ထုိကေလး ေျပးႏုိင္လႊားႏုိင္ ကစားႏုိင္လာေသာအခါတြင္ကား အမွားကို အမွန္ထင္ေစမူ၊ ေမာဟမိခင္က အစားထိုး၀င္ေရာက္လာေတာ့ရာ -
ထင္ရာျမင္ရာ အဟုတ္ထင္၊ ေယာက္်ားေလးျဖစ္က ေယာက္်ားေလးအမူအရာျဖင့္၊ မိန္းကေလးျဖစ္က မိန္းကေလးအမူရာျဖင့္ ပြဲထုတ္ကစား အိုးပုတ္၊ ခ်ိဳးရုပ္ပံု ဟန္မ်ားျဖင့္ ကစားေစျပီး ဘ၀ကို ေမ့ေစ၏။ ဘ၀ကိုေက်ာ္ အရုပ္အာရုံေပၚ ေပ်ာ္ေစ၏။
ေတာေယာက္်ားေလး ထန္းပလပ္ ျမင္းလုပ္၊ ေျခစံုသုတ္ ေျပးကစားရေခ်၏။
ျမိဳ႕ေယာက္်ားေလးကိုကား သစ္သားခံုျမင္းလုပ္ ကိုယ္တုိင္လူပ္၍ အိမ္တြင္းမွာပင္ ကစားေစ၏
ကိုယ့္ကိုမၾကည့္၊ ျမင္းရုပ္ၾကည့္ ေဆာ့ကစားခြင့္ရေလရာ ထုိကေလး ေမာရမွန္းပင္ မသိေတာ့ျပီ။
ထိုမွတစ္ဆင့္ ဆယ့္ငါး၊ ဆယ့္ေျခာက္အရြယ္ ေရာက္လာေသာအခါ -
ေမာဟသည္ ျခင္ဆီျဖည့္၊ အရိုးမာ၊ ေသြးသားဆူ၊ သူ႔အမူရာကို ၾကည့္တဲ့ကာ အဟုတ္လူ၊ မတူရာလိင္ဘက္ မ်က္ႏွာလွည့္ခိုင္းျပီး ထင္တုိင္းလွ်င္ အက်ဲခုိင္းေတာ့၏။ အာရုံစံု အပံုၾကား စိတ္ကိုလည္း ပို႔လႊတ္ထားေစ၏။ ကိုယ္ခႏၶာ ကိုယ့္အရွိကိုကား တစိေလးမွ် အသိမေပးျပီ။ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ့္ကိစၥ တစ္စေလးမွ် အသိမေပးျပီ။ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ့္ကိစၥ တစ္စေလးမွ် မရိပ္မိျပီ။ အရူံးႏွင့္အျမတ္ တစ္မွတ္ကေလးမွ် အမွတ္မရေစျပီ။
ထုိ ဆယ့္ငါး၊ ဆယ့္ေျခာက္ေလးတုိ႔သည္ အရြယ္ရုိင္း ဆုိရ၏။
အရြယ္ရုိင္း ကင္ပြန္းတပ္ၾကေသာ္လည္း အရြယ္ကား မရိုင္းပါေခ်။ ႏုပ်ိဳျခင္း၊ လန္းဆန္းျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ ကေလးရုပ္လည္း မေပ်ာက္ေသး၊ အရြယ္ဟိုင္းလည္း မေပါက္ေသးေသာ တက္ေသြးေလးမ်ား အထြက္တုိး၊ အလွျဖိဳးေလးမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။
ရုိင္းသည္မွာ မသိေသာ အသိကသာတည္း။
သို႔မဟုတ္ မမွန္ရာအသိေပး၊ မွန္ရာ ကြယ္ေပးေသာ အေမွာင့္သိကသာတည္း။
ထုိအမွားသိ အလွည့္ခံထားရရွာေသာ ကေလးငယ္တုိ႔သည္-
(က) မိမိတုိ႔ ကိုးကြယ္၀တ္ျပဳရာ ဘာသာဓေလ့ကို ပင္တုိင္ထား၍လည္းေကာင္း၊
(ခ) မိမိတုိ႔ ဆင္းသက္လာရာ လူမ်ိဳးဓေလ့တုိ႔ကို မူကိုင္ထား၍လည္းေကာင္း၊
စိတ္ထင္ ထင္သေလာက္ တီထြင္ဆန္းသစ္တတ္ၾကေခ်၏။ အ၀တ္အစားအေရာင္အေသြး ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မူပံုစံစသည့္ လူျမင္ကြင္းျပသၾကရမည့္အရာအားလံုး အမူရာဟန္ပန္မ်ားႏွင့္ တကြြ တီထြင္ဆန္းသစ္လာၾကေတာ့၏။ ၎တုိ႔မ်က္စိထဲ သမာရုိးက် ျမင္ေနက်မွ ခြဲထြက္လာေသာ အမူရာမွန္သမွ်ကို တုပၾကေတာ့မည္။
၁။ ၎တုိ႔ သံုးေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ အယဥ္အရိုင္း ကြဲႏုိင္သည္။
၂။ ၎တုိ႔ ႏွစ္သက္ေသာ အေရာင္အေသြးမ်ားကို ၾကည့္၍ စိတ္ အႏုအၾကမ္း သိႏုိင္သည္။
၃။ ၎တုိ႔ စားသံုးေသာ အစာမ်ားကိုး ၾကည့္၍လည္း ကိုယ္အႏု၊ အၾကမ္း ခန္႔မွန္း၍ ရသည္။
၄။ ၎တုိ႔ သံုးႏူန္းေသာ စကား နားေထာင္ျခင္းအားျဖင့္ ၎တုိ႔စိတ္ ဘယ္ဆီနားမည္အထိ သိႏုိင္သည္။
ထုိအရြယ္ရုိင္းေလးမ်ား၏ အမူအက်င့္မ်ားကို အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ ေနာင္လာ ေအာက္ေပါက္ကေလးမ်ားကလည္း အတုျမင္ အတတ္သင္ယူၾကေပေတာ့မည္။ သို႔ေၾကာင့္ ထုိအရြယ္ရုိင္းေလးမ်ားကို ကာလသား၊ ကာလသမီးေလးမ်ား ဆုိရ၏။ ေခတ္တစ္ေခတ္၏ ဖန္ဆင္းရွင္ေလးမ်ား ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လူငယ္လူၾကီးမ်ား အားလံုး ေၾကးမံုသဖြယ္ အရိပ္ၾကည့္ရမည့္အရြယ္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ေသြး၊ ေမြးဖြားေပးၾကေတာ့မည့္ အခ်ိန္က်ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေခတ္ကာလ သားသမီးမ်ား ဆုိရေခ်၏။
ထုိအရြယ္ရုိင္းေလးမ်ားကို မသိေသာအသိက သာ၍ပင္ မ်က္စိက်၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူျခယ္ခ်ယ္သလို လွယ္၍ရတတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
ထိုအရြယ္ရုိင္းေလးမ်ား တစ္ေနကုန္ ထင္တုိင္းအက်ဲခံထားရသျဖင့္ ကိုယ္ႏြမ္းစိတ္ပန္း ျဖစ္လာေလေသာအခါ တစ္ေရးတစ္မွိတ္ ေမာဟက သိပ္လွဲေပးလုိက္၏။
တစ္ဖက္၏ လက္ရဲဇက္ရဲ၊ ထင္တုိင္းအက်ဲခံထားရသူကိုလည္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္မရိပ္မိေစေသာအားျဖင့္ ညလွ်င္ တိတ္ဆိတ္ တစ္ေရးမွိတ္ေစ၏။
သို႔မဟုတ္ အာရုံစံု ပံုဖမ္းမရခ်ိန္ နားၾကပါေလဦး။
တစ္ဖန္ နံနက္မုိးေသာက္ အလင္းေရာက္သျဖင့္ ႏုိးထလာရခ်ိန္၀ယ္၊ အိမ္ေနေသာ္လည္း စိတ္အျပင္ပို႔ တုိ႔ျပီး၊ ထိျပီးသား လုိက္လံကာ အေတြးျဖင့္ ပံုဖမ္းေပးလ်က္က ယေန႔တစ္ရက္ ဆက္လက္ရမည္ကို စီစဥ္ေပးထားေနႏွင့္၏။
ဤသို႔ျဖင့္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အာရုံတုိ႔ဘက္ခ်ည္း စိတ္ပို႔ထားေစျပီ၊ ကစားစားက်က္ ကစားကြက္ ေဖာ္အေပးခံၾကရေသာ ထုိကေလးမ်ားတုိ႔ခမ်ာ -
အေတြးမွားသည္ တစ္စတစ္စ ၾကီးထြားလာၾကျပီ။
အေတြးမွားၾကား ေျပားမွား ဆုိမွားေလးမ်ားလည္း ညွပ္သြင္းထားလုိက္ၾကျပီ။
အေတြးမွားၾကား လုပ္မွားကိုင္မွားေလးမ်ားလည္း သြင္းေပးထားလုိက္ၾကျပီ။
ထိုအခါ ေျခေခ်ာ္ျဖင့္ လက္ေခ်ာ္အခ်င္းခ်င္း ကံေပၚၾကေလျပီတည္း။
ေရႊေက်ာင္းကုန္းဆရာေတာ္ ၀န၀ါသီ ေဉယ်ဓမၼသာမိေထရ္ ေရးသားစီရင္ေတာ္မူသည့္ သတိမူသူတို႔၏ နားရာစခန္း၊ သတိမဲ့သူတို႔၏သြားရာလမ္း စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏူတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment