တကယ္ေတာ့ သူပိုင္ဆုိင္ရရွိခဲ့တဲ့ စိတ္ေရာဂါအထူးကုပါရဂူဘြဲ႕ဟာ သူသိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ အနီးစပ္ဆံုး ေရာက္ေအာင္လည္း တြန္းပုိိ႔ေပးခဲ့သလုိ သူနဲ႕ အေ၀းဆံုးဆီသို႔ လြင့္စဥ္သြားေအာင္လည္း တြန္းပို႔ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
သူဟာ စိတ္ေရာဂါအထူးကု ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ပါ၊ သူ႔မွာ အလြန္ေခ်ာေမာ လွပျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ၊ ေဖာ္ေရြ သြက္လက္တဲ့၊ အလုိက္သိတဲ့ ဇနီးေခ်ာအသစ္ စက္စက္ကေလးကို မေန႕တစ္ေန႕ကမွ စတင္ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရခဲ့သူေပါ့။ ဒီမိန္းကေလးကို သူပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ သူ႔ဘ၀မွာ အဖိုးထုိက္တန္ဆံုး ရတနာဆုလာဘ္တစ္ခုကို ရရွိပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရလုိက္သလုိပါ။ အဲဒီအတြက္ သူအရမ္းကို ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒီမိန္းကေလးရဲ႕ အလွဟာ သူနဲ႕ဘယ္လုိမွ မထုိက္တန္၊ မလုိက္ဖက္တဲ့ အလွမ်ိဳးမုိ႔ပါ။
သူမဟာ ထိလုိက္ရင္ပဲ ပဲ့ေၾကြသြားေတာ့မတတ္ ႏုဖပ္ၾကြရြေနတဲ့ ေၾကြရုပ္ကေလးတစ္ရုပ္လုိ တစ္သက္လံုးနီးပါး စာေတြနဲ႕နပန္းလံုးခဲ့ရတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ပီပီ ပါ၀ါထူထူမ်က္မွန္ၾကီးနဲ႕ ရုပ္ရည္ရူပကာဟာ ရုပ္ဆုိးတဲ့ဘက္ေတာင္ သမ္းခ်င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ ဇနီးကေလးဟာ သူအႏွစ္ႏွစ္ အလလက မက္မက္ေမာေမာ ပိုးပန္းယူခဲ့ရတဲ့ မိန္းကေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဇြဲေကာင္းမူေၾကာင့္ ဒီဇနီးေခ်ာကေလးကို ဇြဲဆုအျဖစ္ ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရခဲ့တာပါ။
သူမဟာ ထိရက္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္၊ မူန္ေနေအာင္ အျပစ္ကင္း ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပီပီ မာနက ေခါင္ခိုက္ေနခဲ့တာပါ။ သူမကို သူ႔ ေဆးေက်ာင္းသက္တမ္း တစ္ခုလံုးရယ္… ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာေတာ္သင္သြားေနခဲ့တဲ့ သက္တမ္းအပါအ၀င္ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မုိးေလာက္ စိတ္ရွည္ဖြဲေကာင္းစြာ ပိုးယူခဲ့ရတာပါ။ ပထမေတာ့ သူမဘက္က ခါးခါးသီးသီးပါပဲ။
ဘယ္အခ်ိန္မွာ သူမဆီက အေျဖကို ျပန္ရသလဲဆုိေတာ့ သူႏုိင္ငံျခားကေန စိတ္ေရာဂါအထူးကုပါရဂူဘြဲ႕ ယူျပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္မွပါ။ တကယ္ေတာ့ သူမကို ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ သူမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ သူ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူမနဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပန္ရခဲ့ပါတယ္။ ဟုိအရင္က သူ႔ကိုေတြ႕ရင္ ေအးစက္စိမ္းကားစြာ ဆက္ဆံတတ္တဲ့သူမဟာ ခုအခ်ိန္မွာ ယဥ္ေက်းခ်ိဳသာစြာ ေျပာင္းလဲ ဆက္ဆံတက္လာပါတယ္။ ဘယ္လုိ အေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ သူမေျပာင္းလဲခဲ့ပါေစ သူမေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါေစ။ သူကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မုိးလံုးလံုး သူမတစ္ေယာက္တည္းက လြဲျပီး ဘယ္မိန္းမကိုမွ စိတ္ကူးနဲ႕ေတာင္ မျပစ္မွားခဲ့တဲ့ သူ႕အေနနဲ႕ သူမဆီက ဘယ္လိုအခ်စ္မ်ိဳးကိုပဲရရ ေရာင့္ရဲေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာပါ။
ဒီလုိနဲ႕ မေန႕တစ္ေန႕ကမွ သူမနဲ႕သူ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မဂၤလာပြဲကို သူမ စိတ္တုိင္းက် ခမ္းခမ္းနားနား၊ စည္ကားၾကီးက်ယ္စြာ က်င္းပေပးခဲ့တာပါ။
မေန႕ညကမွ သူမဆီက ထူးဆန္းတဲ့ ရူိက္သံသဲသဲ့ကို သူမအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းအခ်ိန္မွာ သူၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ရူိက္သံကေလးေၾကာင့္ သူဆတ္ခနဲေတာင္တုန္ျပီး သူမကို တအံ့တၾသၾကည့္မိေတာ့ ညအိ္ပ္မီးမွီန္မွီန္ကေလးေအာက္မွာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ၾကားကေန မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ျပီး ရိူက္ေနတဲ့ သူ႔ဇနီးကို သူထိတ္လန္႕တုန္လူပ္စြာ ျမင္ရတာပါ။
ျပီးေတာ့ သူမက တုိးတုိးကေလးလည္း ညည္းတြားေယာင္ယမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ အသံက မပီမသကေလးမုိ႔ သူ သူမရဲ႕ ႏူတ္ခမ္းကေလးနားမွာ နားကပ္ျပီး နားေထာင္လုိက္ေတာ့ …
“ေမာင္ရယ္… ေမာင့္ကို ကြ်န္မသိပ္ခ်စ္ပါတယ္ … ရင္နင့္ေအာင္ကို ခ်စ္တာပါကြယ္ … ”
တဲ့။ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာဟာ … ရုတ္တရက္ အသတ္ခံလုိက္ရသလုိ ျငိမ္သက္ျဖဴေလ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဘာ …။ သူမက သူ႔ကို ေမာင္လုိ႔မွ မေခၚဖူးပဲ။ သူမက သူ႔ကိုေခၚတာ ကိုကိုတဲ့။ ဒါဆို ေမာင္ဆုိတာဘယ္သူတုန္း။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ သူမရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ဖမ္းဆုပ္သိမး္ယူထား ႏုိင္သူဟာ သူမဟုတ္ဘဲ ဘယ္က ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လဲ။ ရုတ္တရက္ လူိက္တက္လာခဲ့တဲ့ မနာလုိ၊ သ၀န္တုိမူေတြဟာ သူ႔ရင္ကို ဗေလာင္ဆူသြားေစခဲ့ပါတယ္။ အုိ … သူမကို ခ်က္ခ်င္းႏူိးျပီး ေမးလုိက္ရင္ ေကာင္းမလား။ ဒါေပမဲ့ သူ မေမးရဲျပန္ပါ။ သူမရဲ႕ အေျဖကို သူမၾကားရဲ။ တစ္ေန႕ကမွ စတင္ခဲ့တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အဓိပၸာယ္ေသဆံုးသြားေစမယ့္ အက္ေၾကာင္းတစ္ခု မျမည္ေစခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္…သူ ေနလုိ႔မရ။ အဲဒီတစ္ညလံုး သူ အိပ္၍ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။
ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ႏုိးထလာေတာ့ သူမၾကည့္ရတာ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း၊ သြက္သြက္လက္လက္ပါပဲ။ သူ႔အတြက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို ၾကည္လင္လန္းဆန္းတဲ့မ်က္ႏွာ ကေလးနဲ႕ပဲ လုပ္ေနတာပါ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေလးမွ မ်က္ႏွာကေလး ႏြမ္းရီသြားတာ … ေဆြးရိပ္သမ္းသြားတာ … ငိုင္ေငးသြားတာ မရွိပါ။
“ေဆြ … ကိုယ့္ကိုခ်စ္ရဲ႕လား”
လုိ႔ သူက အကဲခတ္ရင္း ခပ္ဆဆေမးေတာ့ သူမက သူ႔ကို ခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႕ စုိက္ၾကည့္ျပီး …
“ခ်စ္တာေပါ့ ကိုကိုရဲ႕ … ဘာျဖစ္လုိ႔ ေမးတာလဲ”
လုိ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီအေျဖကို သူေက်နပ္ရမွာေပါ့။ ဘယ္သူ႔ကို သူ မနာလုိ ျဖစ္ေနတာလဲ။
“ခ်စ္လုိ႔ ေမးၾကည့္တာပါကြယ္”
သူဆက္ျပီး မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ထားလုိက္ပါေတာ့။ အဲ့ဒါကို ေမ့လုိက္ပါေတာ့မယ္လုိ႔ သူ ဇြတ္ေမ့ဖုိ႔ ၾကိဳးစားပါတယ္။ သူမကိုလည္း တစ္ခ်ိန္လံုး မသိမသာ အကဲခတ္ေနမိပါေသးတယ္။ သူမကေတာ့ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀တၱရား လံုး၀ မလစ္ဟင္းေစရေအာင္ သူ႔ကို ျပဳစုယုယခဲ့ပါတယ္။ ဘာမွလုိေလေသးမရွိပါဘူး။ သူလည္း စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ ေက်လည္း ေက်နပ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ညဘက္ေတြမွာ သူမ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ခ်ိန္ေရာက္တုိင္း … ထြက္ေပၚလာတတ္တဲ့ ရူိက္သံသဲ့သဲ့ကေလးနဲ႕ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းကေလး … ျပီးေတာ့ …
“ရင္နင့္ေအာင္ကို ခ်စ္တာပါ ေမာင္ရယ္”
ဆုိတဲ့ ညည္းရူိက္သံကေလးက သူ႔ ႏွလံုးသားကို တစ္စစ တုိက္စားဖဲ့ေျခြပစ္ေနတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေလးက လြဲျပီး က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြအားလံုးမွာ သူမဟာ သူ႔အေပၚမွာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ခ်စ္ဇနီးကေလးပါ …
သူ႔မွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႕ နာက်င္ျခင္းကို မွ်ေ၀ခံစားေနရပါတယ္။ ဖြင့္ျပီးေတာ့လည္း မေမးရက္။ သိလည္းသိခ်င္… မနာလုိ၀န္တုိမူကလည္း တစ္ေန႕တျခား ပူေလာင္လူိက္ဆူလာေတာ့ … ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႔ပညာရပ္ကို အသံုးခ်ဖုိ႔ စိတ္ကူးခဲ့မိတာပါ။
သူ႔စိတ္ကူးကေတာ့ သူမရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ နစ္၀င္စူးစုိက္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာတစ္ခုကို hypnotism လုိ႔ေခၚတဲ့ အိပ္ေမြ႕ခ် စိတ္ညွိဳ႕ျခင္း အတတ္ပညာနဲ႕ ဖြင့္လွစ္ၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္လူပ္ရွားဖို႔ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါ။ သူ႔စိတ္ေတြလည္း လူပ္ရွားျပီး ရင္ေတြလည္း ခုန္ေနပါတယ္။
ကိုယ့္ဇနီး ကိုယ္ျပန္ျပီး အိပ္ေမြ႕ခ်ျပီး သူမရဲ႕ အသိစိတ္တံခါးကို ဖြင့္ဟရတာဟာ အေတာ္ခဲယဥ္းပင္ပန္းစရာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူမဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညွဳိ႕ခံရျပီးတဲ့ ေနာက္မ်ာ ရူိက္သံကေလးသဲ့သဲ့နဲ႕ စတင္ရူိက္ငင္ပါတယ္။ အဲဒီရူိက္သံကေလးေပါ့ …ညညေတြမွာ သူ႔ကို တရိရိသတ္ေနတာပါ။
“ရင္နင့္ေအာင္ ခ်စ္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္ … ကြ်န္မတုိ႔ သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ … ေမာင္က ထားခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္မ တစ္ေန႕မွ မေမ့ခဲ့ဘူး … ေမာင္က ကြ်န္မရဲ႕ အခ်စ္ဦးပဲ …အခ်စ္ဆံုးပဲ … ေမာင့္ေလာက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ေတာ့ဘူး … ေမာင္သစၥာေဖာက္သြားေပမယ့္ ေမာင့္အေပၚ ကြ်န္မသစၥာမပ်က္ပါဘူးကြယ္…
ကြ်န္မ ဘယ္သူ႕ကိုပဲ လက္ထပ္ လက္ထပ္ ကြ်န္မရဲ႕ အခ်စ္ေတြအားလံုး ေမာင္ ယူသြားခဲ့ျပီးသားပါ…”
ေၾသာ္ … သနားစရာေကာင္းလုိက္တဲ့ သူ႔ဇနီးကေလးပါလား။ သူရင္ေမာနာက်င္စြာ သက္ျပင္းရူိက္မိ ပါတယ္။ သူ႔ဇနီးရဲ႕ ခ်စ္သူဟာ သူ႔ဇနီးကို သစၥာေဖာက္ခ်န္ရစ္ထားခဲ့သူကိုး။ အခုေတာ့ အဲဒီခ်စ္သူကို သူ သိပ္ျပီး ေက်းဇူးတင္ေနမိျပီ။ အဲဒီသူသာ စြန္႕ပစ္ခ်န္ရစ္လုိ႔သာ သူမကို သူပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရခဲ့တာေပါ့။ သူ႔ဇနီးကေလးရဲ႕ ႏွလံုးသားဟာ အကြဲကြဲ အေၾကေၾက မြၾကေနျပီဆုိေပမယ့္ သူျပန္ျပီး တစ္စစီ ဆက္ယူမွာပါ။ အဓိက က စိတ္ပါပဲ။ စိတ္ထားတတ္ဖို႔နဲ႕ တန္ဖိုးထားတတ္ဖုိ႔ပဲ အေရးၾကီးတာပါ။
သူ႔ဇနီးလးကို စြန္႕ပစ္သြားခဲ့တဲ့ သူမ ရဲ႕ခ်စ္သူဟာ တကယ္ေတာ့ မထုိက္တန္လုိ႔ စြန္႕ပစ္သြားခဲ့ရတာပါ။ သူနဲ႕က်ေတာ့ ထုိက္တန္လုိ႔သာ သူမကို ပိုင္ဆုိင္ရရွိခဲ့တာပါ။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ စြန္႕ပစ္ခံရတုိင္းလည္း တန္ဖိုးမဲ့လုိ႔မဟုတ္သလုိ သူမ်ားစြန္႕ပစ္တာကို ေကာက္ယူသိမး္ဆည္းရလုိ႔လည္း ကိုယ္ရလုိက္တာ တန္ဖုိးမဲ့တဲ့အရာတစ္ခုမဟုတ္ပါ။ တန္ဖိုးထားသူရဲ႕ လက္ထဲေရာက္သြားရင္ အရာရာဟာ တန္ဖုိးျမင့္မားေနမွာပါ။
သူ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ သူ႔ဇနီးကေလးရဲ႕ အသည္းကြဲေ၀ဒနာကို သူ႔အခ်စ္ေတြနဲ႕ ကုစာေပးပါေတာ့မယ္လုိ႔ေပါ့။
No comments:
Post a Comment