သတၱသတၱာဟ စံေနေတာ္မူျပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရာဇာယတနမွ အဇပါလေညာင္ပင္သို႔ ျပန္လည္ ၾကြေတာ္မူျပီး မိမိ ရရွိသိျမင္ခဲ့ေသာ တရားေတာ္ကို ဆင္ျခင္၍ ၾကံစည္ စဥ္းစားေတာ္မူသည္မွာ-
“မိမိကိုယ္ေတာ္အတြက္မူ ေဗာဓိပင္ရင္းမွာပင္ သဗၺညုဉာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရရွိျပီး၍ ျပဳဖြယ္ကိစၥအားလံုး ျပီးဆံုး ျပည့္စံုျပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သုေမဓာဘ၀မွ စတင္ၾကံဳး၀ါးခဲ့ေသာ -
- ဗုေဒၶါ ေဗာေဓယ်ံ = ငါ သိသလုိ သတၱ၀ါတုိ႔ကိုလည္း သိေစမည္။
- မုေတၱာ ေမာေစယ်ံ = ငါ လြတ္သလို သတၱ၀ါတုိ႔ကိုလည္း လြတ္ေစမည္။
- တိေဏၰာ တာေရယ်ံ = သံသရာမွ ငါ ကူးေျမာက္သလုိ သတၱ၀ါတုိ႔ကိုလည္း ကူးေျမာက္ေစမည္ -
ဟူေသာ ၾကံဳး၀ါးခ်က္အရ ငါ သိသည့္အတုိင္း ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါတုိ႔အား တရားေဟာျပေတာ္မူရန္ အခ်ိန္တန္ျပီ။
သို႔ေသာ္ ငါသိေသာ တရားကား ခက္လည္း ခက္ခဲ၏။ နက္လည္း နက္နဲ၏။ အလြန္တရာ သိမ္ေမြ႕၏။ သိႏုိင္ ျမင္ႏုိင္ခဲ၏။ ဤကမၻာေလာက အတြင္းရွိ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါတုိ႔ကား ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ဖံုးကာ ငါ့တရားကို နားလည္ၾကမည္မဟုတ္၊ တရားေဟာလွ်င္ ငါသာလွ်င္ ပင္ပန္းရုံ ရွိေတာ့မည္”ဟု ေအာက္ေမ့ကာ တရားမေဟာဘဲ ေအးခ်မ္းစြာ ေနရန္ အၾကံျဖစ္ေတာ္မူေလသည္။
ထုိအခါ သဟမၸတိမည္ေသာ ျဗဟၼာၾကီးသည္ ျမတ္စြာဘုရား အၾကံေတာ္ကို သိ၍ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ႏွင့္အတူ လာျပီးလွ်င္ တရားေဟာေတာ္မူပါရန္ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားသည္။
တရားေဟာရန္ ေတာင္းပန္ရျခင္းသည္ ဘုရားရွင္တု႔ိ၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာ ဓမၼတာလည္ျဖစ္၏။ ေတာင္းပန္၍ ေဟာရျခင္းသည္ တ၇ားေတာ္လည္း ဂုဏ္တက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ထုိေခတ္အခါက တစ္ေလာကလံုးက ဘုရားအျဖစ္ ကိုးကြယ္ေနၾကေသာ ျဗဟၼာၾကီး ကိုယ္တုိင္ ဦးညြတ္ေတာင္းပန္ရသည္ျဖစ္၍ ဘုရားရွင္တရားသည္ သာ၍ပင္ ေလးစားဘြယ္ျဖစ္ေလသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္ အေျခံခံအဆင့္ စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားသည္။
No comments:
Post a Comment