သု၀ဏၰဘူမိႏိုင္ငံ၏ အခ်က္အခ်ာေဒသမွာ သထံုခရုိင္ ဘီးလင္းျမိဳ႕နယ္ ေကလာသေတာင္တ၀ုိက္ ျဖစ္သည္။ မြန္လူမ်ိဳးတုိ႔ အေျခစိုက္၍ ျမိဳ႕ျပထီးနန္း တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းေဒသသည္ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ မုတၱမေတာင္တန္း၏ အေနာက္ဘက္ လြင္ျပင္မွာ ေရွးယခင္က ပင္လယ္လႊမ္းေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က ပင္လယ္ကမ္းစပ္သည္ ယခုအရက္သည္ မ(တုိက္ကလး)ရြာ ျဖစ္ေသာ ေကလာသေတာင္ေျခအထိ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ အရက္သည္မရြာႏ်င့္ သထံုျမိဳ႕ေနရာတုိ႔မွ ေလး၊ ျမွားမ်ား၊ ေက်ာက္ၾကိဳမ်ား၊ ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာမ်ား၏ အပိုင္းအစမ်ားကို တူးေဖာ္ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။
သု၀ဏၰဘူမိသည္ မြန္တုိ႔၏ ဌာနျဖစ္ေသာ ရာမညတိုင္း ျဖစ္သည္။ ေရွးယခင္က သု၀ဏၰဘူမိသည္ စစ္ေတာင္းျမစ္ႏွင့္ သံလြင္ျမစ္ႏွစ္သြယ္ၾကား ေဒသျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဘီစီ ၂၀၀၀-ေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္က မြန္ခမာအႏြယ္၀င္တုိ႔သည္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ ျမစ္၀ွမ္းေဒသမ်ားသို႔ တစတစ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကသည္။ ျမစ္နီျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ၊ မဲေခါင္ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ၊ စစ္ေတာင္း သံလြင္၊ ဂ်ိဳင္း ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚေဒသတုိ႔တြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကြ်န္းေပၚထိ က်ယ္ျပန္႕သည္ မြန္ခမာ၊ အႏြယ္၀င္ အခ်ိဳ႕သည္ ျဗဟၼပုတၱရျမစ္၀ွမ္းႏွင့္ ဂဂၤါျမစ္၀ွမ္းေဒသမ်ားသို႔လည္း ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
မြန္လူမ်ိဳးတုိ႔သည္ ဘီစီ ၁၇-ရာစုအတြင္းက သု၀ဏၰဘူမိကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ အိႏၵိယကုန္သည္မ်ားႏွင့္ စြန္႕စားသူမ်ား ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားၾကသျဖင့္ သု၀ဏၰဘူမိေဒသသည္ လြန္စြာ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က သု၀ဏၰဘူမိသည္ ရာမညတုိင္းၾကီးအျဖစ္ က်ယ္ျပန္႕သည္။ ပုသိမ္ ၃၂-ျမိဳ႕၊ ဒလ-၃၂ျမိဳ႕ ပိုင္းျခား၍ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကသည္။ ေရႊ ဆင္စြယ္ ပ်ားရည္တုိ႔ ထြက္၍ သု၀ဏၰဘူမိ ေရႊေျမဟု ေခၚတြင္ခဲ့ၾကသည္။ ပင္လယ္ရပ္ျခားႏုိင္ငံတုိ႔ႏွင့္ ကုန္သြယ္မူ ျပဳရုံသာမက သု၀ဏၰဘူမိမွ တနသၤာရီ ရုိးမကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ အေရွ႕ဘက္ရွိ ႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္လည္း ကုန္းလမ္းခရီးျဖင့္ ကုန္သြယ္ခဲ့သည္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံႏွင့္ ပင္လယ္ေရေၾကာင္း အဆက္အသြယ္ေကာင္းသည္။
ဂဂၤါလြင္ျပင္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေသာ မြန္ခမာအႏြယ္၀င္တုိ႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္၍ ကုန္းေၾကာင္းခရီး ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္ သြားၾကသည္။ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္း ကလိဂၤတုိင္း၊ ေတလဂၤဏတုိင္း အရပ္ေဒသတုိ႔မွ တိလဂၤဏလူမ်ိဳးတုိ႔လည္း စစ္မက္ေရးေၾကာင့္ ေျပး၀င္လာၾကျပီး ဒဂံုေဒသတြင္ ေနထုိင္လာၾကသည္။ မြန္ခမာအႏြယ္၀င္ခ်င္း ျဖစ္ၾကသျဖင့္ မၾကာခင္မ်ာပင္ ေရာေႏွာသြားၾကသည္။ မြန္ေရွးေဟာင္း ကေလးေခ်ာ့ သီခ်င္းအရ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္းမွ ၀င္ေရာက္လာသူတုိ႔သည္ ဒဂံုေဒသကို ဥကၠလာ(ဥကၠလာပ)ဟု အမည္ သမုတ္ၾကသည္။ အမည္မ်ားမွာလည္း ပါဠိ သကၠတအမည္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ေနရင္းေဒသ ဂဂၤါလြင္ျပင္သို႔ ရာသီဥတုသာယာေသာ အခ်ိန္တြင္ လွည္းမ်ားျဖင့္ ကုန္ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ သြားလာၾကသည္။ အိႏၵိယႏွင့္ သု၀ဏၰဘူမိ ကုန္းလမ္း ဆက္သြယ္ေရးသည္ ဘီစီ ၆-ရာစု မတုိင္မီကပင္ ရွိေနလိမ့္မည္ဟု ဆုိၾကသည္။
ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အထက္တန္းအဆင့္) စာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment