၈၅။ ေျမြသည္ အေရေဟာင္းကို စြန္႕၍ သြားသကဲ့သို႕ ဤအတူ သံသရာ၌ က်င္လည္ရေသာ သတၱ၀ါသည္ ခႏၶာကိုယ္ကို အသံုးမျပဳႏုိင္ပဲ အသက္ကင္း၍ ေသသည္ရွိေသာ္ မိမိ၏ ေဆြးေျမ႕ေသာ ကိုယ္ကို စြန္႕၍ သြားရ၏။
၈၆။ ထိုေသသူသည္ မိမိလားေရာက္ရာ “ဂတိ” သုိ႔ သြားသည္ျဖစ္၍ မီးေလာင္ကြ်မ္းေနေသာ ကိုယ္သည္ ေဆြမ်ိဳးတုိ႔၏ ငိုေၾကြးျခင္းကို မသိ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤ ငါ့သားကုိ (အေၾကာင္းျပဳ၍) မငို (ဟု ေသသူ၏ အဖျဖစ္ေသာ ပုဏၰားက ဆုိ၏)။
၈၇။ ငါ့သား လာလွည့္ဟု မေခၚပဲ ထုိတမလြန္ေလာကမွ လာ၏၊ ငါ့သား သြားေတာ့ဟု ခြင့္မျပဳပဲ ဤပစၥဳပၸန္ေလာကမွ သြား၏၊ အၾကင္သို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ (မေခၚပဲ) လာ၍ ထုိသို႔ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ (ခြင့္မျပဳပဲ) သြား၏၊ ထုိအလုိသို႔ မလုိက္ပဲ က်င္လည္၍ ျဖစ္ရာ၌ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းျခင္းသည္ အဘယ္အက်ိဳး ရွိအံ့နည္း။
၈၈။ ထုိေသသူသည္ မိမိ လားေရာက္ရာ “ဂတိ” သို႔ သြားသည္ျဖစ္၍ မီးေလာင္ကြ်မ္းေနေသာ ကိုယ္သည္ ေဆြမ်ိဳးတုိ႔၏ ငိုေၾကြးျခင္းကို မသိ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤငါ့သားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မငို (ဟု အမိပုေဏၰးမက ဆုိ၏)။
၈၉။ အကယ္၍ ငိုေၾကြးခဲ့ပါမူ ပိန္ခ်ံဳးရုံမွ်သာ ျဖစ္ရာ၏၊ ထုိငိုေၾကြးရာ၌ ငါ့အား အဘယ္အက်ိဳး ရွိရာအံ့နည္း၊ ငါတုိ႔၏ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္သူတုိ႔အား လြန္စြာ စိတ္မခ်မ္းသာမူမွ်သာ ျဖစ္ရာ၏။
၉၀။ ထုိေသသူသည္ မိမိလားေရာက္ရာ “ဂတိ”သို႔ သြားသည္ျဖစ္၍ မီးေလာင္ကြ်မ္းေနေသာ ကိုယ္သည္ ေဆြမ်ိဳးတုိ႔၏ ငိုေၾကြးျခင္းကို မသိ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤငါ့ေမာင္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မငို(ဟု ႏွစ္မငယ္က ဆုိ၏)။
၉၁။ သူငယ္သည္ ေကာင္းကင္၌ သြားေသာ လကို ငါ၏ ရထားဘီးကို ေပးဟုဆုိ၍ ငိုသကဲ့သို႔ ဤအတူ အၾကင္သူသည္ ေသသူကို စိုးရိမ္၏၊ (ထုိသူ၏) ဤစုိးရိမ္ျခင္းသည္ ဤသူငယ္၏ အျဖစ္ႏွင့္ တူသည္သာတည္း။
၉၂။ ထုိေသသူသည္ မိမိလားေရာက္ရာ “ဂတိ”သို႔ သြားေရာက္သည္ျဖစ္၍ မီးေလာင္ကြ်မ္းေနေသာ ကုိယ္ခႏၶာသည္ ေဆြမ်ိဳးတုိ႔၏ ငိုေၾကြးျခင္းကို မသိ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါ့လင္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မငို (ဟု မယားက ဆုိ၏)။
၉၃။ ပုဏၰား ကြဲေလျပီးေသာ ေရအိုးသည္ တဖန္စပ္၍ မရသကဲ့သို႔ ဤအတူ အၾကင္သူသည္ ေသသူကို စုိးရိမ္၏၊ (ထုိသူ၏) ဤစိုးရိမ္ျခင္းသည္ ကြဲေလျပီးေသာ အုိးကို စပ္၍ မရသည္ႏွင့္ တူ၏။
၉၄။ ထုိေသသူသည္ မိမိလားေရာက္ရာ “ဂတိ” သို႔ သြားေရာက္သည္ျဖစ္၍ မီးေလာင္ကြ်မ္းေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ေဆြမ်ိဳးတုိ႔၏ ငိုေၾကြးျခင္းကို မသိ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤအရွင့္သားကို အေၾကာင္ျပဳ၍ မငို( ဟု ကြ်န္မက ဆုိ၏)။
ေရွးဦးစြာေသာ ဥရဂ၀ဂ္ ျပီး၏။
No comments:
Post a Comment