တစ္ေန၀င္ေသာ္

ေန၀င္ေတာ့မည္။

တစ္ေန၀င္လွ်င္ ကိုယ့္ေနအိမ္ကို ျပန္ၾကရစျမဲတည္း။

(က) စီးပြားရွာေလသူ ေန၀င္ကာနီးေသာ္မွ မိမိလက္ထဲ သံုးစရာပစၥည္း မယ္မယ္ရရ ပါမသြားလွ်င္ အိမ္ျပန္ မ်က္ႏွာပန္းမလွ ျဖစ္တတ္သည္။

(ခ) စီးပြားရွာေလသူ၊ ေနမ၀င္မီကာလ မိမိလက္ထဲသို႔ အသံုးခ်စရာ ပစၥည္းစု အထုပ္ႏွင့္ အထည္ႏွင့္ စုျပီးျဖစ္ေနပါက အိမ္ျပန္ မ်က္ႏွာပန္း လွတတ္သည္။

လူတုိ႔တြင္ -

၁။ ေမြးကင္းစမွ ဆယ္ႏွစ္တန္သည္ ေနထြက္လာခ်ိန္မ်ိဳးတည္း။

၂။ ဆယ္ေက်ာ္သက္မွ ဆယ့္ငါးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တန္းမ်ားသည္ ဆြမ္းခံ၀င္ခ်ိန္မ်ိဳးတည္း။

၃။ ဆယ့္ရွစ္ ဆယ့္ကိုးမွ အိမ္ေထာင္က်အရြယ္တန္းသည္ ေန ထန္းတစ္ဖ်ားတည္း။

၄။ အသက္သံုးဆယ္၊ ေလးဆယ္အရြယ္တန္းမ်ားကား မြန္းတည့္လာေခ်ျပီ။

၅။ အသက္ငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္ ေရာက္လွ်င္ကား ေနေစာင္းသြားျပီ။

၆။ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ရွစ္ဆယ္ ေရာက္လွ်င္ကား ေန၀င္ရန္ တာစူေနျပီ။

၇။ အသက္ကိုးဆယ္၊ ကိုးဆယ္ေက်ာ္သြားေတာ့လွ်င္ကား တစ္ေန၀င္သြားေခ်ျပီ။

သင္သည္ -

အထက္ပါအခ်က္ျပ သေကၤတမ်ားကို ပိုင္းျခားမွတ္သား၍ သင့္ကိုယ္သင္ စစ္တမ္းေကာက္ပါေလ။

(က) ငါသည္ ေနထြက္စေလလား၊ ဆြမ္းခံ၀င္ခ်ိန္ေလးလား။

သုိ႔မဟုတ္ -

(ခ) ငါသည္ ေနထန္းတစ္ဖ်ား ေရာက္ေနပါေပါ့လား၊ မြန္းတည့္ေနပါေပါ့လား၊ ေနေစာင္းေနတိမ္း အ၀င္ဘက္ ယိမ္းေနပါေပါ့လားဟူ၍။

လူတုိ႔သည္ -

တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္းပင္ ပင္ပမ္းၾကီးစြာ မိမိေနအိမ္မ်ားကို ပစ္ထားခဲ့ျပီး စီးပြားျဖစ္ရာ စက္ရုံ၊ အလုပ္ရုံမ်ားသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရုံး၊ ေစ်း၊ ေက်ာင္းမ်ားဆီသို႔ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ကုမၸဏီ၊ ကားစခန္း၊ ရထားလမ္းမ်ားသို႔ ေသာ္လည္းေကာင္း သြားေရာက္ၾကရစျမဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ဖန္ ေတာေနေတာင္သားမ်ား ျဖစ္ၾကျပန္ပါကလည္း မိမိတုိ႔ ေနအိမ္ႏွင့္ ရြာကိုပင္ ေနာက္ေက်ာခိုင္းခဲ့ရျပီး လယ္ယာဥယ်ာဥ္၊ သစ္ေတာ၊ ၀ါးေတာ၊ ဟင္းစံုေတာ စသည္မ်ားသို႔။

အခ်ိဳ႕ကား လြယ္အိတ္ကေလးမ်ား ကိုယ္စီလြယ္လုိ႔၊

အခ်ိဳ႕ကား ေတာင္းပလုိင္းေလးမ်ား ကိုယ္စီလြယ္လုိ႔ီ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္း စီးပြားျဖစ္မည့္ေနရာသို႔ ေျခလွမ္း မွန္း၍ သြားၾကရပါ၏။

ထိုသူမ်ား -

တစ္ေနကုန္၍မွ မိမိတုိ႔လက္ထဲ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရိကၡာမရၾကေသးလွ်င္ အပူတျပင္း တက္သုတ္ရုိက္ရွာသင့္ ရွာရပါသည္။ ေန၀င္ကာနီးေလ ခရီးတြင္ေလျဖင့္လည္း လွမ္းသင့္ လွမ္းရပါမည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ -

ေန၀င္သြားသျဖင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔မွ လက္ထဲ၀ယ္ စားနပ္ရိကၡာ မယ္မယ္ရရ ပါမလာေသာ္ နက္ျဖန္အတြက္ ရတက္မေအး ျဖစ္ရပါေတာ့မည္။ သံဘက္၊ ဖင္ႏႊဲ စသည့္ ေနာက္ေနာက္ရက္မ်ားအတြက္ကား ဆုိစရာပင္ မလိုေတာ့ပါေခ်ျပီ။

ထို႔အတူပင္လွ်င္ -

လူမွန္သမွ်ေနျပီးလွ်င္ ေသရပါဦးမည္။ စီးပြားရွာ လူ႔ရြာမွသည္ ေသရြာျဖစ္ေသာ မိမိတုိ႔ လာရာလမ္း တန္းတန္းမတ္မတ္ၾကီး ၀င္ၾကရပါဦးမည္။

ထုိလူသား -

လူျဖစ္စဥ္ လူ႔ဘ၀ -

အကယ္တိတိ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ့အႏြယ္၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကပါက ဗုဒၶအေမြတုိ႔ကို -

(က) ဒါနျဖင့္ အေမြယူ၍ လူ႔ဘ၀၊ နတ္ဘ၀ စီးပြားျဖစ္ ဒါနထုပ္ ျမွဳပ္ႏုိင္ပါလ်က္က၊

(ခ) သီလျဖင့္ အေမြယူ၍ လူ႔ဘ၀၊ နတ္ဘ၀ ဘ၀ႏွင့္ စည္းစိမ္ကို ဖန္တီးႏုိင္ပါလ်က္က၊

(ဂ) စ်ာန္ကုသိုလ္ျဖင့္ အေမြယူ၍ ျဗဟၼာ့ဘ၀ ရိကၡာထုပ္ ျမွဳပ္ခြင့္ရွိပါလ်က္က၊

(ဃ) ဉာဏ္ကုသိုလ္ျဖင့္ အေမြယူ၍ အရိယာဘ၀ ရိကၡာထုပ္ ျမွဳပ္သာပါလ်က္က။

ထုိသို႔ကား မၾကိဳးစားလုိျပီ။ ေပါ့ေပါ့စား၊ ေပါ့ေပါ့ေန၊ အာရုံေနာက္ စိတ္အေလလုိက္ စိတ္အလို စိတ္အၾကိဳက္လႊတ္၍ထား အေမ့ေကာက္သမားၾကီး လုပ္ေနခ်င္ေသာ္ကား ေသရြာျပန္ မ်က္ႏွာ ပန္းမလွ ေအာက္က်ေနာက္က်ဘ၀ျဖင့္ ျပန္လည္နားရေပေတာ့မည္။

အကယ္တိတိ အထက္ပါ အခ်က္ျပရွိ မိမိ၏ ေရာက္ရာအရြယ္ကို ခ်ိန္ဆလ်က္က ရိကၡာထုပ္ေလးမ်ိဳး မိမိသန္ရာ ၾကိဳးစားေဖြရွာပါေသာ္ကား ေသရြာျပန္ မ်က္ႏွာပန္းလွလွ အျပံဳးဘ၀ျဖင့္ ျပန္လည္နားခိုခြင့္ ရၾကပါမည္။

သို႔ေၾကာင့္ သင့္အား ငါတုိ႔ ယခု တစ္ခုေမးလုိပါ၏။ သင္ၾကိဳက္သလုိ ေျဖပါေလ။

သင္ ေသရြာျပန္ရာ၌ ေျခလ်င္ျပန္လုိပါသေလာ၊ ယာဥ္ရထားျဖင့္ ျပန္လုိပါသေလာ။

လက္မဲ့ခ်ည္း ျပန္လုိပါသေလာ၊ လက္ဆုပ္လက္မိျဖင့္ ျပန္လုိပါသေလာ။

ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္ဆုပ္ျပီး ျပန္လုိပါသေလာ၊ သူတစ္ပါးပစၥည္းအငွားဆုပ္ ျပန္လုိပါသေလာ။

သင့္အေၾကာင္း သင္စဥ္းစားျပီး ယင္းစကားမ်ား ေျဖဆုိၾကည့္ပါေလ။

ေရႊေက်ာင္းကုန္းဆရာေတာ္ ၀န၀ါသီ ေဉယ်ဓမၼသာမိေထရ္ ေရးသားစီရင္ေတာ္မူသည့္ သတိမူသူတို႔၏ နားရာစခန္း၊ သတိမဲ့သူတို႔၏သြားရာလမ္း စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏူတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။