ဤစာတန္းသည္
ေမ့ျခင္းႏွင့္ မေမ့ျခင္း ႏွစ္ပါးတုိ႔၏
သဘာ၀ျခားနားပံု၊ အက်ိဳးေပးျခားနားပံုမ်ားႏွင့္ ေမ့ေသာေနနည္း၊ မေမ့ေသာေနနည္း၊ ႏွစ္မ်ိဳးတုိ႔ကို ေ၀ဖန္ျပသရာ ျဖစ္ရာ ဤေလာက္ဆုိ ရိပ္မိေလာက္ၾကပါျပီ။
ဤစာတန္းကို ေလ့လာရင္းက ထုိသို႔ ရိပ္မိလာပါလွ်င္ -
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ငါသည္ကား ေမ့တတ္သူေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ေမေမ့တတ္သူေပေလာ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ဖုိ႔ လုိအပ္မည္ ထင္ပါသည္။
အကယ္တိတိ -
(က) သင္သည္ အေမ့မရွိ သတိရေနသူဆုိပါအံ့၊ ထုိအခါ သင့္ကိုယ္သင္ ေအာ္… ငါသည္ကား လူမာတစ္ဦးေပတကားဟူ၍ ဆံုးျဖတ္ပါေလ။
အကယ္တိတိ -
(ခ) သင္သည္ သတိမရွိ ေမ့လ်က္ပင္ရွိေနသူဆုိပါအံ့။ ထိုအခါ သင့္ကိုယ္သင္ ေအာ္… ငါသည္ကား လူမမာတစ္ဦးေပတကား ဆံုးျဖတ္ပါေလ။
အကယ္တိတိ -
(ဂ) သင္သည္ သတိလံုး၀မရွိ အာရုံေၾကာ ေမ်ာေနသူဆုိပါအံ့။ ထုိအခါ၌လည္း သင့္ကိုယ္သင္ ေအာ္… ငါသည္ကား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ပါတကားဟူ၍သာ ဆံုးျဖတ္ပါေလ။
တစ္ဖန္ သင့္ကိုယ္သင္ အရြယ္အားျဖင့္လည္း ဆန္းစစ္ရဦးမည္မွာ -
ငါသည္ အရြယ္အားျဖင့္ ဘယ္အရြယ္၊ ဘယ္အရြယ္ထိကား ေမ့ေနေသာ အရြယ္သာတည္း။ ဘယ္အရြယ္၊ ဘယ္အရြယ္ထိကား မေမ့ေသာအရြယ္သာတည္း။
တစ္ဖန္ အခ်ိန္အားျဖင့္လည္းေမ့ခ်ိန္ကား ဘယ္ႏွစ္နာရီ၊ အမွတ္မိေနခ်ိန္ကား နာရီးေပါင္း ဘယ္မွ်အထိေပတည္း။
ဤသို႔လည္း ျပန္လည္သံုးသပ္ပါေလ။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေမ့ျခင္းႏွင့္ ေမေမ့ျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးတြဲလ်က္က တစ္ဦးတည္း၌ မေနတတ္ျခင္း၊ တစ္ဦးတည္းျဖစ္ခဲ့ေသာ္ အရြယ္တုိင္း၊ အခ်ိန္တုိင္း အျမဲမရွိတတ္ျခင္းမ်ားေၾကာင့္တည္း။
ေမ့ေမ့ေနတတ္ျခငး္ကား စကတည္းက ပါလာျခင္း၊ တိရစၦာန္ဘ၀ အျဖစ္မ်ားျခင္း၊ လူျဖစ္သည့္တုိင္ ညိွဳ႕ဓာတ္ပါေသာ အာရုံတုိ႔၏ တုိက္စြဲ အစြဲခံရျခင္းမ်ားေၾကာင့္ လြယ္၏။ စိတ္လႊတ္ေပးထားရုံျဖင့္ ျပီးစီး၏။ စိတ္သက္သာလိုသူတိုင္း ခံတြင္းေတြ႕ေသာ ေမ့ေဆးတစ္လက္ပင္တည္း။
မေမ့ျခင္းကား ထုိႏွင့္ဘက္ကန္ ေျပာင္းျပန္တည္း။
သို႔ေၾကာင့္ လူ႔ျပည္ေရာက္ေနေသာ သင္ အဘယ္လမ္းစဥ္ေရြးမည္ကို ဆံုးျဖတ္ပါေလ။ ထုိႏွစ္လမ္းကား ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္းပမာတည္း။
ေရႊေက်ာင္းကုန္းဆရာေတာ္ ၀န၀ါသီ ေဉယ်ဓမၼသာမိေထရ္ ေရးသားစီရင္ေတာ္မူသည့္ သတိမူသူတို႔၏ နားရာစခန္း၊ သတိမဲ့သူတို႔၏သြားရာလမ္း စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏူတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment