၄။ မနာပဒါယီသုတ္

ေ၀သာလီျပည္ မဟာ၀ုန္ေတာ အထြတ္တပ္ေသာ ေက်ာင္းၾကီး၌ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ နံနက္အခ်ိန္၌ သကၤန္းကို ျပင္၀တ္၍ သပိတ္, သကၤန္းကို ယူေဆာင္ျပီး ေ၀သာလီျပည္သား ဥဂၢသူၾကြယ္အိမ္သို႔ ၾကြကာ ခင္းထားအပ္သည့္ ေနရာ၌ ထုိင္ေနေတာ္မူသည္။

ထုိအခါ ဥဂၢသူၾကြယ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္ကာ ရွိခိုးျပီး သင့္တင့္ေသာ ေနရာ၌ ထုိင္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရားကို ဤသို႔ ေလွ်ာက္သည္ -

“အရွင္ဘုရား ! “ႏွစ္သက္ဖြယ္ ၀တၳဳကို ေပးလွဴသူသည္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ အက်ိဳးကို ရသည္” ဟူေသာ ဤစကားကုိ ျမတ္စြာဘုရားမ်က္ေမွာက္ေတာ္မွ တပည့္ေတာ္ ၾကားနာရဖူး, ခံယူရဖူပါသည္။

တပည့္ေတာ္၏ -

ခဲဖြယ္သည္ အင္ၾကင္းပြင့္ အဆင္းရွိျပီး ႏွစ္ျခိဳက္ဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္၊ တပည့္ေတာ္ကို သနားေစာင့္ေရွာက္ေသာအားျဖင့္ ထုိခဲဖြယ္ကို အလွဴခံေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ သနားေစာင့္ေရွာက္ေသာအားျဖင့္ အလွဴခံေတာ္မူသည္။

တဖန္ -

“တပည့္ေကာင္း၏ -

ဆီးသီးျဖင့္ စီမံထားေသာ ၀က္သားဟင္း၊

ကန္စြန္းရြက္ ဆီျပန္ေၾကာ္၊

အရည္ေသာက္ ဟင္းႏွင့္ အသားဟင္းလ်ာလည္း မ်ားစြာ ပါရွိျပီး အျပစ္လည္းကင္းသည့္ သေလးဆြမ္း၊

ကာသိကတုိင္းျဖစ္ အ၀တ္တုိ႔သည္လည္း ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္၊ တပည့္ေတာ္အား သနားေစာင့္ေရွာက္ေသာအားျဖင့္ ထုိ ပစၥည္းမ်ားကို အလွဴခံေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္ျပန္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားလည္း သနားေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူေသာအားျဖင့္ အလွဴခံေတာ္မူပါသည္။

၎ျပင္ -

“တပည့္ေတာ္၏ -

ပလႅင္, ေမြးရွည္ ေကာ္ေဇာ္ၾကီး, ပန္းေျပာက္ေျခာက္ သားေမြးအခင္း, ၀ံပုိင့္ေရအခင္း, နီေသာမ်က္ႏွာၾကက္ႏွင့္ အံုးနီႏွစ္ဖက္ရွိ ေနရာမ်ားသည္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္၊ “ဤပစၥည္းမ်ားကား ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ လံုး၀ မအပ္စပ္” ဟု တပည့္ေတာ္မ်ားလည္း သိၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ တပည့္ေတာ္တုိ႔၏ ဤစႏၵကူးႏွစ္ ထုိင္ခံုသည္ တသိန္းေက်ာ္ တန္ပါသည္၊ တပည့္ေတာ္အား သနားေစာင့္ေရွာက္ေသာအားျဖင့္ ထုိအသံုးအေဆာင္၀တၱဳတုိ႔ကို အလွဴခံေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားလည္း သနားေစာင့္ေရွာက္ေသားအားျဖင့္ အပ္စပ္သည္မ်ားကို အလွဴခံေတာ္မူသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဥဂၢသူၾကြယ္ကို -

“ႏွစ္သက္ဖြယ္ ၀တၳဳကို ေပးလွဴသူသည္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ အက်ိဳးကို ရရွိႏုိင္သည္၊ စိတ္ႏွလံုးေျဖာင့္မတ္သည့္ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ ျဖစ္ေသာ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အ၀တ္, အိပ္ရာေနရာ, ဆြမ္းေဘာဇဥ္ အေဖ်ာ္စေသာ အထူးထူးေသာ ပစၥည္းတုိ႔ကို စိတ္ပါလက္ပါ ေပးလွဴသည္၊ စြန္႕လႊတ္သည္၊ ခ်ီးေျမွာက္သည္။

ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေပးလွဴသူ သူေတာ္ေကာင္းသည္ စြန္႕ႏုိင္ခဲ့သည္ကို စြန္႕၍ ႏွစ္သက္ဖြယ္အက်ိဳးကို ရသည္” ဟု အႏုေမာဓနာတရား ေဟာၾကားေတာ္မူျပီး ေနရာမွထကာ ျပန္ၾကြေတာ္မူသည္။ (အႏုေမာဒနာ - ၀မ္းသာစရာ)

အခါတပါး၌ ဥဂၢသူၾကြယ္သည္ ကြယ္လြန္သြားေလသည္၊ ကြယ္လြန္သြားေသာအခါ သုဒၶါ၀ါသ ျဗဟၼာ့ဘံု၌ ျဖစ္ေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရား သာ၀တၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ ေဇတ၀န္ေက်ာင္း အာရာမ္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ ထုိဥဂၢျဗဟၼာသည္ ညဥ္႕ဦးယံလြန္ျပီးေသာ သန္ေခါင္ယာမ္အခါ၌ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ အဆင္းျဖင့္ ေဇတ၀န္တစ္ေက်ာင္းလံုးကို ထိန္လင္းေစလ်က္ ျမတ္စြာဘုရားထံ လာေရာက္ဖူးျမင္သည္ -

“ဥဂၢ ! သင္အလုိရွိတုိင္း ျပည့္စံုပါသေလာ?။”

“အရွင္ဘုရား ! တပည့္ေတာ္ အလုိရွိတုိင္း ဧကန္ျပည့္စံုပါသည္။”

ထုိအခါ ဘုရားရွင္က ဤသို႔ ပါဠိကဗ်ာျဖင့္ မိန္႕ေတာ္မူပါသည္ -

“ႏွစ္သက္ဖြယ္ကို ေပးလွဴသူသည္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ကို ရသည္၊ မြန္ျမတ္သည္ကို ေပးလွဴသူသည္ တဖန္ မြန္ျမတ္သည္ကို ရသည္၊ ေတာင့္တအပ္သည္ကို ေပးလွဴသူသည္ ေတာင့္တအပ္သည္ကို ရသည္၊ ခ်ီးမြမ္းအပ္သည္ကို ေပးလွဴသူသည္ ခ်ီးမြမ္းအပ္သည့္ ဌာနသုိ႔ ေရာက္ရေလသည္။

အထြတ္အျမတ္ထားအပ္, ေတာင့္တအပ္, ခ်ီးမြမ္းအပ္ေသာ ၀တၳဳကို ေပးလွဴေလ့ရွိသူသည္ ျဖစ္ေလရာရာ ဘံုဘ၀၌ အသက္ရွည္ျခင္း၊ အေျခြအရံမ်ားျခင္း ျဖစ္ရသည္။”

ေဆာင္ - ႏွစ္ျခိဳက္ဖြယ္ဟူ၊ ေပးလွဴသူ၊ ရမူ ႏွစ္ျခိဳက္ဖြယ္။

မွတ္ခ်က္ - ဤ၌ အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္း - ဆုိေသာ္လည္း အကုန္လံုး မအပ္စပ္သည္မဟုတ္၊ မအပ္စပ္ေသာပစၥည္းမ်ား ေရာပါေန၍သာ မအပ္စပ္ဟု ဆုိသည္၊ တကယ္ လွဴဒါန္းေသာအခါ မအပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းခ်ျပီး အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ၀ယ္ယူ၍ လွဴဒါန္းျခင္းျဖစ္သည္။

စတုတၳသုတ္ ျပီး၏။