သီလညစ္ညူးျခင္း

ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလစေသာ သီလတုိ႔၌ အစသိကၡာပုဒ္ ျဖစ္ေစ၊ အဆံုးသိကၡာပုဒ္ ျဖစ္ေစ၊ ပ်က္လွ်င္ သီလက်ိဳးျပတ္သည္ မည္၏။ အလယ္ သိကၡာပုဒ္ပ်က္လွ်င္ ေပါက္သည္ မည္၏၊ သိကၡာပုဒ္ တစ္ခုေက်ာ္ စသည္ျဖင့္ အေၾကားအၾကားမွာ သိကၡာပုဒ္ပ်က္လွ်င္ ေျပာက္သည္မည္၏။ အစ အလယ္ အဆံုး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး၌ သိကၡာပုဒ္ႏွစ္မ်ိဳး သံုးမ်ိဳးဆက္၍ ပ်က္လွ်င္ ၾကားသည္မည္၏။

သီလက်ိဳးျခင္း၊ ေပါက္ျခင္း၊ ေျပာက္ျခင္း၊ ၾကားျခင္းတုိ႔သည္ သီလညစ္ညဴးျခင္း ျဖစ္သည္။

ထုိက်ိဳးျခင္း၊ ေပါက္ျခင္း၊ ေျပာက္ျခင္း၊ ၾကားျခင္း တို႔မရွိေစကာမူ ေမထုန္ငယ္ခုႏွစ္ပါးေၾကာင့္လည္း သီလညစ္ညူးျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။

ထိုေမထုန္ငယ္ ခုႏွစ္ပါးမွာ -

(၁) အမ်ိဳးသမီး၏ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ျပဳစုမူမ်ားကို သာယာျခင္း၊

(၂) အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အတူတူ ျပင္းစြာ ရယ္ေမာ တေသာေသာ ေနရသည္ကို သာယာျခင္း၊

(၃) အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ မ်က္စိခ်င္းဆုိင္ ျပိဳင္၍ ၾကည့္ေနရသည္ကို သာယာျခင္း၊

(၄) အမ်ိဳးသမီး၏ ရယ္ေမာသံ၊ စကားေျပာသံ၊ သီခ်င္းဆုိသံတုိ႔ကို နားေထာင္၍ သာယာျခင္း၊

(၅) အမ်ိဳးသမီးႏွင့္အတူ ရယ္ရႊင္ေျပာၾကား ကစားခဲ့ဖူူးသည္မ်ားကို ေအာက္ေမ့သာယာျခင္း၊

( ၆) သူတပါးတုိ႔ စည္းစိမ္ခံစားေနရသည္ကို ၾကည့္၍ သာယာျခင္း၊

(၇) သီလအက်င့္ျဖင့္ နတ္စည္းစိမ္ကို ေတာင့္တသာယာျခင္း၊

တုိ႔ျဖစ္သည္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း အမ်ိဳးသားမ်ားနည္းတူ မွတ္ယူရာ၏။

ထိုမွတပါးလည္း ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ယုတ္ညံ့ေသာ တရားမ်ားေၾကာင့္လည္း သီလညစ္ႏြမး္ရ၏ -

ေကာဓ = အမ်က္ထြက္ျခင္း၊

ဥပနာဟ = ရန္ျငိဳးဖြဲ႕ျခင္း၊

မကၡ = သူ႔ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္ျခင္း၊

ပဠာသ = အျပိဳင္ျပဳျခင္း၊ ဖက္ျပိဳင္တုပျခင္း၊

ဣႆာ = သူတပါးၾကီးပြားခ်မ္းသားသည္ကို မနာလုိျခင္း၊ မရူဆိတ္ႏုိင္ျခင္း၊

မစၦရိယ = မိမိစည္းစိမ္ကို ႏွေျမာ၀န္တုိျခင္း၊ သူတပါးႏွင့္ ဆက္ဆံရမည္ကို တြန္႕တုိေစးႏွဲျခင္း၊

မာယာ = မိမိ၌ ထင္ရွားရွိေသာ အျပစ္ကို ဖံုးကြယ္ထားျခင္း၊

သာေ႒ယ် = မိမိ၌ ထင္ရွားမရွိေသာဂုဏ္ကို ရွိဟန္ေဆာင္ျခင္း၊

တို႔ျဖစ္ၾကသည္။