသာ ရွိခ်ိမ့္မည္။ တစ္ဖန္ အမွားကား အလ်ားလုိက္ သြားသျဖင့္ နားစရာမရွိ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။ အမွန္ကား ကန္႔လန္႔ကူးသျဖင့္ ကမ္းနဖူး အထူးေတြ႕ခ်ိမ့္မည္။

ထုိႏွစ္စား မည္သို႔ျခားနားပါသနည္း။

ေမ့ရာမွျဖစ္ေသာ အေမွာက္တရား၊ အမွားတရားမ်ားသည္ တစ္ဖက္ဆီသို႔ မိမိစိတ္မ်က္စိ မွိတ္လြတ္ေပးထားရာမွ ျဖစ္၏။ တစ္ဖက္အာရုံ၏ အရိပ္စဥ္ အမွ်င္တန္းမွ်ကိုပင္ ပံုဖမ္းလ်က္က၊ ပမာပိတ္ကားတြင္ ေရာင္စံုေဆးမ်ားျဖင့္ မူန္းျခယ္ထားေသာ မင္းသမီး ရုပ္ပံုလႊာကို ၾကည့္၍ မဘယ္သူပဲ၊ ကိုယ္ၾကည့္လုိက္ရာ မငး္သမီး ရုပ္ပံုလႊာကို ကား မကိုင္မိ၊ မထိမိ၊ ေအာက္ခံရွိ ပိတ္သား၏ အႏုအၾကမ္းကိုသာ ကိုင္တြယ္သံုးသပ္ရဘိသို႔၊ မွန္းမိရာမွ စတင္၏။ တစ္ဖန္ အာရုံရွင္၏ ၀တၳဳရုပ္ကို ခံစား၊ အမည္ကို မွတ္သားထားမိရာမွ အေမ့ရ၏။

အစြဲၾကီးေသာ အအိပ္သမား၊ အိပ္မက္ဆန္းမ်ား မက္တတ္သည္။ ထုိအမည္ကို ဆင္ျခင္၊ အမည္၌ ခင္မင္ျပီး၊ အမည္ေပၚတြင္ အစြဲ၀င္လ်က္ရွိေသာ ထုိ အေမ့သမားအား -

အခ်ိဳစား၊ အခ်ိဳကား ေပ်ာက္၊ ထန္းလွ်က္ကား မေပ်ာက္ေတာ့ေသာအခါ၊

အခ်ိဳစား၊ အခ်ိဳကား ေပ်ာက္၊ ၾကက္ကား မေပ်ာက္ေတာ့ေသာအခါ -

အမွားၾကား အမွန္ထင္လာေစေသာအားျဖင့္ ထန္းလွ်က္၊ ၾကက္စသည့္ အမည္ဆန္းမ်ားက အသိေပးလာၾကေလျပီ။ ထုိအမည္ဆန္းမ်ားသည္ ရုပ္စြဲမဟုတ္၊ စိတ္စြဲ၊ တကယ့္အရွိမဟုတ္၊ အမည္မွည့္အာရုံ၊ သို႔ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ပ်က္ခဲ၏။ ထုိအစြဲ စိတ္အလုပ္လုပ္ စိတ္သရုပ္ေဖာ္ရာ ႏွလံုးထဲႏွင့္တကြ အသည္းျပင္ သည္းေျခစသည္မ်ားအထိ အစြဲရိပ္ႏွင့္ ကပ္လ်က္က ခိုေနတတ္ၾကရာ -

စိတ္ထေလ အရိပ္ျပေလ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

စိတ္ကစားေလ ဆန္းျပားေလလည္း ျဖစ္ေနတတ္သည္။

လူတုိ႔အာရုံထဲ အစြဲလြန္သျဖင့္ ညအိပ္မက္ခန္း ခပ္ဆန္းဆန္းပမာ ရွိ၏။

ထုိ စိတ္စြဲလမ္း၊ အာရုံဆန္းမ်ားေၾကာင့္ -

အျမတ္တစ္ခုမွ ၾကက္ပဲ၊ ၀က္ပဲ စသည့္ အမည္ဆန္းမ်ား မိုးမဆံုး၊ ေလမဆံုးျပီ။

အၾကားတစ္ခုမွလည္း ထုိထုိအမည္ဆန္းမ်ား မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုးေတာ့ျပီ။

သည့္အတူ အျခားတစ္ခုတစ္ခုမွလည္း ပင္လယ္ျပင္တစ္ဖက္ကမ္းပမာ ေမွ်ာ္မဆံုးျပီ။

ထိုအေမ့သား နယ္က်ယ္ၾကီးရဲ႕အၾကား ဖားရွာရေခ်ျပီ။

ထုိနယ္က်ယ္ကို က်ဥ္းေစလိုေသာ္ -

၁။ သူ႔ဘက္သို႔ လုိက္မွတ္ေနမည့္အစား၊ ကိုယ့္ဘက္ကသာ မွတ္ရပါမည္။

၂။ သူ႔အေၾကာင္း စိတ္၀င္စားေနမည့္အစား ကိုယ့္အေၾကာင္း စိတ္၀င္စားေနရပါမည္။

၃။ အမည္ေပၚ စိတ္ေမးတင္မည့္အစား အမည္ကိုေက်ာ္၍ သူ႔ဇာတိရုပ္အေပၚ ဉာဏ္က်က္စားေပးရပါမည္။

ထုိသံုးမ်ိဳးတုိ႔တြင္ -

(၁) အေမ့သားတုိင္း၊ အာရုံ၏ တုိက္ဆြဲဆြဲရာဘက္သို႔ စိတ္မွင္သက္ကာ မက္ျပီး ပါသြားေလ့ ရွိတတ္ျမဲျဖစ္ရာ အမွတ္ရမူသည္လည္း သူ႔ဘက္မွေန၍ခ်ည္းသာ အမွတ္ေပးရေလ့ ရွိ၏။

မိမိမ်က္စိဘက္မွသာ ျမင္သည္ သို႔ေသာ္ ၾကက္ပါဟူ၍တည္း။

မိမိနားဘက္မွသာ ၾကားသည္ သို႔ေသာ္ ၾကက္ဟူ၍တည္း။

ထုိမွတ္ခ်က္မ်ားသည္ မွတ္ခ်က္မွားဟူ၍သာ သင္နားလည္ထားပါေလ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အျမင္သည္ ၾကက္ကမဟုတ္၊ မိမိဘက္ကသာ၊ ၾကက္သည္လည္း ၾကက္မဟုတ္၊ အဆင္း၊ အသံစသည္တုိ႔၏ အရိပ္အေယာင္မွ်သာ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ပါတည္း။

သင္ မယံုကိုင္ၾကည့္ ၾကက္မထိမိ၊ ရုပ္၀တၳဳခ်င္းသာ ထိမိမည္။

ထုိသို႔ သူ႔ဘက္ခ်ည္း စိုက္၊ လုိက္မွတ္ေနမိျခင္းေၾကာင့္ အျမင္တစ္ခုတည္းကပင္ ၾကက္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဘဲဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ကြ်ဲ၊ ႏြား၊ သိုး၊ ဆိတ္ဟူ၍လည္ေးကာင္း စသည္စသည့္ သဘာ၀ ၀တၳဳရုပ္ တစ္ခုတစ္ခု ျမင္တုိင္းျမင္တုိင္း ထုိသဘာ၀ ၀တၳဳရုပ္ကို လူလူခ်င္း အသိေပးရာ လဲလွယ္ရာတုိ႔၌ နားလည္ရန္ ထားရွိေပးထားသည့္ သညာသိအမည္စြဲမ်ားကိုခ်ည္းသာ အမွတ္မိေနရကား နယ္စည္းျခား၍ပင္ မရေတာ့ျပီ။ ထိုသူမွ နယ္မက်ယ္ ဘယ္သူ က်ယ္ပါအံ့နည္း။

သည့္အတူ အၾကားတစ္ခုတည္းမွာပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အနံ႔တစ္ခုတည္းမွပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အရသာတစ္ခုတည္းမွပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေတြ႕တစ္ခုတည္းမွပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ထုိအမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ ၾကီးစိုးေနရေခ်ရာ အေတြးတစ္ခုတည္းမွပင္ ထုိအမ်ိဳးမ်ိဳးကို တုိးပြားလာေခ်ရာ ထုိသူ ယုန္၌ေပါေလ၊ ေခြးေမာေလပမာ ျဖစ္ရရွာျပီ။ ထုိနယ္က်ယ္တုိ႔ကို က်ဥ္းေစလိုေသာ္ မိမိဘက္ကသာေန၍ အျမင္ကို အျမင္အတုိင္းလွ်င္ ျမင္သည္ဟူ၍ မွတ္ခ်က္ေပးပါေလ၊ အၾကားကိုလည္း အၾကားအတုိင္းလွ်င္ ၾကားသည္ဟူ၍သာ မွတ္ခ်က္ေပးပါေလာ။

ထုိအခါ အျမင္သည္ အျမင္ျဖင့္သာ ရပ္တန္႔သြားပါလိမ့္မည္။ အၾကား စသည္သည္လည္း အၾကား စသည္ျဖင့္သာ လမ္းဆံုးသြားပါလိမ့္မည္။ ဘာျမင္ျမင္ အျမင္သည္ အျမင္သာျဖစ္၍ အမွန္မွတ္ ဆုိရပါသည္။ အၾကား စသည္မ်ားလည္း အၾကားသည္ အၾကားသာ၊ အနံ႔သည္ အနံ႔သာ၊ အရသာ၌ အခ်ိဳသည္ အခ်ိဳသာ၊ အခ်ဥ္သည္ အခ်ဥ္သာ၊ အေတြ႕ အထိ၌လည္း၊ အႏုသည္ အႏုသာ၊ အၾကမ္းသည္လည္း အၾကမ္းသာ၊ အေတြး၌ကား ၾကံသိမူသည္ ၾကံသိေနရုံမွ်သာ ျဖစ္ၾကေလရကား ဘာမွတ္မွတ္ အမွတ္မမွားေတာ့ပါျပီ။

လူတုိင္းလွ်င္ အိပ္ေမာက်ေနစဥ္မွတစ္ပါး အမွတ္မ်ား ရွိၾက၏။

ထုိအမွတ္ သူ ႔ဘက္မွ ကိုယ့္ဘက္ထားလုိက္ေသာ္ လမ္းတည့္သြားျပီ။

ေရႊေက်ာင္းကုန္းဆရာေတာ္ ၀န၀ါသီ ေဉယ်ဓမၼသာမိေထရ္ ေရးသားစီရင္ေတာ္မူသည့္ သတိမူသူတို႔၏ နားရာစခန္း၊ သတိမဲ့သူတို႔၏သြားရာလမ္း စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏူတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။