ငါးပါးသီလႏွင့္ ငါးပါးသီလအက်ိဳးျပ၀တၳဳ

အဟံ ဘေႏၱ တိသရေဏန သဟ ပဥၥသီလံ ဓမၼံ ယာစာမိ၊ အႏုဂၢဟံ ကတြာ သီလံ ေဒထ ေမ ဘေႏၱ။

ဒုတိယမၸိ -
အဟံ ဘေႏၱ တိသရေဏန သဟ ပဥၥသီလံ ဓမၼံ ယာစာမိ၊ အနုဂၢဟံ ကတြာ သီလံ ေဒထ ေမ ဘေႏၱ။

တတိယမၸိ -
အဟံ ဘေႏၱ တိသရေဏန သဟ ပဥၥသီလံ ဓမၼံ ယာစာမိ၊ အနုဂၢဟံ ကတြာ သီလံ ေဒထ ေမ ဘေႏၱ။

သံဃာ - ယ’မဟံ ၀ဒါမိ၊ တံ ၀ေဒထ။
လူ - အာမ ဘေႏၱ ပါ အရွင္ဘုရား။

နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ(သံုးၾကိမ္္)။

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစ ၦာမိ။
ဓမၼံ သရဏံ ဂစ ၦာမိ။
သံဃံ သရဏံ ဂစ ၦာမိိ။

ဒုတိယမၸိ - ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစ ၦာမိိ။
ဒုတိယမၸိ - ဓမၼံ သရဏံ ဂစ ၦာမိ။
ဒုတိယမၸိ - သံဃံ သရဏံ ဂစ ၦာမိိ။

တတိယမၸိ - ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစ ၦာမိိ။
တတိယမၸိ - ဓမၼံ သရဏံ ဂစ ၦာမိ။
တတိယမၸိ - သံဃံ သရဏံ ဂစ ၦာမိိ။

သံဃာ - တိသရဏဂမနံ ပရိပုဏၰံ။
လူ - အာမ ဘေႏ ၱ ပါ အရွင္ဘုရား။

(၁) ပါဏာတိပါတာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။

(၂) အဒိႏၷာဒါနာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။

(၃) ကာေမသု မိစ ၦာစာရာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။

(၄) မုသာ၀ါဒါ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။

(၅) သုရာေမရယမဇၨပၸမာဒ႒ာနာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။

သံဃာ - တိသရေဏန သဟ ပဥၥသီလံ ဓမၼံ သာဓုကံ ကတြာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
လူ - အာမ ဘေႏ ၱ ပါ အရွင္ဘုရား။

ငါးပါးသီလ အက်ိဳးျပ၀တၳဳ

ကုရုတုိင္း ဣႏၵပတၳနဂိုရ္ျမိဳ႕၌ ဓနဥၥယေကာရဗ်မင္း မင္းျပဳသည္။ ဘုရားေလာင္းသည္ ထုိမင္းသား၏ သားေတာ္ျဖစ္၍ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ တကၠသိုလ္၌ ပညာသင္ယူသည္။ ပညာတတ္ျပီးေသာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းအရာ၌ ေန၍ ဖခင္မင္းၾကီးကြယ္လြန္ေသာ္ မင္းအျဖစ္ကို ရသည္။

ဘုရားေလာင္းမင္းသည္ မငး္က်င့္တရားဆယ္ပါးႏွင့္အညီ အုပ္ခ်ဳပ္ျပီး ပဥၥသီလ(ဂရုဓမၼသီလ) ကို အထူးစင္ၾကယ္စြာ ေစာင့္ထိန္းသည္။ ထုိ႔အတူ -
- မယ္ေတာ္ မိဖုရားၾကီး
- ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕မငး္
- ပုေရာဟိတ္ပုဏၰား
- ၾကိဳးကိုင္း ေျမတုိင္းအမတ္
- ရထားထိန္း
- သူေဌး
- တင္းျခင္အမတ္ၾကီး
- တံခါးေစာင့္
- ျပည္တံဆာမမ်ားႏွင့္ - ျပည္သူျပည္သားတုိ႔သည္လည္း ပဥၥသီလကို အထူးစင္ၾကယ္စြာ ထိမ္းသိမ္းၾကသျဖင့္ မိုးေလ၀သ မွန္ကန္၍ သာယာ၀ေျပာသည္ မင္းသည္ ျမိဳ႕တံခါးေလးမ်က္ႏွာ၊ ျမိဳ႕လယ္၊ နန္းေတာ္တံခါးတုိ႔၌ အလွဴတင္းကုပ္ကို ေဆာက္ေစ၍ ေန႕စဥ္ ေန႕တုိင္း ေျခာက္သိန္းေသာ အသျပာတုိ႔ကို စြန္႕လႊတ္လွဴဒါန္းသည္။

ထုိအခ်ိန္ ကလိဂၤတုိင္း ဒႏၱပူရျမိဳ႕၌ ကလိဂၤမင္း မင္းျပဳလ်က္ရွိရာ ထုိမင္း၏ တုိင္းျပည္၌ မုိးမရြာ၍ တစ္တုိင္းျပည္လံုး ငတ္မြတ္ျခင္း ေဘးဆုိက္၏။ အစာအဟာရမရွိ၊ ေရာဂါဘယထူေျပာသည္။

ျပည္သူမ်ားသည္ ကေလးသူငယ္မ်ားကို လက္ဆြဲ၍ နန္းေတာ္သို႔သြားကာ နန္းေတာ္မုခ္တံခါး၌ စုရုံးေၾကြးေၾကာ္ၾကသည္။

မင္းသည္ ေလသာတံခါးကိုဖြင့္လ်က္ ထုိအသံကို နားေထာင္ရာ တုိင္းသူျပည္သားမ်ား မုိးမရြာ၍ အစာေရစာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးသျဖင့္ မုိးရာေစရန္ မင္းတရားက်င့္ဖုိ႔ ဆႏၵျပၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိသြားသည္။

မင္းၾကီး - ေရွးမင္းတုိ႔သည္ မုိးမရြာေသာ္လည္း အလွဴေပး၍ သီလေဆာက္တည္ၾကပါသည္။ ဥပုသ္ကို အဓိ႒ာန္၍ အသေရရွိေသာ တုိက္ခန္းသို႔ ၀င္ကာ ေျမဇာျမက္ကို ခင္းျပီး အိပ္ၾကပါသည္။ ထုိအခါ မိုးရြာခ်ပါသည္” ဟု အမတ္မ်ား သံေတာ္ဦးတင္၍ သာသနာပ ဥပုသ္ေစာင့္သံုးေသာ္လည္း မုိးကားမရြာ၊ ထုိအခါ အမတ္မ်ားက -

“ျမတ္ေသာမင္းၾကီး၊ ဣႏၵပတၳနဂုိရ္ျမိဳ႕၌ ဓနဥၥယေကာရဗ်မင္းမွာ အဥၥန၀ဏၰမည္ေသာ မဂၤလဆင္ေတာ္ ရွိပါ၏။ ထုိ္ဆင္ကို ဤတုိင္းျပည္သို႔ ယူေဆာင္သည္ရွိသော္ မုိးသည္ ရြာပါမည္”ဟု သံေတာ္ဦးတင္ၾကျပန္၏။ ထုိဆင္ေၾကာင့္ ကုရုတုိင္း၌ မုိးရြာသည္ဟု ထင္မွတ္ၾကေလသည္။

ေကာရဗ်မင္းၾကီးလည္း မဆုိင္းမတြပင္ လာေရာက္အလွဴခံေသာ ပုဏၰားတုိ႔အား ကၾကိဳးတန္ဆာမ်ားႏွင့္ အတူ ဆင္ကို ေရစက္သြန္းခ် လွဴဒါန္းလုိက္သည္။

ပုဏၰားတုိ႔သည္ ဆင္ကိုယူ၍ ဒနၱပူရျမိဳ႕သို႔ ျပန္ၾကျပီး မင္းအားဆက္သသည္။ ဒႏၱပုရျမိဳ႕၌ ဆင္ေရာက္လာေသာ္လည္း မုိးက မရြာသျဖင့္ မင္းၾကီးသည္ မွဴးမတ္တုိ႔ကို ေမးျမန္းျပန္လွ်င္ -

“အရွင္မင္းၾကီး - ဓနဥၥယေကာရဗ်မင္းသည္ ဂရုဓမၼကို အျမဲက်င့္သံုး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိမင္း၏ တုိင္းျပည္၌ လခြဲတစ္ၾကိမ္ ဆယ္ရက္တစ္ၾကိမ္ မုိးရြာ၏။ ေကာရဗ်မင္းထံမွ ဂရုဓမၼကို ေတာင္းခံ၍ အရွင္မင္းၾကီး က်င့္သံုးပါလွ်င္ မိုးရြာပါလိမ့္မည္” ဟု သံေတာ္ဦးတင္ၾကျပန္သည္။ ပုဏၰားေတာ္ရွစ္ဦး တုိ႔ကို ေစလႊတ္၍ မဂၤလာဆင္ေတာ္ကို ျပန္လည္အပ္ႏွင္းကာ ဂရုဓမၼကို ေတာင္းခံေစသည္။

ေကာရဗ်မင္းသည္ ဂရုဓမၼသီလကို ေတာင္းခံလာေသာ ပုဏၰားေတာ္တုိ႔အား -
“အေမာင္တုိ႔ - ငါသည္ ဂရုဓမၼကို ေစာင့္သည္ကား မွန္၏။ သို႔ေသာ္ ဂရုဓမၼ၌ ငါသည္ သံသယျဖစ္လ်က္ရွိ၏၊ ငါက်င့္ေသာဂရုဓမၼ၌ အားမရေသးသျဖင့္ သင္တုိ႔အား မေပးလုိ“ ဟု မိန္ေတာ္မူကာ သံသယရွိပံုကို ဆက္၍ မိန္႕ၾကားသည္။

“အေမာင္တုိ႔-သံုးႏွစ္တစ္ၾကိမ္ က်င္းပျမဲျဖစ္ေသာ တန္ေဆာင္မုန္းလပြဲ၌ ငါသည္ မင္း၀တ္တန္ဆာ ဆင္ယင္ျပီး စိတၱရာဇာမည္ေသာ နတ္ကြန္းမွေန၍ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာသို႔ (ပန္းတုိ႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ေသာ) ျမားတုိ႔ကို ပစ္လႊတ္၍ ကစားေလ့ရွိသည္။ အျခားအရပ္သို႔ ပစ္လႊတ္ေသာ ျမားတုိ႔ကို ျမင္ရေသာ္လည္း ေရသို႔ ပစ္လႊတ္ေသာ ျမားကိုမူကား မျမင္ရ၊ ထုိျမားသည္ ေရထဲရွိ ငါးတစ္ေကာင္ ေကာင္ကို ထိမွန္ေလမလားမသိ၊ ထုိပါဏာတိပါတကံအတြက္ သံသယျဖစ္ေနမိသည္။ ငါ၏ မယ္ေတာ္သည္ကား ဂရုဓမၼသီလကို ေကာင္းစြာေဆာက္တည္သည္။ မယ္ေတာ္ထံမွာ သြားေရာက္ေတာင္းယူပါ”။ ပုဏၰားေတာ္မ်ားက အတင္းအၾကပ္ ေတာင္းခံၾကသျဖင့္ ဂရုဓမၼကိုမူ ေပးသနားလုိက္သည္။ အမတ္တုိ႔သည္ ေရႊျပားေပၚ၌ မင္းၾကီးခ်ေပးေသာ ဂရုဓမၼကို လုိက္၍ ေရးၾက၏။

- သတၱ၀ါကို မသတ္ရ၊
- ပုိင္ရွင္မေပးေသာ ဥစၥာကို မခိုးယူရ၊
- ကာမတုိ႔၌ မွားယြင္းစြာ မက်င့္ရ၊
- မဟုတ္မမွန္ေသာ စကားကို မေျပာဆုိရ၊
- ေသရည္ ေသရက္ကို မေသာက္သံုးရ။

အမတ္တုိ႔သည္ ဂရုဓမၼကို ကူးယူၾကျပီးလွ်င္ မင္းအားရွိခိုးျပီးေနာက္ မင္း၏ မယ္ေတာ္ထံသို႔ ဆက္လက္သြားၾကသည္။ မယ္ေတာ္ထံတြင္လည္း ဂရုဓမၼကို ခ်ီးျမွင့္ရန္ ေတာင္းခံၾကရာ -

“အေမာင္တုိ႕-ငါသည္ ဂရုဓမၼကို ေစာင့္သည္ကား မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္ ငါ၏သီလ၌ သံသယရွိေနေသး၍ မေပးလုိပါ၊ ငါ့မွာ သားႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သားေတာ္ၾကီးသည္ မင္းျဖစ္၍ သားေတာ္ငယ္မွာ အိမ္ေရွ႕မင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႕ တုိင္းတစ္ပါးမွ မင္းသည္ သားေတာ္ၾကီးအား အသျပာတစ္ေထာင္ ထုိက္ေသာ ေရႊပန္းကံုးႏွင့္ အဖိုးတစ္သိန္းထုိက္ေသာ စနၵကူးနံ႕သာႏွစ္မ်ားကို ဆက္သလာသည္။ ထုိေရႊပန္းကံုးႏွင့္ နံ႕သာတုိ႔ကို မင္းက ငါ့အား ပူေဇာ္ရာ မယ္ေတာ္မွာ နံ႕သာကို မလိမ္းက်ံ၊ ပန္းကိုလည္း မပန္သျဖင့္ ေခြ်းမတုိ႔အားေပးရန္ ၾကံစည္မိသည္။ ထုိအခါ ငါစဥ္းစားမိသည္မ်ာ ေခြ်းမၾကီးသည္ မင္းၾကီး မိဖုရားျဖစ္သည္။ ေခြ်းမၾကီးကို ေရႊပန္းကံုးေပးမည္။ ေခြ်းမငယ္မူ ဆင္းရဲ၍ အဖုိးတစ္သိန္းတန္ေသာ စႏၵကူးနံ႕သာႏွစ္ကို ေပးမည္ဟု အၾကံျဖစ္သည္ အၾကံျဖစ္သည့္အတုိင္းလည္း ခြဲေ၀ေပးလုိက္သည္။ ေပးျပီးမွ “ငါသည္ ဂရုဓမၼကို ေစာင့္သံုး၏။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာသည္ ပမာဏမဟုတ္၊ အမ်ိဳး၌ ၾကီးေသာ သူတုိ႔အားသာ အေရးေပး ေလးစားသင့္သည္။ ငါကား မျပဳအပ္သည္ကို ျပဳမိ၍ ငါ့သီလပ်က္ေလသေလာ” ဟု သံသယျဖစ္မိသည္။ ငါ၏ ေခြ်းမသည္ကား ေကာင္းစြာ ေစာင့္သံုးသည္။ ေခြ်းမေတာ္ထံမွ ယူၾကပါ” ဟု ဆုိကာ လႊတ္လုိက္၏။ ေခြ်းမေတာ္မိဖုရားၾကီးကလည္း အိမ္ေရွ႕မင္းသားအေပၚ တိမ္းညြတ္ေသာစိတ္၊ တပ္မက္ေသာစိတ္ ျဖစ္မိသျဖင့္ သီလမစင္ၾကယ္ဟု ထင္ေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားထံမွာ ေတာင္းခံရန္ ေစလႊတ္ျပန္သည္။

အိမ္ေရွ႕မင္းသားကလည္း သူ႔၌ သံသယျဖစ္ပံုကို ပုဏၰားေတာ္တုိ႔အား ဤသို႔ မိန္႕ၾကား၏။

“အေမာင္တုိ႔-ငါသည္ ငါ့သီလ၌ သံသယရွိေနပါေသးသည္။ ညခ်မ္းအခ်ိန္ ငါသည္ မင္းထံအခစား၀င္ေလ့ရွိရာ ယခင္က မင္းထံမွာ အိပ္မည္ဆုိပါက ၾကိဳးႏွင့္ ႏွင္တံကိုရထားဦး၌ ထားခဲ့ေလ့ရွိသည္။ ထုိအမွတ္သေကၤတျဖင့္ အေျခြအရံမ်ား ဖယ္ခြာသြားၾကျပီး ေနာက္ေန႕တြင္မွ ေစာေစာလာေရာက္ ၾကိဳဆုိၾကသည္။ မင္းထံမအိပ္ဘဲ ျပန္မည္ဆုိက ၾကိဳးႏွင့္ႏွင္တံကို ရထားတြင္းမွာပင္ ထားခဲ့ေလ့ရွိရာ ထုိ အမွတ္သေကၤတျဖင့္ အေျခြအရံမ်ား ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကရသည္။ တစ္ေန႕သ၌ မင္းၾကီးထံ အခစား၀င္ရာ မုိးၾကီးသည္းစြာရြာ၍ မင္းက အိမ္ျပန္ခြင့္မေပးသျဖင့္ မင္းထံပါးမွာ အိပ္ရသည္။ ေျခြရံသင္းပင္းမ်ားမွာ ယခုပင္ ျပန္မည္ထင္၍ ရထားမွာပင္ ေစာင့္အိပ္ေနၾကရာ တစ္ညလံုးမိုးေရထဲ ေနၾကရသည္။ ေနာက္ေန႕နံနက္တါင္မွ မုိးစုိလ်က္ ေစာင့္ေနၾကသည္ကိုျမင္၍ ငါသည္ ဂရုမၼကို ေစာင့္ေရွာက္သူျဖစ္လ်က္ လူအမ်ားကို ပင္ပန္းေစခဲ့ျပီ။ ငါ၏ သီလသည္ ပ်က္စီးရာ၏ ဟု သံသယ၀င္မိသည္။

ေရွးနည္းတူ ဂရုဓမၼသီလကို ကူးယူခြင့္ ျပဳလုိက္ရေသာ္လည္း သံသယမကင္းသျဖင့္ မိမိထက္သာလြန္စင္ၾကယ္သည္ဟု ထင္မွတ္ထားေသာ ပုေရာဟိတ္ အမတ္ၾကီးထံ ေစလႊတ္လုိက္ျပန္၏။ အမတ္ၾကီးကလည္း သူ႔၌ သံသယရွိေနပံုကို ဤသို႔ မိန္႕ၾကားျပန္၏။

“အေမာင္တုိ႔-ငါသည္ င့ါသီလ၌ သံသယျဖစ္လ်က္ရွိေန၏၊ တစ္ေန႕ေသာအခါ ငါသည္ မင္းၾကီးထံ အခစား၀င္စဥ္ တုိင္းတစ္ပါးက ေကာရဗ်မင္းထံ ဆက္သေသာ ရထားသစ္တစ္စီးကို ေတြ႕ျမင္၍ “ငါ့ရထားသည္ ေဟာင္းႏြမ္းျပီ ဤရထားသစ္ကို မင္းက ငါအား ေပးပါမူ ေကာင္းေလစြ၊ ငါသည္ ရထားသစ္ႏွင့္ ခ်မ္းသာစြာ လွည့္လည္ရေပမည္” ဟု စိတ္အၾကံ ျဖစ္မိသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္က မင္းၾကီးအား “ဇယတု ဘ၀ံ ရာဇာ - မင္းၾကီး အသက္ရွည္ၾကာ ေအာင္ပါေစ” ဟု ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာျပဳေသာ ခဏမွာပင္ မင္းၾကီးအား ရထားကို ဆက္သၾကရာ မင္းၾကီးက ကြ်ႏု္ပ္ကို ျမင္၍ “ဤရထားသည္ အလြန္ေကာင္း၏၊ ဆရာအား ေပးၾကကုန္ေလာ” ဟု ဆုိပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္က အလုိမရွိပါဟု အဖန္တလဲလဲ ေျပာေသာ္လည္းမရပါ၊ “ငါသည္ ဂရုဓမၼကို ေစာင့္သံုးသူျဖစ္ပါလ်က္ တပါးသူပစၥည္းကို တပ္စြန္းမိေလျပီ၊ ငါ့သီလပ်က္ရာ၏” ဟု သံသယရွိေနပါေသးသည္။ ၾကိဳးကိုင္ေျမတုိင္းအမတ္မွာ သီလကို ေကာင္းမြန္စင္ၾကယ္စြာ ေစာင့္ထိန္းသူ ျဖစ္သည္၊ ေျမတုိင္းအမတ္ထံမွလည္း ေတာင္းခံၾကပါဦး” ဟု ေျပာဆုိေစလႊတ္လုိက္ျပန္၏။

ပုဏၰားေတာ္တုိ႔သည္ ၾကိဳးကိုင္ေျမတုိင္းအမတ္ထံသို႔ သြား၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျပီး ဂရုဓမၼကို ေတာင္းၾကျပန္သည္။ ေျမတုိင္း အမတ္ကလည္း -

“အမတ္တုိ႔ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကြ်န္ုပ္၏သီလ၌ သံသယျဖစ္မိပါ၏။ တစ္ေန႕သ၌ ဇနပုဒ္တြင္ လယ္ေျမကို တုိင္းတာစဥ္ ၾကိဳးစြန္းကို တုတ္ဖ်ား၌ခ်ည္ျပီး တစ္ဘက္ၾကိဳးစကို လယ္သမားအားကိုင္ေစကာ တစ္ဘက္စြန္းကို ကြ်ႏု္ပ္က ကိုင္ရပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ကိုင္ေသာ ၾကိဳးစြန္းမ်ာ ပုစြန္တြင္း အလယ္တည့္တည့္သို႔ ေရာက္သည္၊ တုန္ကို ပုစြန္တြင္း၌ စုိက္ပါက တြင္းထံ၌ ပုစြန္ရွိေသာ္ ေသေပမည္။ တြင္းတစ္ဘက္၌ စုိက္ပါက မင္းပိုင္လယ္ယာေျမ ဆံုးရူံမည္၊ အကယ္၍ တုတ္ကို ဤမွာဘက္၌ စုိက္လွ်င္လည္း သိသာေပလိမ့္မည္ဟု ေအာက္ေမ့၍ တြင္းထဲ၌ တုတ္ကို စုိက္လုိက္ရာ ကရိဟူေသာ အသံကို ၾကားလုိက္ရသည္၊ ပုစြန္သည္ ေက်ာက္ကုန္းေပၚ တုတ္ထုိးမိ၍ ေသရရွာျပီေလာ၊ ငါ၏သီလပ်က္စီးခဲ့ေလသေလာ ဟု သံသယ ျဖစ္မိပါသည္” ဟု ေျပာဆုိကာ ၾကိဳးကိုင္ေျမတုိင္းအမတ္က ရထားထိန္းထံ တဆင့္လႊတ္ျပန္သည္။

ရထားထိန္းလည္း သူ႔သီလကို စင္ၾကယ္သည္ မထင္၊ သူသံသယ၀င္ပံုကို ပုဏၰားေတာ္တုိ႔အား ဤသို႔ ရွင္းျပျပန္၏ -

“အမတ္တုိ႔-ကြ်ႏု္ပ္သည္ ကြ်ႏု္ပ္၏ ဂရုဓမၼသီလ၌ သံသယျဖစ္ေနပါသည္။ တစ္ေန႕ေသာအခါ မင္းၾကီးသည္ ဥယ်ာဥ္သို႔သြား၍ ေတာကစားထြက္ပါသည္။ အျပန္တြင္ မုိးခ်ဳပ္ေန၀င္ကာနီးအခ်ိန္ မုိးသားမ်ား တက္လာပါသည္။ မင္းၾကီး မုိးမိမည္စုိး၍ သိေႏၶာျမင္းကို ႏွင္တံတုိ႕၍ အမွတ္သညာ ေပးမိပါသည္။ သိေႏၶာျမင္းသည္ ႏွင္တံတုိ႔ခ်က္ျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ ေျပးသြားခဲ့သည္၊ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ သိေႏၶာျမင္းသည္ ဥယ်ာဥ္သို႔ အသြားအျပန္ ထုိေနရာသို႔ ေရာက္တုိင္း လ်င္ျမန္စြာ ေျပးသြားပါ၏။ “ဤေနရာသည္ ေဘးအႏၱရာယ္ရွိ၍ ရထားထိန္းက ငါ့ကို ႏွင္တံျဖင့္ အမွတ္သညာျပဳသည္” ဟု မွတ္ယူကာ ထိုေနရာေရာက္တုိင္း လ်င္ျမတ္စြာ ေျပးသြားရွာပါသည္။ မင္းၾကီးမုိးစုိသည္ မစုိသည္မွာ အေၾကာင္းမဟုတ္၊ ငါသည္ လိမ္မာေသာ သိေႏၶာျမင္းအား အေရာမဟုတ္သည္၌ ႏွင္တံအမွတ္သညာကို ေပးမိ၏။ သိေႏၶာျမင္းခမ်ာ ဤအမွတ္သညာျဖင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေျပးသြားေနရရွာသျဖင့္ ပင္ပန္းလွ၏။ ငါသည္ ဂရုဓမၼေစာင့္သူ ျဖစ္ပါလ်က္ ဤသို႔ ပင္ပန္းေစသည္မွာ ငါ၏ သီလပ်က္စီးရာ၏ဟု သံသယျဖစ္ေနမိပါသည္။”

တဖန္ ပုဏၰားေတာ္တုိ႔သည္ ရထားထိန္း၏ ညႊန္႕ၾကားခ်က္အရ သူေဌးၾကီးထံသို႔ သြားကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျပီး ဂရုဓမၼကို ေတာင္းၾကျပန္သည္။ သူေဌးၾကီးကလည္း သူ၏သီလအေပၚ သံသယ၀င္ေနပံုကို ဤသုိ႔ ေျပာဆုိျပန္၏။

“အရွင္တုိ႔ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဂရုဓမၼႏွင့္စပ္၍ သံသယရွိေနပါေသး၏။ တစ္ေန႕တြင္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ မိမိပုိင္ သေလးလယ္သို႔သြား၍ အိမ္သုိ႔ျပန္အလာ ထြက္သစ္စ ေကာက္ႏွံပန္း တစ္ဆုပ္ကို ႏုတ္ယူျပီး အိမ္တုိင္ထိပ္၌ အလွခ်ည္ထားပါသည္။ ျပီးမွ စဥ္းစားမိသည္မွာ “ငါသည္ မင္းဘ႑ာအတြက္ ဆယ္ဖုိ႔တစ္ဖုိ႔ မေပးရေသးေသာ လယ္မွ သေလးႏွံတစ္ဆုပ္ကို ယူမိခဲ့ျပီ၊ ငါေစာင့္သံုးေသာ ဂရုဓမၼသည္ ပ်က္ေလသေလာ” ဟု အၾကံျဖစ္မိပါသည္။” ပုဏၰားေတာ္တုိ႔သည္ သူဌးၾကီး၏ ညႊန္႕ၾကားခ်က္အရ တင္းျခင္အမတ္ထံသို႔သြားကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပျပီး ဂရုဓမၼကို ေတာင္းၾကျပန္သည္။ တင္းျခင္အမတ္ကလည္း သူ၏ သီလစင္ၾကယ္လွသည္မထင္၍ သူသံသယ၀င္ေနပံုကို ရွင္းျပျပန္၏။

“အေဆြတုိ႔-ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဂရုဓမၼသီလႏွင့္ စပ္၍ သံသယရွိေနပါသည္။ တစ္ေန႕တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စပါးက်ီေတာ္တံခါးအနီး ဘုရင့္ ဘ႑ာအတြက္ စပါးမ်ား ျခင္ယူစဥ္ မျခင္ရေသးေသာ စပါးပံုမွ စပါး တစ္ဆုပ္ တစ္ဆုပ္ယူ၍ ဂရုိ႕အျဖစ္ မွတ္သားရပါသည္၊ ရုတ္တရက္ မုိးရြာလာသျဖင့္ ဂရုိ႕ခ်ိဳးမွတ္သားေသာ စပါးဆုပ္မ်ားကို ဘုရင့္ဘ႑ာအတြက္ျခင္ျပီး စပါးပံု၌ ဆြဲယူထည့္ျပီး မုိးခိုေနမိပါသည္။ ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ ဘ႑ာေတာ္စပါးဘက္တြင္ အပိုရျပီး၊ စပါးရွင္အတြက္ နစ္နာရျပီး၊ မည္သည့္အပံု၌ ထည့္မိသည္ကိုလည္း ေကာင္းစြာ မမွတ္မိပါ၊ ကြ်ႏု္ပ္၏ သီလ ပ်က္ေလသေလာဟု သံသယျဖစ္လ်က္ ရွိပါသည္”။

တင္းျခင္အမတ္သည္ ပုဏၰားေတာ္မ်ားအား မိမိေစာင့္ေသာ သီလကို ေရးကူးခိုင္းျပီး ေပးလုိက္ရေသာ္လည္း အားရႏွစ္သက္ျခင္း မရွိလွ၍ တံခါးေစာင့္ထံမွလည္း သြားေရာက္ကူးယူၾကရန္ ေစလႊတ္လုိက္ျပန္သည္။ တံခါးေစာင့္ကလည္း သူ၏သီလ၌ သံသယျဖစ္ေနပံုကို ဤသို႔ ေျပာဆုိျပန္၏။

“အမတ္တုိ႔ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဂရုဓမၼ၌ သံသယရွိပါသည္။ တစ္ေန႕ေသာအခါ ျမိဳ႕တံခါးပိတ္ခါနီး၌ သံုးၾကိမ္ အသံေၾကြးေၾကာ္ရပါသည္။ ထုိအသံၾကားလွ်င္ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္သည္ မိန္းမငယ္တစ္ဦးကို လက္စြဲလ်က္ အေဆာတလ်င္ ေျပးလာပါသည္၊ ကြ်ႏု္ပ္က တေနကုန္ေတာထဲမွာ ထင္သလုိေပ်ာ္ပါးျပီး တံခါးပိတ္မည္ရွိမွ ေျပးလာရသေလာဟု ၾကိမ္းေမာင္းမိပါသည္။ ထင္းေခြေယာက္်ားက “ဤသူငယ္မသည္ မယားမဟုတ္၊ ႏွမျဖစ္ပါသည္” ဟု ေျပာဆုိေသာအခါ “ငါသည္ သီလေစာင့္ထိန္းသူ ျဖစ္ပါလ်က္ မဆင္မျခင္ဆိုမိသည္၊ ငါ၏ ဂရုဓမၼသီလ ပ်က္စီးရာ၏” ဟု သံသယ၀င္ေနမိပါသည္။ သို႕အတြက္ ကြ်ႏု္ပ္၏ ဂရုဓမၼကို မေပးလုိပါ” ဟု ရွင္းျပသည္။

တံခါးေစာင့္သည္ မိမိသီလကို ေရးေပးလုိက္ရေသာ္လည္း အားရေက်နပ္ျခင္းမရွိလွ၍ ျပည္တန္ဆာမထံမွလည္း ကူးယူသြားၾကပါရန္ ေျပာဆုိျပန္၏။ ျပည္တန္ဆာမကလည္း သူ၏သီလ၌ သံသယျဖစ္ေနပံုကို ဤသို႔ ေျပာဆုိျပန္၏။

“ကြ်န္မသည္ ဂရုဓမၼကို အသန္႕ရွင္းဆံုး ေစာင့္ေရွာက္ပါေသာ္လည္း တစ္ေန႕တြင္ လုလင္တစ္ေယာက္ ကြ်န္မထံေရာက္လာျပီး မိမိႏွင့္ေပ်ာ္ပါးရန္ အသျပာေငြတစ္ေထာင္ေပးျပီး ထြက္သြားပါသည္။ ထုိလုလင္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရာ သံုးႏွစ္ၾကာခဲ့ပါသည္၊ အျခားမည္သူ႔ကိုမွ် လက္မခံခဲ့ပါ၊ ၾကာေသာ္ အေနအေစားခ်ိဳ႕ငွဲ႕လာသျဖင့္ တရားရုံးေတာ္သို႔ သြား၍ အဆံုးအျဖတ္ ခံရပါသည္။ တရားသူၾကီးက သံုးႏွစ္ေက်ာ္လွ်င္ ေစာင့္ရန္မလုိ၊ အျခားေယာက္်ားကို လက္ခံႏုိင္ခြင့္ရွိသည္ဟု အဆံုးအျဖတ္ေပးပါသည္၊ တရားရုံးေတာ္မွ ထြက္လွ်င္ ထြက္လာျခင္း လူပ်ိဳတစ္ဦးက ကြ်န္မထံ အသျပာတစ္ေထာင္ ကမ္းလွမ္းလာရာ ထုိေငြကိုလက္ခံရန္ လက္ျဖန္႕စဥ္ ရုတ္တရက္ ပထမလုလင္ ေရာက္လာပါသည္။ ထုိလုလင္ကိုျမင္သည္ႏွင့္ ကြ်န္မလက္ကို ျပန္ရုပ္သိမး္ျပီး ေငြကိုလက္မခံဘဲ ေတာင္းပန္လုိက္ပါသည္”။

အမွန္အားျဖင့္ သံုးႏွစ္ေပ်ာက္ေနသူမ်ာ ကြ်န္မသီလကို လာေရာက္စံုစမ္းေသာ သိၾကားမင္း ျဖစ္ေနပါသည္။

သိၾကားမင္းသည္ ေကာင္းကင္မွေန၍ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားအား ငါသည္ဤမိန္းမ၏ သီလကို စံုစမ္းလုိ၍ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ကာလက အသျပာေငြ တစ္ေထာင္ ေပးခဲ့သည္၊ သီလေစာင့္ေသာ သူတုိ႔သည္ ဤကဲ့သို႔ သီလကို ေစာင့္သံုးသင့္ၾကသည္ဟု ဆုိဆံုးမျပီး ကြ်န္မအိမ္၌ ရတနာခုႏွစ္ပါးျဖင့္ ျပည့္ေစျပီး ျပန္သြားပါသည္။

“ကြ်န္မသည္ ပထမ လက္ခံထားသူရွိလ်က္ ဒုတိယလူကို လက္ခံရန္ လက္ျဖန္႕မိသည့္အတြက္ သီလမစင္ၾကယ္ဟု သံသယရွိေနမိပါသည္။ သုိ႔အတြက္ ကြ်န္မ ဂရုဓမၼကို မေပးလုိပါ” ဟု ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း မရ၊ ထုိမွ်ျဖင့္ သီလမပ်က္ႏုိင္ပါဟု ေတာင္းပန္ၾကသျဖင့္ ဂရုဓမၼသီလကို ေပးလုိက္ရသည္။

ပုဏၰားေတာ္ အမတ္တုိ႔သည္ ေနာက္ဆံုး ျပည္တန္ဆာမထံမွ ဂရုဓမၼကို ေရႊျပား၌ ကူးယူျပီးလွ်င္ဒႏၱပုရျမိဳ႕သို႔ ျပန္ကာ အေၾကာင္းစံု သံေတာ္ဦးတင္လ်က္ ကလိဂၤမင္းအား ဆက္သၾကသည္။ ကလိဂၤမင္းသည္ ဂရုဓမၼကို ကိုယ္တုိင္လည္း ေစာင့္ထိန္း၊ တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔ကိုပါ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေစရာ ကလိဂၤတုိင္း၌ ထူးျခားသိသာစြာ မုိးရြာသြန္းေလသည္။ ေဘးသံုးပါးလည္း ကင္းျငိမ္းကာ သာယာ၀ေျပာေလေတာ့သည္။

ငါးပါးသီလကို ေစာင့္ထိန္းရာ၌ အေသးအဖြဲကေလးကအစ၊ အေလးအနက္ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ပံုကို ဤ၀တၳဳ၌ ေတြ႕ႏုိင္၏၊ သီလေစာင့္ေသာ တုိင္းျပည္ႏွင့္ သီလပ်က္ေသာ တုိင္းျပည္ႏွစ္ခုတုိ႔၏ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကိုလည္း ကြဲျပားစြာ ေတြ႕ႏုိင္၏၊ ကုရုတုိင္း၌ ရွင္ဘုရင္ကအစ ျပည့္တန္ဆာမ အဆံုးတႏုိင္ငံလံုး သီလလံုျခံဳၾကသျဖင့္ ေျမဆီၾသဇာ အသီးအႏွံ ဖြံ႕ျဖိဳး၍ အနာေရာဂါကင္းကာ သာယာ၀ေျပာပံုကိုလည္း ေတြ႕ရသည္္၊ ကုရုတုိင္းကား ယခုအခါ ေဒလီျမိဳ႕၀န္းက်င္ေဒသ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾက၏။

ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ထြန္းေတာ္မူလာေသာအခါ အလြန္ျမင့္ျမတ္ေလးနက္ေသာ မဟာသတိပ႒ာန သုတၱာန္ၾကီးကုိ ေဟာၾကားရန္ ျမိဳ႕ရြာေဒသ လူမ်ိဳးမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူေသာအခါ သီလလံုျခံဳ၍ စားေရးရိကၡာ၊ က်န္းမာေရး၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ စသည္ အေျခခံခိုင္မာေသာ ကုရုတုိင္းသူျပည္သားမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္၍ ဦးစြာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္၊ သီလေစာင့္မွ အူမေတာင့္သည္ကို သတိမူၾကရာ၏။