၉။ သီဟသုတ္

ရဟန္းတုိ႔ ! သားတုိ႔သနင္း ျခေသၤ့မင္းသည္ -

ညေနခ်မ္းအခါ ေနရာမွ ထြက္္၍, ေၾကာခ်ဥ္ဆန္႕တန္း ကိုယ္လက္လူပ္ရွားလ်က္, ပတ္၀န္းက်င္အရပ္ ၄-မ်က္ႏွာကို ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္ရူျပီးေနာက္, ၃-ၾကိမ္ေဟာက္လ်က္ စားက်က္သို႔ ထြက္သည္။

ထိုျခေသၤ့မင္းသည္ -

၁။ ဆင္ကို သတ္ပုတ္ရာ၌လည္း -

ဂရုတစုိက္သာ သတ္ပုတ္သည္၊ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မသတ္ပုတ္။


၂။ ၃။ ၄။ ထုိ႔အတူ ကြ်ဲ, ႏြား, က်ားသစ္ စေသာ သားေကာင္မ်ားကို သတ္ပုတ္ရာ၌လည္း -

ဂရုတစုက္သာ သတ္ပုတ္သည္၊ မေလးမစား မသတ္ပုတ္။


၅။ ေအာက္ထစ္ဆံုး ယုန္, ေၾကာင္ စေသာ သတၱ၀ါကေလးမ်ားကို သတ္ပုတ္မူလည္း

ဂရုတစိုက္ သတ္ပုတ္သည္၊ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မသတ္ပုတ္။

အေၾကာင္းမွာ -

“ငါ၏ အားထုတ္မူလမ္းစဥ္ မပ်က္စီးပါေစလင့္” ဟု ႏွလံုးသြင္းေသာေၾကာင့္တည္း။

သီဟ(ျခေသၤ့) ဟူေသာ အမည္မွာ -

အရဟံဂုဏ္ရွင္ သမၼာသမၺဳဒၶဂုဏ္ရွင္ ငါဘုရား၏ အမည္ေတာ္ပင္ ျဖစ္သည္။

သီဟနာဒ(ျခေသၤ့ေဟာက္သံ) ဟူသည္မွာလည္း -

ငါဘုရား၏ တရားေဟာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။


ငါဘုရားသည္ -

၁။ ၂။ ၃။ ၄။ ရဟန္း, ရဟန္းမ, ဒါယကာ, ဒါယိကာမ မည္သူကို မဆုိ တရားေဟာရာ၌

ေလးေလးစားစားသာ ေဟာသည္၊ ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ မေဟာ။


၅။ ေအာက္ထစ္ဆံုး ေက်းကြ်န္, မုဆုိး-စေသာ ပုထုဇဥ္တုိ႔ကိုပင္ ေဟာရေစကာမူ -

ေလးေလးစားစားသာ ေဟာသည္၊ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မေဟာ။

အေၾကာင္းမွာ -

ငါဘုရားသည္ တရားေတာ္ကို ရုိေသေလးစား အေလးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ေဆာင္ - သီဟ ဆုိရာ၊ ဘုရားသာ၊ မွန္စြာ မွတ္ကုန္ၾက။

ျမတ္စြာဗုဒၶ၊ ေဟာဓမၼ၊ သီဟနာဒ မွတ္ကုန္ၾက။

ရဟန္း က်ား/မ၊ လူ က်ား/မ ႏွင့္၊ ယုတ္စြာ့ ေက်းကြ်န္၊ တရားညြန္က၊ အမွန္ေလးထား ေဟာေဖာ္ၾကား၊

ဘုရားလမ္းစဥ္ မွတ္ကုန္ၾက။

န၀မသုတ္ ျပီး၏။