ျမတ္စြာဘုရား၏ ေနာက္ဆံုးသာ၀က

ရွင္အာနႏၵာကား ႏြမ္းလ်ေနေသာဘုရားရွင္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးဖူးလုိက္၊ မိမိ၏ ေရွ႕ေရးေနာင္ေရး ေတြးလုိက္ႏွင့္ တလွိဳက္လွဳိက္ ပူေဆြး၍ ဘုရားရွင္ႏွင့္ မနီးမေ၀း ေက်ာင္းတုိင္ကိုမွီလ်က္ ရူိက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးေန၏။ ထုိအခ်ိန္မွ သုဘဒၵပရိဗုိဇ္သည္ မုိးေသာက္ယံ၌ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ့မည့္ သတင္းကိုၾကား၍ ျပႆနာေမးေလွ်ာက္ရန္ ျမတ္စြာဘုရားအထံသို႔ တုိး၀င္လာရာ ရွင္အာနႏၵာက သံုးၾကိမ္တုိင္တုိင္ တားျမစ္ေလသည္။ သုဘဒၵပရိဗုိလ္ႏွင့္ ရွင္အာနႏၵာတုိ႔ အခ်ီအေခ် ေျပာဆုိေနေသာ စကားကို ျမတ္စြာဘုရား ၾကားေတာ္မူ၍ ရွင္အာနႏၵာအား မျမစ္တားရန္ မိန္႕ေတာ္မူ၏။

သုဘဒၵပရိဗုိဇ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားအား - ေလာက၌ မိမိကုိယ္ကို ဘုရားဟု ၀န္ခံ၍ေနၾကေသာ ပူရဏကႆပ စေသာ ဆရာၾကီးတုိ႔သည္ သဗၺညုတဉာဏ္ရေသာ ဘုရားဟုတ္ - မဟုတ္ကို ေမးေလွ်ာက္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားက ထုိသို႔ ေမးေလွ်ာက္ရန္ တားျမစ္ေတာ္မူ၏။

ျမတ္စြာဘုရားက သုဘဒၵပရိဗုိဇ္အား -

“မဂၢင္ရွစ္ပါးက်င့္စဥ္ မရွိေသာ အယူ၀ါဒ၌ ကိေလာသာျငိမ္းေသာ အရိယာမ်ား မျဖစ္ေပၚႏုိင္၍ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ပံု၊ မဂၢင္ရွစ္ပါးက်င့္စဥ္ ရွိေသာ ဤသာသနာေတာ္၌သာ ကိေလသာ ျငိမ္းသူ အရိယာရွိပံု။ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းတို႔သည္ ကိုယ္တုိင္လည္းက်င့္၊ တဆင့္လည္း ေဟာျပကာ ေကာင္းစြာက်င့္ၾကံေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဤေလာက၌ ရဟႏၱာ မဆိတ္သုဥ္းႏုိင္ေၾကာင္း” ေဟာျပေတာ္မူ၏။

သုဘဒၵပရိဗုိဇ္လည္း သာသနာေဘာင္သို႔ ၀င္ေရာက္ကာ ရဟႏၱာျဖစ္ျပီး ျမတ္စြာဘုရား၏ ေနာက္ဆံုးသာ၀က ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ရာသီဥတုကလည္းၾကမ္း၊ ေသြး၀မ္းေရာဂါကလည္း ျပင္းထန္စြာ ဖိစီးသည့္ၾကားက (၂၅)ေထာက္တုိင္တုိင္ တန္႕နား၍ ကုသိနာရုံအေရာက္ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းခံကာ ၾကြသြားေတာ္မူသည္မွာ ပဓာနအားျဖင့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သုဘဒၵပရိဗုိဇ္အား ေခ်ခြ်တ္ေတာ္မူရန္ျဖစ္သည္။ ကရုဏာၾကီးမားေတာ္မူလွပါေပ၏။

၄၅-၀ါ တိုင္တုိင္ သတ္မွတ္ထားေသာ ေန႕စဥ္ ေဆာင္ရြက္ျမဲ လုပ္ငန္းစဥ္အရ ကိုယ္ေတာ္အင္အားခ်ည္းနဲ႕၍ ယဲ့ယဲ့မွ်သာ ရွိေတာ့ေသာ ဤေနာက္ဆံုးေန႕မွာပင္ ျပဳလုပ္ျမဲလုပ္ငန္းစဥ္ကို ဖ်က္ေတာ္မမူ။ ညဥ္႕ဦးယံ၌ မလႅာမင္းသားတုိ႔အား ေဟာၾကား၍ ညဥ္႕လယ္ယံ၌ သုဘဒၵအား သီးျခား ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္ အေျခံခံအဆင့္ စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားသည္။