ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ေတာ္မူျခင္း (သိဒၶတၳေသျပီဟု နတ္တုိ႔ထင္ျခင္း)

ထုိ႕ေနာက္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ရာဇျဂိဳလ္မွ ေတာင္အရပ္ရွိ ေတာအုပ္မ်ားဆီသုိ႔ ဆက္လက္ ထြက္ခြာေတာ္မူ၍ တာအုပ္တစ္ခုအတြင္း အာဠာရႏွင့္ ဥဒကရေသ့ၾကီးတုိ႔ထံ အသီးအသီး တပည့္ခံျပီး တရားအားထုတ္ရာ မၾကာမီ ေလာကီစ်ာန္သမာပတ္တရားတုိ႔ကို ရရွိေတာ္မူသည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ပညာအရည္အခ်င္းကို သိ၍ အသီးသီး ဂုိဏ္းဆရာၾကီးအရာကို ေပးအပ္ၾကေသာ္လည္း လက္မခံ၊ ေလာကီ စ်ာန္သမာပတ္သည္ သဗၺညုတဉာဏ္ရႏုိင္ေသာ လမ္းစဥ္မဟုတ္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ဥရုေ၀လေတာအုပ္သို႔ ဆက္လက္သြားေတာ္မူသည္။

ေခါင္းေခါင္း ပါးပါး ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ျခိဳးျခံ က်င့္ႏုိင္မွ တရားထူး ရမည္ဟူေသာ အေတြးအေခၚမ်ား လႊမ္းမုိးေနေသာေခတ္ျဖစ္၍ အေလာင္းေတာ္လည္း ဥရုေ၀လေတာ၌ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကို ေျခာက္ႏွစ္တုိင္တုိင္ က်င့္ေတာ္မူသည္။ အစားအစာကို စားသည္ဆုိရုံသာ စားသည္၊ တစ္ေန႕လံုးမွ သစ္သီးတစ္လံုးေလာက္သာ သံုးေဆာင္ျပီး ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ မေနမနား တရားက်င့္ေတာ္မူသည္၊ အစားအစာ နည္းပါး၍ ရံခါ လံုး၀မစားသည့္ျပင္ အလြန္အမင္းၾကိဳးစားမူေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္အသားအေရလည္း ေျခာက္ကပ္သြား၏။ ၃၂-ပါးေသာ လကၡဏာမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္၍ ၀ါ၀င္းေသာ အဆင္းေတာ္သည္ ညိုမည္းသြား၏။ ၀မ္းဗုိက္သားႏွင့္ ေက်ာျပင္သည္ ကပ္ေန၏။ အရုိးေပၚ အေရတင္ကာ မေသရုံတစ္မည္သာ ရွိေတာ့သည္။ အရုိးျပိဳင္းျပိဳင္း အေၾကာျပိဳင္းျပိဳင္း ထကာ ဦးေခါင္းေတာ္မွာ ေနပူေလာင္ေသာ ဗူးသီးႏုကဲ့သို႔ ရူံ႕ပိန္ေနေတာ့သည္။ ထြက္ေလ ၀င္ေလ တရားအားထုတ္ရင္း စၾကၤ ံၾကြရာ မတ္တတ္က လဲက်၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ နတ္မ်ားက သိဒၶတၳ ေသရွာျပီဟုပင္ ထင္ၾကသည္။

ထုိသို႔ ၆-ႏွစ္မွ်က်င့္ျပီးေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္ အင္အားမရွိလွ်င္ တရားမရႏုိင္ဟု ဆင္ျခင္ေတာ္မူကာ ဆြမ္းခံစား၍ “မဇၥ်ိမပဋိပဒါ”ေခၚ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္အရ တရားက်င့္ေတာ္မူျပန္သည္။ အသားအေရ စိုျပည္၀ါ၀င္း၍ အားအင္ျပည့္လာ၏၊ ၃၂-ပါးေသာ ေယာက္်ားျမတ္ လကၡဏာေတာ္မ်ားလည္း ျပန္၍ေပၚလာေတာ့သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ေတာ္မူစဥ္က ေကာ႑ည၊ ၀ပၸ၊ ဘဒၵိယ၊ မဟာနာမ္၊ အႆဇိ မည္ေသာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔သည္ ဘုရားျဖစ္လွ်င္ တရားဦးနာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ ဘုရားအေလာင္းကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေနၾကသည္။ ဆြမ္းခံစား၍ မွ်မွ်တတ တရားအားထုတ္ေသာအခါ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔သည္ အေလာင္းေတာ္အေပၚ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့ကာ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသို႔ ထြက္ခြာသြားၾကေလသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္ အေျခံခံအဆင့္ စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားသည္။