ေရွးသူေတာ္ေကာင္းတို႕၏ လမ္းရိုးလမ္းေကာင္း

လြန္းေလးၿပီးေသာ တစ္အေသခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းထက္၌ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ျဗာဟၼဏမဟာသလမ်ဳိး၌ျဖစ္၍ သရဒလုလင္ ဟု အမည္္ရွိ၏။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္သည္ ဂဟပတိမဟာသလ အမ်ဳိး၌ျဖစ္၍ သီရီ၀ၯန အမည္္ရွိ၏။

ထိုသူႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀တည္းက ကစားေဖာ္မ်ားျဖစ္ခဲ့၍ အလြန္ခ်စ္ကၽြမ္း ၀င္ၾက၏။ အရြယ္ေရာက္လတ္ေသာ္ သရဒလုလင္သည္ ဖခင္ကြယ္လြန္ုျဖင့္ အမ်ဳိးစဥ္ဆက္မွ လာေသာ ဥစၥာစည္းစိမ္ တိုကိုရရွိ၏။ တစ္ေန႕၀ယ္ ဤသို႔ အႀကံျဖစ္ေပၚ၏ ။

“ ငါသည္ ဤမ်က္ေမွာက္ဘ၀ကိုသာ သိ၏၊ တမလြန္ဘ၀ကို မသိ။ သတၱ၀ါအားလံုးသည္ ေသရမည္မခၽြတ္တည္း။ ေသလြန္ေသာအခါ ဥစၥာ ေရႊေငြ ဆန္ေရစပါးတို႕ကို မယူေဆာင္သြာႏိုင္ ဇနီးသားသမီး ေဆြမ်ဳိးတို႕ကလည္းလိုက္၍ မျပဳစုႏိုင္။ မေသမီကာလ ေပ်ာ္ႏိုးၾကေသာ ကာမခ်မ္းသာသည္လည္း အႏွစ္သာရမရွိ။ ထိုအႏွစ္သာရမရွိေသာ ကာမခ်မ္းသာကို မွီ၀ဲေပ်ာ္ပါး ေနးျခင္းျဖင့္ အဘယ္အက်ဳိးရွိ အံနည္း။ လူ႕ေဘာင္မွထြက္ခြာ၍ ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ နိဗၺာန္ကိုရွာရမူေကာင္း ၏”

ဤသို႕ အႀကံျဖစ္သည့္အတိုင္း မိတ္ေဆြ-သီရိ၀ၯန ႏွင့္တိုင္ပင္၏။ သီရိ၀ၯနက “ အေဆြ… ငါသည္ ရဟန္းျပဳျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္၊သင္စြမ္းႏိုင္က ျပဳပါေလး ”ဟု ဆို၏။

သရဒလုလင္သည္ ဥစၥာပစၥည္းအလံုးစံုကို ျပည္သူအေပါင္းတို အားလွဴဒါန္းၿပီးလွ်င္ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္အနီး လမၺကမည္ေသာ ေတာင္ကိုမွီ၍ ရဟန္း(ရေသ့)ျပဳ၏။ သမထဘာ၀နာကို ေကာင္းစြာရႈပြားသျဖင့္ မၾကာျမင့္မီပင္ စ်ာန္သမာပတ္ရွစ္ပါးႏွင့္ အဘိညာဥ္ငါးပါးတို႕ကို ရရွိၾက၏။

ထိုအခါ မဇၩိမေဒသ စႏၵ၀တီျပည္၀ယ္ အေနာမဒႆီျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ထြန္းေတာ္မူ၏။ တစ္ေန႕၀ယ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဟာကရုဏာသမာပတ္မွ ထ၍ ေလာကကို ရႈၾကည့္ေတာ္မူရာ သရဒရေသ့ႏွင့္ အၿခံအရံရေသ့အေပါင္းကို တရားေတာ္မိုး ရြာသြန္းၿဖိဳးရန္ အခါသင့္ျမတ္သည္ကို ျမင္ေတာ္မူ၏။ သို႕အတြက္ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးတည္းပင္ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ႂကြခ်ီ၍ သရဒရေသ့အနီး၌ ဆင္းသက္ေတာ္မူ၏။

သရဒရေသ့သည္ ေဗဒင္က်မ္းလာ လကၡဏာေတာ္ႀကီး လကၡဏာေတာ္ငယ္မ်ားႏွင့္တကြ အံ့ဖြယ္တစ္ဆယ္ရွစ္စံု ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္တို႕ႏွင့္ “ဤသူျမတ္ကား သဗၺညဳတျမတ္စြာဘုရားေပတည္း” ဟု မွတ္ယူ၍ ခရီးႀကိဳဆို၏၊ ေသာက္သံုးေရထည့္၏၊ ေနရာခင္၏၊ ၀တ္ျပဳ၏၊ ရိုေသစြာရွိခိုး၏။
အၿခံအရံ ရေသ့အေပါင္းသည္ သစ္သီးမ်ားကို ေဆာင္လ်က္ျပန္လာၾကသည့္အခါ တင့္တယ္စြာေနေသာ ဘုရားရွင္ႏွင့္ မိမိတို႕၏ ဆရာကိုျမင္္လတ္ေသာ...

“ဆရာ… ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ ဤ ေလာကဓာတ္၌ ဆရာထက္လြန္ျမတ္ေသာသူမရွိၿပီဟု ထင္မွတ္ကုန္၏။ ယခု ဆရာသည္ပင္ ရွိခိုးရေသာ ဤပုဂၢိဳလ္ကား ဆရာထက္လြန္ျမတ္သေလာ”ဟု ေမးျမန္းၾက၏၊

သရဒရေသ့က “တပည့္တို႕... အဘယ္သို႔ ဆိုကုန္ဘိသနည္း၊ မုန္ညင္းေစ့ႏွင့္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို မႏႈိင္းယွဥ္အပ္သကဲ့သို႕ ငါႏွင့္ ဤပုဂၢိဳလ္ျမတ္ကို မႏႈိင္းယွဥ္အပ္ပါ။ ဤပုဂၢိဳလ္ကား ေလာကသံုးပါး၌ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား ေပးတည္း။ ငါတို႕ကား သာသနာပအရည္းမွ်သာတည္း” ဟုဆို၏။

ရေသ့အေပါင္းတို႕သည္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးၾက၏၊ သရဒရေသ့သည္ ဘုရားရွင္အား သစ္သီးအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ လုပ္ေကၽြးၿပီးေသာ္ တရားေတာ္ကိုနာ၍ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကို ၁၂ - ဂါထာတို ့ျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းပူေဇာ္၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ အဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးတို႕၏ လာျခင္းကိုေတာင္းတေတာ္မူ၏။ အဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးသည္ သံဃာေတာ္တစ္သိန္းႏွင့္တကြ ႂကြလာၿပီး ဘုရားရွင္ကို ခစားၾက၏။ သရဒရေသ့သည္ တပည့္အေပါင္းတို႕အား ပန္းမ်ဳိးစံုကို ေဆာင္ၾကဥ္းေစ၍ ဘုရားရွင္၊ အဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးႏွင့္ သံဃာေတာ္အေပါင္းတို႕ သီတင္းသံုးရန္ ျမင့္မာႀကီးက်ယ္သည့္ ပန္းေမြ ့ရာ ပန္းခင္မ်ားကို ျပဳလုပ္ေစ၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရေသ့တို႕အာမ်ားေျမာင္ေသာ ကုသိုလ္ျဖစ္စိမ့္ေသာငွာ ပန္းေနရာထက္၌ ခုႏွစ္ရက္ပတ္လံုး နိေရာဓသမာပတ္ကို ၀င္စာၾက၏။ သရဒရေသ့သည္ ခုႏွစ္ရက္ပတ္လံုးပင္ ဘုရားရွင္အာ ပန္းထီးမိုးလ်က္ အာဟာရမွီ၀ဲျခင္းမရွိ၊ ပီတိခ်မ္းသာျဖင့္ေန၏။

သမာပတ္မွထေတာ္မူေလလွ်င္ ဘုရားရွင္သည္ လက္ယာရံ နိသဘေထရ္အား ပန္းေနရာ အႏုေမဒနာ ျပဳေစေတာ္မူ၏။ ထို႕ေနာက္ လက္၀ဲရံ အေနာမေထရ္ကို အႏုေမာဒနာ ျပဳေစေတာ္မူ၏။ အဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးတို႕ တရားေဟာၾကားသည့္ အတြက္ ရေသ့တစ္ဦးမွ် မဂ္ဖိုလ္မရၾကေခ်။ ထို႕ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထူးျပာဆန္းၾကယ္ေသာ တရားေတာ္ျဖင့္ အႏုေမာဒနာျပဳေတာ္မူ၏။ ေဒသနာေတာ္အဆံုး၌ သရဒရေသ့မွတစ္ပါး ၇၄၀၀၀-ေသာ ရေသ့တို႕သည္ ရဟႏၱာမ်ားျဖစ္ၾက၏။

သရဒရေသ့ကာ နိသဘေထရ္၏ တရားစကားကို ၾကားနာရစဥ္ကပင္ “ဤအရွင္ကဲ့သို႕ ေနာင္ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္တို႕၏ သာသနာေတာ္၀ယ္ ငါျဖစ္လို၏”ဟု စိတ္အႀကံရွိ ၍ သမာဓိမရႏိုင္သျဖင့္ အရဟတၱဖိုလ္သို ့မေရာက္ေခ်။ ထို႕ေနာက္ ဤသို ့ ေလွ်ာက္ထား၏။

“အရွင္ဘုရား …… အကၽြႏု္ပ္သည္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးပူေဇာ္ရေသာ ေကာင္းမႈ၊ ပန္းထီးေဆာင္းမိုးေပးရေသာ ေကာင္းမႈ၊ ဘုရားအမႈရွိေသာ သံဃာေတာ္တို႕ကို ရိုေသျမတ္ေလး လုပ္ေကၽြးရေသာ ေကာင္းမႈအစုစုတို႕ေၾကာင့္ နိသဘေထရ္ကဲ့သို႕ ေနာင္ပြင့္ေတာ္မူလတၱံ႕ေသာ ဘုရားရွင္တစ္ဆူဆူ၏ သာသနာ၀ယ္ လက္ယာရံ အဂၢသာ၀ကျဖစ္ရပါလို၏”

ဘုရားရွင္သည္ အနာဂတံဉာဏ္ျဖင့္ ရႈေတာ္မူၿပီးေသာ္ ခ်စ္သားသရဒ…… ဤကမၻာမွစ၍ေရေသာ္ တစ္အသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းလြန္းေျမာက္ေသာကာလ၌ ဘဒၵကမၻာ ျဖစ္ေပၚလိမ့္မည္။ ထိုကမၻာ၌ ကကုသန္-ေကာဏဂံု-ကႆဖ ဟူေသာ ဘုရားသံုးဆူ ပြင့္ေပၚၿပီးေနာက္ “ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား” ပြင့္ေတာ္မူလိမ့္မည္။ ထိုအခါ “သင္သည္သာ၀ကပါရမီ၏ အထြက္အထိပ္သို႕ေရာက္၍ သာရိပုတၱရာအမည္ျဖင့္ လက္ယာရံ အဂၢသာ၀ကျဖစ္လိမ့္မည္” ဟုဗ်ာဒိတ္စကား မိန္႕ၾကားေတာ္မူ၏။

သရဒရေသ့သည္ မိမိ၏ တပည့္မ်ားက ရဟႏၲာျဖစ္၍ ဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္သို႕ လိုက္ပါသြာၾကေသာအခါ သီရိ၀ၯန သူႂကြယ္ထံႂကြသြား၏။ သူူႂကြယ္က ေကာင္းမြန္စြာ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးၿပီး တပည့္မ်ား မပါလာသည့္အေၾကာင္း ကိုေမး၏။

သရဒရေသ့သည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ဆံုေတြခဲ့ရသည္မွစ၍ ဗ်ာဒိတ္ရသည့္တိုင္ေအာင္ အေၾကာင္းစံုေျပာျပၿပီးလွ်င္ “ငါကား လက္ယာရံအဂၢသာ၀ကဆုကို ရၿပီ၊ သင္သည္လည္းငါ့ႏွင့္ မကြဲမကြာ လက္၀ဲရံအဂၢသာ၀ကဆုကို ေတာင္းၿပီး ပါရမီျဖည့္ေလာ့” ဟုတိုတ္တြန္း၏။

သူူူႂကြယ္သည္ သံဃာႏွစ္သိန္းခန္႕ ေနေလာက္ေသာ မ႑ပ္ႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ေစ၏။ သရဒရေသ့အား ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ေစ၏။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္တစ္သိန္း ႂကြလာၾကေသာ အခါ သူႂကြယ္သည္ ခုႏွစ္ရက္ပတ္လံုး ဆြမ္းလုပ္ေကၽြး၏။ တရားေတာ္နာၾကား၏။ ေနာက္ဆံုးေန႕၌ ဘုရားအမႈရွိေသာ သံဃာေတာ္တို႕အာ တိစီ၀ရိတ္ သကၤန္း - ဆြမ္း - အေဖ်ာ္တို႕ျဖင့္ လွဴဒါန္းပူေဇာ္၏ တရားေတာ္နာၾကား၏၊ ထို ့ေနာက္ ဘုရားရွင္အာ ဤသို႕ ့ေလွ်ာက္ထား၏။

“အရွင္ဘုရား … ကၽြႏု္ပ္၏ အေဆြျဖင့္ေသာ သရဒရေသ့သည္ ေနာင္ပြင့္လတၱံ ့ေသာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္၀ယ္ လက္ယာရံ အဂၢသာ၀ကအျဖစ္ကို ရလိုေၾကာင္း ဆုေတာင္း၏၊ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ယခုျပဳရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ထိုေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္၀ယ္ လက္၀ဲရံအဂၢသာ၀က အျဖစ္ကို ရလိုပါ၏”

အေနာမဒႆီ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အနာဂတံဉာဏ္ျဖင့္ ၾကည့္ေတာ္ မူ၍ ျပည့္စံုအံ့ေသာအေၾကာင္းကို ျမင္ေတာ္မူလွ်င္ “ခ်စ္သား သီရိ၀ၯန ထိုအရွင္ ေဂါတမဘုရားပြင့္ထြန္းေသာအခါ သင္သည္ မဟာေမာဂၢလာန္အမည္ျဖင့္ လက္၀ဲရံ အဂၢသာ၀ကျဖစ္လတၱံ႕” ဟု ဗ်ာဒိတ္စကား မိန္႕ၾကားေတာ္မူ၏။

(ဇိနတၳပကာသနီက်မ္း၊ ၁၃၆--၁၄၁)

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏ လက္ယာရံ အဂၢသာ၀ိကာ - ေခမာေထရီသည္ လြန္ေလၿပီးေသာ ကမၻာတစ္သိန္းထက္္၌ ပဒုမုတၱရျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေသာအခါ ဟံသာ၀တီျပည္၀ယ္ ဥစၥာ ၂၄ - ကုေဋႂကြယ္၀ေသာ သူေဌးသမီးျဖစ္၏။ ထိုသူေဌးသမီးသည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ခုႏွစ္ရက္ပတ္လံုး အလွဴႀကီးေပး၏၊ ယင္းေကာင္းမႈေၾကာင့္ “ေနာင္ပြင့္ေတာ္မူကုန္ေသာ ဘုရားရွင္တို႕၏ သာသနာ၀ယ္ ပညာႀကီးက်ယ္သည့္ ဘိကၡဳနီမျဖစ္၍ အဂၢသာ၀ကအရာကို ရလိုပါ၏” ဟုဆုေတာင္းခဲ့၏။ ေတာင္းေသာဆုႏွင့္ ျပည့္စံုမည့္အေၾကာင္းကို ပဒုမုတၱရျမတ္စြာဘုရား ျမြတ္ၾကားေတာ္မူခဲ့ ေလ၏။

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏ လက္၀ဲရံ အဂၢသာ၀ိကာ- ဥပလႅ၀ဏ္ေထရီသည္ ထိုပဒုမုတၱရျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္တြင္ မေဟာရဂမည္ေသာ နဂါးမင္းႀကီး၏ မိဖုရား ၀ိမလာေဒ၀ီျဖစ္၏။ နဂါးမင္းႀကီိိိိိးႏွင့္ မိဖုရားတို႕သည္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႕ကို နဂါးျပည္သို႕ ပင့္ေဆာင္၍ ရတနာပလႅင္ခင္းၿပီး ရတနာမ႑ပ္တည္ေဆာက္၍ နတ္သုဒၶါဆြမ္းတို ့ျဖင့္ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ၾက၏။

ပဒုမုတၱရ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ၀ိမလာေဒ၀ီ၏ အားႀကီးေသာ အေထာက္အပံ့ျပည့္စံုမႈ (ဥပနိႆယသမၸတၱိ) ကိုျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ လက္၀ဲရံအဂၢသာ၀ိကာကို တန္ခိုးအမ်ဳိးမ်ဳိးျပေစ၏။ ၀ိမလာေဒ၀ီသည္ တန္ခိုးျပျခင္းကို အလြန္ႏွစ္သက္ရကား အရွင္မကဲ့သို႕ ျဖစ္လိုေသာ ဆႏၵျပင္းထန္းစြာျဖစ္ေပၚ၏။ သို႕အတြက္ သရဏဂံုသံုးပါးႏွင့္ တကြငါးပါးသီလကို ခံယူၿပီးလွ်င္ ပူေဇာ္ဖြယ္အထူးထူးတို႕ျဖင့္ ဘုရားအမွဴးရွိသည့္ သံဃာေတာ္တို ့ကို လွဴဒါန္းပူေဇာ္၏။

နဂါးျပည္၌ ျဖစ္ေသာ “အရုဏ” မည္ေသာ ၾကာပန္းျဖစ္လည္း ဘုရားရွင္အာ လွဴဒါန္းပူေဇာ္၍ “ေနာင္ေသာအခါ ဤၾကာပန္းအေရာင္အဆင္းကဲ့သို႕ ကိုယ္အဆင္းရွိသူ ျဖစ္ေစေသာ၀္၊ ဤတန္ခိုးႀကီးေသာ ေထရီမကဲ့သို ့ ေနာင္ဘုရားတို ့၏ သာသနာ၌ သာ၀ိကာမျဖစ္ေစေသာ၀္ ” ဟုဆုေတာင္း၏။ ေတာင္းေသာဆုႏွင့္ ျပည့္စံုမည္ကို ဘုရားရွင္သည္ ဗ်ာဒိတ္စကား မိန္ ့ၾကားေတာ္မူ။

(ဇိနတၳပကာသနီက်မ္း၊ ၃၇၀-၃၇၁-၊၄၅၆-၄၅၇ )

ေရွးသူေတာ္ေကာင္းတို႕သည္ ဘုရားအမွဴးျပဳေသာ သံဃာေတာ္တို႕ကို အႀကီးအက်ယ္ ဆြမ္း သကၤန္းစသည္ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ၿပီးလွ်င္ ျမင့္ျမတ္ေသာဆုမ်ားကို ပန္းဆင္ခဲ့ၾက၏။ ပန္ဆင္ေသာ ဆုအသီးသီးႏွင့္ ျပည့္စံုမည့္အေၾကာင္းကိုလည္း ဘုရားရွင္တစ္ပါးပါးထံမွ ဗ်ာဒိတ္စကား ၾကားသိခဲ့ၾကရ၏။ လိုအပ္ေသာ အတိုင္းအတာအထိ ပါရမီဆက္ျဖည့္ၿပီးေသာအခါ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္အတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ၾက၏။

ယခုအခါသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္ထြန္းေတာက္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ဘုရားအမႈးျပဳေသာ သံဃာေတာ္ကို ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ႏိုင္ေသး၏။ သို႕အတြက္ ေစတနာထက္ထက္သန္သန္ျဖင့္ လွဴဒါန္းပူေဇာ္၍ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ဆုေတာင္းမည္ဆိုလွ်င္ ဆုေတာင္းတိုင္း ေကာင္းစြာျပည့္စံုမည္သာတည္း။

ျမတ္ေသာဓမၼဒါန ပိုစ့္ေရးသားတင္ေပးေသာ အစ္ကိုေစာေမာင္ ၊ ကိုၿဖိဳး (သစၥာခရီးသည္) ယေန႕ နက္ျဖန္ ေနာင္သံသရာ ဘ၀ဆက္တုိင္း ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းေလဟာနယ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပန္းေလးေတြေကာက္လုိ႔ ေသာကအပူအပင္ဟူသမွ် ျမဴမူံမွ်မက်န္ရွိပဲ ကမ္းစပ္ပင္လယ္လုိ ထာ၀ရ ကင္းေ၀းကာ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုျပီး မိမိျဖစ္ခ်င္ေသာ ဘ၀ႏွင့္ ဆႏၵထပ္တူက်ပါေစလုိ႔ ေတာသူမေလးမွ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သအပ္ပါသည္။